Umbrella Academy Number 8

120.Bölüm

Luther: Çıldıracağım!

Klaus: Sakin ol,buralarda olmalılar.

Five: Birşeyler yapmalıyız,burada oturup bekleyemeyiz.

Diego: Alice ve sen bu işe karışmayacaksınız.

Alice: Peki.

Hepsi şok olmuş bir şekilde bana döndü,hemen kabul etmemi beklemiyorlardı.

Alice: Yani Fiveı yalnız bırakamam.

Klaus: Siz barıştınız mı?

Alice: Evet.

Luther: Boşverin,hadi gidelim artık.

Diego: Sakinleş,onları bulacağız birazdan.

Luther,Diego ve Klaus gittiler,bizde yemek yapmak için mutfağa gittik.

Five: O şerefsizin başının altından çıkıyor bunlar.

Alice: Five,lütfen bunları konuşmayalım.

Five: Pekâlâ,ne yiyeceğiz?

Alice: Dün gece kurabiye yapmıştık onları yiyebiliriz.

Five: Güzel,kahve de yapar mısın?

Alice:*gülümseyerek* Tabi ki.

Five: Bugün çok garipsin.

Alice: Ne gibi?

Five: Beni affetmediğini söylemiştin.

Alice: Yaşadığımız süre boyunca başımıza ne geleceğini bilemeyiz,bu yüzden uzatmaya gerek yok. Beraber güzel vakit geçirmek varken birbirimizden ayrı kalmayalım.

Five: Haklısın sanırım.

Kahveleri masaya bıraktım ve Fiveın karşısına oturdum.

Five: Uykun var mı?

Alice: Evet,kahvelerimizi içip uyuyalım.

Five: Tamam.

Alice: Sende uyuyacaksın değil mi?

Five: Ben uyumasam daha iyi-

Alice: Buna gerek yok,kendini çok yoruyorsun,dinlenmen gerek.

Five: Pekâlâ,öyle olsun bakalım.

Kahvelerimizi içtikten sonra uyumak için odaya gittik ve yatağa uzandık.

Five: İyi geceler güzelim.

Alice: İyi geceler sevgilim...

Arkamı döndüm ve birsüre uyumasını bekledim. Bu benim için çok zor olacaktı ama bunu yapmak zorundaydım,eğer yapmazsam ona zarar gelecekti. Belki de...ölecekti. yatağın kenarında duran çantama baktım. 'Bunu yapmak zorunda mıyız?' Diyordu iç sesim,hâlâ bir çözüm yolu arıyordum. Fakat gerçekler pek iç açıcı değildi. Tek çarem onların hayatlarından çıkmaktı. Belki hayatım mahfolacaktı ama en azından sevdiklerim zarar görmeyecekti. Bir saat sonra Five çoktan uykuya dalmıştı,yavaşça yanından kalktım ve son kez yüzüne baktım. Derin bir iç çekip üstünü örttüm. Kapıya doğru ilerleyip çantamı alıp sırtıma taktım. Sessiz olmayı çalışarak evden çıktım. Telefonum çalmaya başladı,Felix arıyordu.