HİRÂSET

7. Bölüm 'Yenilgi...'

Bölüm Şarkısı: Bor P. - Bir Gönlüne Ben Sığmadım.

Sizlerin isteği üzerine bundan sonra bölümlerde iki çift birden olacak. ☺️

Keyifli okumalar. 💖

Yade telaşla etrafına bakındı. Kaçırılıyordu! Bu adam ciddi ciddi kaçırıyordu onu! İçinde başına geleceklere dair bir endişe barındırmıyordu, biliyordu ki Alparslan ağabeyi kılına dahi zarar vermezdi.
Ama yine de korkuyordu. Duyacaklarından, olacaklardan...
Bundan sonrasından...
Gözlerini şöför koltuğuna çevirip sert olmasını umduğu bir ses tonuyla cırladı.

"Alparslan ağabey hemen geri döner misin?! Delirdin mi sen?!"

Genç adam yolda olan gözlerini çekip kısacık bir bakış attı yarine. Onun korku dolu kahvelerini görünce ciddi çehresini yumuşattı.

"Sadece konuşacağız Yade. Sonra bırakacağım evine, merak etme."

Kızı rahatlatmak için söylediği sözler emeline ulaşamamış olacak ki, Yade tiz sesiyle tekrar bağırdı.

"Ne konuşmasından bahsediyorsun sen?! Konuşacak bir şey yok! Senin aklın karışmış, o kadar!"

Kabul etmemekte kararlıydı genç kız. Böyle bir şey olamazdı!
Ağabeyiydi bu adam, aksini hiç düşünmediği ağabeyi! Bu hep böyle kalacaktı.

Alparslan ise haşin bakışlarıyla döndü yarine. Bu konu zerre şüphe içermiyordu, badem gözlüsü de bunu anlayacaktı. Anlamalıydı!
Madem bir şeyleri gizlemiyordu artık, o zaman açık açık konuşacaktı.
Gidiyordu bu gece. Ne zaman döneceği bile belli değilken, Yade'yi öylece arkasında bırakamazdı. Gönlünü herifin birine kaptırdığını düşündükçe kafayı yerdi kafayı!

"Benim aklım gayet başımda! Seviyorum seni, aklı başında bir adam olarak seviyorum!"

Genç kız duyduğu itirafla kendisini aksine ikna etmek ister gibi yumdu gözlerini. Artık şaka olmadığına emin olmuştu ve gerçekliği tüylerini diken diken etmeye yetiyordu.

Konuşabilecekleri bir mekana gitmeyi düşünürken, yarinin halini gördükten sonra dayanamadı Alparslan. Hızla sağa çekti arabayı. Bulundukları yer ana yol olmadığı için ıssız ve birkaç araba dışında kimselerin geçmediği bir yoldu.
Bedenini tamamen yarine döndürdü. Kahvelerle buluştu yeşilleri.
Göz renkleri bile uyumluydu ona göre. Birbirlerine değdiğinde ormanı çağrıştırıyordu sanki.
Şefkatle araladı dudaklarını.

"Yade... Yade'm. Biliyorum, şaşırdın. Ama önce bir dinle beni. Kestirip atma böyle."

Yade devamını duymak istemezcesine acele ile sağa sola salladı başını. Bu konularda her zaman tepkili bir kız olup, aşk meşk işlerinden uzak durmuşken; şimdi ağabey dediği adamdan bu sözleri duymayacak, böyle bir konuşmanın içinde olmayacaktı! Ona göre öz ağabeyinden farksızdı bu adam! Mümkünü var mıydı böyle bir şeyin?!

"İstemiyorum! İnsan... kız kardeşine nasıl o gözle bakar Alparslan ağabey?! Bu...çok iğrenç!"

Alparslan yarinin buruşan yüzüne karşı araya girdi sertçe.

"Kardeşim değilsin sen benim!"

Yade'ye hak veriyordu. İlk başlarda hislerini o bile kabullenememişken, badem gözlüsünden bunu hemen yapmasını isteyemezdi. Ama sanki öz kardeşlermiş gibi kesin muamele etmesine de katlanamıyordu işte!

Yade ise yine tahammülsüzce "Öyleyim!" diye bağırdı. Karşısındaki adamı daha fazla yaralamak ister gibi yüksek sesiyle konuştu. Amacı bu değildi ama olan biteni kavrayabilecek halde de değildi.
"Her zaman öyleydim! Ben seni kendi ağabeyimden ayırmadım! Sen...sen ise-"