Mazide Kalanlar

Af

Telefonum çalınca arayana baktım. Bilinmeyen numaraydı. Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Buyurun." dedim.

"Belgin. Ben Selim. Liseden." deyince "Numaramı nereden buldun?" diye sordum.

"Dergisine fotoğrafın çıkacağını duydum ve oradan merak edip aradım." dedi.

"İyi o zaman geri kapatıyorum." dedim.

"Dur. Sadece lisede sana yaptıklarım için çok pişmanım. Vicdan azabı çekiyorum. Bir yerde buluşsak ve af dilesem olur mu?" diye sordu.

"İzmir'de misin?" diye sordum.

"Evet." deyince "Neyse cevabım hayır. Bana yaptıklarınızın karşılığında vicdan azabı çekin." dedim.

"Belgin, lütfen. Biz yaptık. Sen yapma." dedi. Of, kin tutma konusunda çok kötüydüm.

"Tamam, nerede buluşalım?" diye sordum.

"Sen bana adresini at. Ben gelirim." dedi.

"İyi. Görüşürüz." dedim ve telefonu kapattım.

Ona konumu yollerken Sibel "O kimdi?" diye sordu.

"Liseden arkadaş. Buluşmak istedi." dedim.

"Kız mı erkek mi? Birde buradaki liseden mi yoksa eski lise mi?" diye sordu.

"Buraya taşınmadan önceki lisemden. Adı Selim." dedim.

"Enişte duymasın." diyen Sibel ile gülerek "Sadece biraz konuşup geleceğim." dedim.

"Enişte seni bırakıp işe gitti diye pişman olacak." dedi Sibel.

"Salak salak konuşma be." dedim.

Sibel bu dediğime gülerken "Çağıl Enişte niye gitti?" diye sordum.

"Enişte mi? Çağıl mı? Nasıl yani? Benimle mi?" diye sorunca kahkaha attım.

"Anladım aşıksın." dedim.

Koltuğun üstündeki yastığı bana fırlatınca "Ben hazırlanmaya gideyim." dedim.

"Çok süslenme. Senin başın bağlı!" diye bağırınca "Geri zekalı." diye mırıldandım.

Odama girdiğimde oflayarak dolabıma bakındım. Pazar günü evde takılmak istiyordum.

Lacivert kot pantolonumu ve kırmızı oduncu gömleğimi çıkarıp giydim.

Boydan aynamda kendime baktıktan sonra "Tipe bak. Salak." dedim.

"Kendine söylenme. Sanırım evin önünde bekleyen kişi buluşacağın kişi." dedi Sibel.

"Yedinci kattan aşağıya mı bakıyorsun?" diye sordum.

"Evet." deyince "Aptal." dedim ve saçımı topuz yapıp odamdan çıktım.