MY CURSED MATE

I The Cost of Life I

Warning! This chapter is not edited, so expect typos, misspelled words, and grammatical errors. Thanks and enjoy reading!

KABANATA LV

Third Person's POV

Next morning came and Yvaine just woke up. The moment she opened her eyes to see her surroundings she saw the man's familiar eyes staring intently at her. Her body tensed and she jerked up from her comfortable seat letting the piece of cloth covering her body just a while ago, fall to the ground.

Noon niya lang napansin na iyon ang kumot na inilagay niya sa lalaki kagabi. Bahagya siyang napatikhim bago pinulot sa sahig ang kumot at ibinalik ang tingin sa lalaki na ganun pa din ang ekspresyon sa mukha.

Ramdam niya ang butil ng pawis na namumuo sa kanyang noo dahil doon.

"I–I just saved you—I'm—I'm—about to leave—" She muttered nervously because of the man's piercing stares, as if he's already picking her part in his head, bringing up goosebumps all over her body. She immediately let loose of the cloth she's gripping tightly into the seat and turned her back at him.

Napakunot ang kanyang noo ng mapansin ang hindi pamiyar na kandadong nakalagay sa pintuan ng kubo. Wala pa iyon doon nung huling beses niyang makapunta sa lugar. Awtomatikong bumalik ang kanyang tingin sa lalaki.

Kaagad siyang napaharap dito ng makita ang ginawa nitong pagtayo at paghakbang palapit sa kanyang direksyon. Napayuko na lamang siya ng ilang pulgada na lamang ang layo nito sa kanyang harapan.

'What the heck is wrong with him?' she muttered in her head once again as her heart started racing. Her breathing became heavy as she felt the man's hand slipping to her side.

Upon realizing that she was in fact covering the door, she instinctively jerked away from her position. "Sorry," is all she could mutter as the man finally opened up the door for her.

Muling nagtama ang tingin nila, saglit lang iyon ngunit pansin ni Yvaine na kahit papano ay tila may nagbago sa ekspresyon nito. Tila ba bahagyang lumambot ang kanina lang ay sobrang tigas na ekspresyon nito sa mukha.

Nang tumalikod ito ay kita niya ang ginawa nitong pagsapo sa tyan nitong noon ay nababalot ng bandahe. Mukhang hindi pa tuluyang gumagaling ang mga sugat nito. Hindi mapigilan mapaisip ni Yvaine kung ano ba talagang uri ng nilalang ang lalaki. Dahil kung lobo o bampira ito ay siguradong minuto lang gagaling na kaagad ang mga sugat nito. Kung ito naman ay warlock kagaya niya, siguradong kahit papano ay may alam din itong healing magic para pagalingin ang sarili.

Ni hindi man lang ito lumaban sa mga taong nanakit dito kagabi. Sino ba talaga ang lalaki at anong nilalang nga ba ito?

All her thoughts came to a halt when she heard a growling sound. She can hear it despite their distance. It's coming from the man's stomach, obviously.

He's starved. He probably hasn't eaten in days.

Dahil sa likas na maawain si Yvaine ay hindi niya mapigilang maawa sa sitwasyon nito. Siguradong kaya ito napadpad sa pamilihan kagabi ay dahil sa gutom.

Pero ng muling magtama ang tingin nila ay muling bumalik ang tigas at dilim sa mukha ng lalaki. Tila umigting pa ang panga nito sa kanyang direksyon kaya kaagad na siyang kumaripas ng takbo palabas ng kubo.

"Two times. I saved his life and all he did was give me that ungrateful stare. Then so be it! I won't help you again! Ever! I don't care if you starve yourself to death—you moron!" Puno ng galit na sigaw niya habang tumatakbo palayo dahil sa biglang pagsidhi ng lakas ng loob sa kanyang dibdib.