Mazide Kalanlar

Gülümsemedin

Altay toplantıya giderken Pelin Hanım'ın yanına gittim ve "Altay gönderdiğim çizimlere baktı mı?" diye sordum.

"Bakmadı ama daha iyisini yapmanızı söyledi." deyince "Teşekkür ederim." dedim ve Altay'ın ofisine girdim.

Masanın üstünde duran dosyamı alıp açtım. Ona bıraktığım notu çıkarıp buruşturup çöpe attım.

"Demek dosyama bakmıyorsunuz Altay Bey." dedim ve dosyayı alıp toplantı odasına gittim.

Kapıyı çalmadan içeri girince odadaki herkes bana baktı.

"Belgin Hanım burada ne yapıyorsunuz?" diye sordu Altay.

Dosyamı masanın üstüne sertçe bıraktım ve "Burada ne mi yapıyorum? Senin yapman gereken konuşmayı yapacağım." dedim.

"Belgin ne saçmalıyorsun bilmiyorum ama odadan çıkar mısın?" diye sordu.

"Yoksa? Ne yaparsın? İşten mi atarsın? Bende seni hayatımdan atarım! İlk iki gün aramız harikaydı. Bugün neymiş iş yoğunmuş, toplantı varmış, odaklanmıyormuşsun! Her türlü bahaneyle benden uzaklaşıyorsun! Bugün bana bir kez bile gülümsemedin, farkında mısın?
Bir sorunun varsa söylersin, beraber o sorunu hallederiz ama böyle olmaz. Kırıyorsun." dedim.

Altay tam bir şey diyecekti ki "Ben seni beş sene bekledim. Beş sene senin bana aldığın kolye boynumda, verdiğin cekete sarılarak seni hayal ettim! Beş sene sonra karşılaştık. Tekrar mutluyuz derken bu ne?
Ben sen bana bunları yaşat diye beklemedim. Ben tekrar gel, en büyük dertlerimizde beraber olalım diye bekledim.
Ailem öldü, okulda zorbalık gördüm, teyzem iğrenç bir kadındı ve hayatımda tek iyi şey sen vardın. Sen olmasan çoktan intihar etmiştim. Şimdi beni intihardan kurtarmışken geri intihar etmeyi düşüneyim diye mi uğraşıyorsun? Amacın ne? Bana cevap ver." dedim.

Gözümden yaşlar akarken Altay cevap vermek için hazırlandı.

Tam konuşacakken "Kapa çeneni Altay." dedim.

Masada oturan adam, elinde tasarımım dosyam varken "Sizin kavganız uzun sürecek galiba. Bize anlaşmayı verin de izmalayalım. Bu tasarımları dikmeyi çok isteriz." dedi.