MY CURSED MATE

I Breaking through pain I

Warning! This chapter is not edited, so expect typos, misspelled words, and grammatical errors. Thanks and enjoy reading!

KABANATA CVIII

Third Person's POV

Napapalibutan ng dilim ang kanyang paligid, tila unti-unti siyang sinasakal ng kadilimang iyon. Ramdam niya din ang pagsuot ng lamig sa bawat hibla ng kanyang sistema.

Parang bula lamang siyang nakalutang sa kawalan, hindi niya alam kung nasaan siya o kung anong ginagawa niya—ang alam niya lang sa ngayon ay tapos na ang lahat. Sa wakas ay makakatakas na siya sa kanyang paghihirap.

There is no sound, no sensation, only the emptiness of her own mind. It's as if every ounce of drive, hope, and willpower has been siphoned away, leaving her a hollow shell drifting in oblivion.

'Everly!' She snapped her eyes open when she heard a familiar scream of a woman from a distance, but when she opened her eyes, there was nothing but darkness in front of her.

'Everly! Everly, it's me! Your sister!' napabalikwas ng lingon si Everly sa kanyang likuran dahil doon naman muling nagmula ang sigaw ng babae. Kaagad na bumilis ang tibok ng kanyang puso ng mapagtanto kung sinong nagmamay-ari ng boses na iyon.

That voice—it's her sister.

Isang maliit na siwang ng liwanag ang nag-umpisang mamuo sa madilim na lugar na iyon. Sa paniniwalang doon nanggagaling ang boses ay sinubukang maglakad ni Everly patungo doon.

A surge of emotions erupts within her—hope, desperation, and love all battling against the encroaching despair. With trembling limbs, she wills herself toward the light. Slowly at first, then faster, as though her soul is clawing its way toward salvation.

Ngunit bago pa man siya tuluyang makalapit sa liwanag na iyon ay tila may isang hindi nakikitang bagay ang pumigil sa kanya. Nagsalubong ang kanyang kilay habang pilit na tinutulak ang harang na iyon upang maka-abante sya palapit sa liwanag na iyon.

'Padaanin niyo ako!' malakas na sigaw niya habang patuloy sa pagkalampag doon. Nabalot ng desperasyon ang kanyang galaw habang patuloy na umalingawngaw ang kanyang sigaw sa katahimikan ng lugar.

"You're just wasting your energy," a weary voice mutters from behind her.

Everly freezes. Her breath catches in her throat as she slowly turns. Behind her stands a woman—tall, imposing, yet worn. Her face is a mirror of exhaustion and sorrow, etched with lines of pain and regret.

It feels like she's staring at herself.

"It's me, Weresfia," the woman says softly, her voice heavy with the weight of her words.

Kaagad na nanlaki ang kanyang mata dahil sa sinabi nito. Napuno ng bigat ang kanyang dibdib habang nakatulala sa mukha nito. Sa unang pagkakataon ay nagkaharap na din silang dalawa.

She's the reason why she had to give up her life. She's her savior and destruction at the same time.

"What's happening out there? Why aren't you doing something?" paos niyang usal dito sa kabila ng bigat na kanyang nararamdaman. Pilit niya ding pinigilan ang nagbabantang luha sa kanyang mga mata.

Pinanood niya ang pagbaba ng ulo nito, naningkit ang kanyang mata ng makita ang mapait na ngiting nakapaskil sa labi nito.

"S–Sinubukan ko—hindi ko na mabilang kung ilang beses akong sumubok na kumawala sa kanyang kontrol pero—" sunod-sunod na mahinang pag iling ang ginawa nito, "—pero wala akong nagawa," dugtong nito, bakas sa kanyang itsura ang pagkalugmok dahil sa sitwasyong kinalalagyan nila.