Mazide Kalanlar

Asansör

Eve geldiğimizde "Şey sende gelmek ister misin? Sıcak bir şeyler yaparım." dedim.

"Gece vakti gelmem sıkıntı olur mu? Aile apartmanı ya." dedi.

"Merak etme. Hiçbir şey olmaz." dedim.

"O zaman gelebilirim." deyince beraber arabadan indik ve apartmana girdik.

İlk kez şansıma asansör zemin kattaydı. Asansöre binip yedinci kata bastım.

"Benden sonra olanlardan hiç bahsetmedin." dedim.

"Senden sonra aynı okulda kalmama gerek yoktu. Bende önce okul değiştirdim. Sonra spora başladım. Biraz bakım falan derken iki yılda her şey halloldu." dedi.

Sorarcasına "Peki bu ajans?" dedim.

Bunları yaparken bir yandan da olabildiğince çalıştım ve para kazandım. Annemler ölmeden önce resim kursuna gidiyordun ve hep defterlerinin arka sayfasına kıyafet çizimi yapıyordun. Bende eğer iyi bir ajans kurabilirsem benimle olabileceğini düşündüm." dedi.

Gözlerim dolarken sıkıca sarılıp kafamı göğsüne gömdüm.

"Seni çok seviyorum." dedim.

"Bende seni çok seviyorum." dedi.

Asansör bir anda durunca refleks olarak Altay'ın kolunu tuttum.

Işıklar tamamen gidince "Elektrik mi gitti?" diye sordum.

"Bilemiyorum. Sadece asansör de bozulmuş olabilir." dedi Altay.

Asansörün yardım tuşuna basmaya çalışsam bile ses çıkmadı.

"Telefon çekmiyor." dedi Altay.

"Burada kapalı kaldık! Bizi duyan var mı!" diye bağırdım.

Altay tam bağıracaktı ki asansör tahminimce bir kat aşağı düştü.

Altay belime sarıldı ve alnımdan öptü. Bu kadar stresli ve korkunun yoğun olduğu yerde bile gülümsetmişti.

"Kimse var mı? Burada kaldık!" diye bağırdı Altay.

Dışarıdan ses gelmeyince korkuyla  "Asansör tekrar düşebilir." dedim.

"Tamam, endişelenme. Elbet biri sesimizi duyar." dedi.

"Burada kapana kısıldık! Yardım edin!" diye bağırdım.

Cevap gelmeyince Altay "Biri buraya baksın! Asansörde kaldık!" diye bağırdı.

"Duyduk sizi. İtfaiyeye haber verdik. Birazdan burada olurlar." diyen yönetici ile derin bir nefes aldım. Umarım hızlı gelir.