A cursed appearance. A shattered destiny. A truth that could rewrite history.
In the shadowed lands of Grand Orleas, EVERLY is a living symbol of fear and loathing. Her disfigured visage mirrors the incurable disease wrought by warlocks-servants of...
Warning! This chapter is not edited, so expect typos, misspelled words, and grammatical errors. Thanks and enjoy reading!
KABANATA LXVIII
Third Person's POV
'Eve?' Her voice echoed in her head as she hopelessly called for Eve. She came back and forth into different places. Places that are familiar to her but she can swear to never have been there.
'AHHHHH!' She screamed out of desperation after minutes of chaos in her mind and surrounding. Everything stopped, and all that she can hear now is her heavy breathing. Her hands are still covering her ears tightly.
Unti-unti niyang inalis ang kamay sa tenga habang binubuksan ang mata. Saglit siyang napatulala sa kanyang paanan. Mukhang bumalik na siya sa realidad.
However, when she raised her head, she was welcomed by an empty and dark forest. It was the same forest as the celebration, but no one was there, no Mayla, no Emris, no Nymeria. There's not a single sound from the music that all the members of the tribes are singing. No bonfire with blue flames near the lake.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
The only thing that remained is her current position and the lake in the middle.
"Sa gitna ng gubat na mapanglaw at tahimik..." Naningkit ang kanyang mata upang hanapin ang pinanggalingan ng boses na iyon ng isang batang pabulong na kumakanta.
"May diwata'ng naglalakbay sa liwanag ng buwan.
Sa kanyang kamay, bitbit ang kapangyarihan,
Tinatanglawan ang daan ng mga bituin at buwan."
Nagpatuloy ang boses nito sa pag-usal ng mga liriko ng himig na pamilyar sa kanya. Ang himig at tono niyon ay kaparehas ng kinakanta nila Mayla, ngunit sa pagkakataong iyon ay naiintindihan niya na ang bawat salita.
"Sa tabi ng kalmadong batis, siya'y nananahimik,
Habang ang hangin ay humuhuni ng mga lihim.
Ang kanyang mga mata, tila mga tala sa kalangitan,
Nag-aalab ng liwanag sa gabing walang hangganan."
Labis na ang kanyang kuryosidad kung sino ang batang kumakanta. Hindi niya na alam kung saan na humahakbang ang kanyang paa. Basta na lamang niyang tinahak ang daan kung saan mas lumalakas ang tinig nito.
"Mga anito at diwata, sumasayaw sa kanyang paligid,
Nag-aalay ng pag-asa at kapayapaan.
Sa kanyang tinig, bumubukal ang awit ng kalikasan,
Binubuhay ang pusong nalulumbay at nawawala sa landas.
