Mijn beste fout. 18+ ✅

36

Pov Max.

Weer een week voorbij zonder nieuws. Marie vertelde dat Joost nu uit zijn kamer komt, maar nog steeds niemand wilt zien. Hij is er kapot van dat dit gebeurd met Sander. Hij denkt dat hij zijn schuld is, maar hij is de enige die dat denkt. Niemand had kunnen voorspellen dat Jake zo zou reageren.

Ik zit samen met Levi op 'ons' bankje bij school. We zijn nu een paar maanden samen en ik ben dol gelukkig met hem. Sinds onze eerste date is het alleen maar beter geworden tussen ons. Ik pak zijn hand vast en wrijf met mijn duim over zijn knokkels. "Weet je nog onze eerste date" vraag ik. Hij knikt "misschien moeten we ook eens zoiets met de andere doen" zeg ik "snelle auto's is altijd goed en misschien krijgen we Joost dan zijn huis uit"

Levi knikt "dat is misschien wel een goed idee, maar hoe wil je dat gaan doen? Hij zit al weken op zijn kamer" dat is een goede vraag daar zal ik over na moeten denken "we kunnen het eerst met Luuk en Koen overleggen" stel ik voor "ja dat zullen we doen" hij lacht lief naar me "het was wel heel leuk hè?" Ik knik "de beste dag ever" zeg ik. Hij pakt mijn kin vast en buigt voorover om me een kus te geven. Echt waar ik hou zoveel van die jongen.

Pov Koen.

"Maar Anne dit kun je niet maken" zeg ik. Ik kijk naar haar en zie dat haar ogen boos staan "je hebt alleen nog maar tijd voor school en Sander. En ik wil dat je je tijd met mij doorbrengt" zegt ze. "Dit kun je niet van me vragen, hij is één van mijn beste vrienden" roep ik wanhopig "dat heb ik net gedaan" zegt ze. Ze slaat haar armen over elkaar "het is Sander of ik" zegt ze dan.

Mijn mond valt open van verbazing "dit meen je niet!" Ze knikt "jawel ik meen het wel" ze kijkt me nog steeds aan terwijl ze op een antwoord wacht "nou komt er nog wat van?" zegt ze. "Ik zou mijn vrienden nooit laten stikken en dat weet je best" met die woorden draai ik me om "veel geluk nog verder" en loop weg.

"KOEN, wacht!" roept ze "ik heb mijn keus gemaakt dat wilde je toch?" Ik zie dat ze huilt "maak je het nu met me uit?" snikt ze "nee Anne dat heb jij net gedaan" zeg ik haar. Ik hoor haar huilen wanneer ik haar kamer uit loop. Ik heb het zelf ook moeilijk, maar er is geen haar op mijn hoofd die dat aan haar laat zien. Ik loop voor de laatste keer de deur uit en pak mijn telefoon

Ik: ben je thuis?

Maikel: ja

Ik: ik sta voor je deur

Het is gewoon stom toeval dat Maikel naast Anne woont. Ik kende hem niet zo goed. Had hem natuurlijk wel eens zien lopen als ik bij Anne was, maar dat was het. Maar sinds hij bij ons voetbalt leer ik hem steeds beter kennen. Hij doet de deur al open voor ik aan kan bellen "hey man, kom erin" zegt hij. Ik stap langs hem heen en ga op de bank zitten "alles goed?" vraagt hij.

"Het is uit met Anne" vertel ik "ze dwong me te kiezen tussen haar en mijn vrienden. Ze vind dat ik te veel tijd door breng in het ziekenhuis." Maikel kijkt me verbaasd aan "dat meen je niet?" Ik knik "jawel, ik heb haar gezegd dat ik mijn vrienden niet in de steek laat en dat ze dan maar een gelukkig leven moet hebben zonder mij."

Hij legt een hand op mijn knie "wat een kut streek van haar" zegt hij zacht "ja dat vind ik ook. Ik dacht dat we na 3 jaar wel stabiel waren, maar blijkbaar had ik dat mis" zeg ik. Maikel knikt "ik vind het erg voor je Koen."

De rest van de middag doen we niet zoveel. We kijken een Jason Bourne film met een zak chips op schoot als mijn telefoon de hele tijd af gaat. Ik geef hem zonder te kijken aan Maikel en zeg hem de berichten te lezen. Ik heb er geen zin in "het is Anne" zegt hij "wil je het horen?" Ik knik.

Hij begint ze voor te lezen en hoe verder hij komt hoe beter ik me er bij voel dat er een punt achter staat.

Anne: Koen waar ben je?
Wil je alsjeblieft terug komen?
Ik meende het niet
Ik wil niet dat het uit is
Koen?
Koen??
Koen alsjeblieft!

"Ze klinkt wanhopig" zegt hij "nogal ja" hij geeft me mijn telefoon terug en ik typ een bericht terug

Ik: laat me met rust Anne. Wij zijn over en daar mag je jezelf voor bedanken.

Ik druk op verzenden en zie de vinkjes blauw worden, maar er komt geen antwoord. Ik herinner me het gesprek met de jongens in de Ardennen over haar en ons verschrikkelijke sex leven. Ze wilde nooit en als ze dan een keer wel wou dan was ik blij dat het klaar was.

Als ik heel eerlijk ben zat het er al een tijdje aan te komen dit. Het is niet alleen de sex, steeds ruzie of dat ze zelf ineens niet op kwam dagen. Ik weet nog steeds niet waar ze dan uithing en dat maakt nu niet meer uit.

"Hoe is het met Sander?" vraagt hij. Ik schrik op uit mijn gedachten "nog steeds hetzelfde man. De dokter zegt dat hij wel weer bij komt, maar hij weet niet wanneer" vertel ik hem. Mijn telefoon gaat af ik kijk op het scherm

Levi belt...

Ik neem op "hey" het is even stil maar dan zegt hij "hij is wakker" en dat zijn de woorden waar ik al vier weken op wacht. Er spoelt een opluchting door me heen "ik kom eraan" zeg ik voor ik ophang. Ik kijk naar Maikel "ik moet gaan" hij knikt "is het Sander?" Er breekt een voorzichtige glimlach door op mijn gezicht "ja." Ik sta op en loop de deur uit op weg naar het ziekenhuis.