Babysitter |Kookmin|

9

Yeni bölüm sınırı: 65 oy ve 80 yorum... Arttırmayacaktım ama o kadar hızlı geçiyorsunuz ki... 🥺 kızmayın bana olur mu 🥺

"Jimin, gerçekten özür dilerim-"

"Jungkook, özür dilemene gerek yok. Senlik bir durum yok, kendini suçlu hissetme lütfen."

Derin bir nefes verip durmayan gözyaşlarımı sildim, gücüm o kadar çekilmişti ki Jungchin hyunga tutunmadan ayakta duramıyordum.

"Jungkook, Jimin şu an çok yorgun. Hem, sen de üzülme tamam mı? Gerçekten senlik bir şey yok."

Konuşamadığımı anlayan Jungchin hyung benim yerime konuşup beni nazikçe sırtımdan ittirmişti yürümem adına. Beni yatağıma getirip yatırdı ve üstümü örttü.

Saçlarımı okşayıp hafifçe gülümsedi, "Güzelce uyu tamam mı? Artık ağlama. Bu gece Chinhwa benimle olacak, bu yüzden rahat olabilirsin."

"Sorun değil hyung, onunla ilgilenebilirim."

"Şşt, hadi uyu."

Eğilip saçlarıma minik bir öpücük bıraktığında gözlerimi yumdum. Daha fazla beklemeden çıktığında üstümdeki örtüye daha da sarıldım.

Anne, baba... Neden yanımda değilsiniz? Neden?

Ağlamaktan o kadar yorulmuştum ki, gözlerim kapalı olmasına rağmen yanıyordu. Birkaç kez kırpıştırdım, ardından kendimi uykuya bıraktım.

Jungkook

"Baba Jimin'in neyi var? Neden o kadar ağladı?"

"Anlatmamam daha doğru Jungkook, Jimin senin bilmeni isterse anlatır. Ki, anladığım kadarıyla fazlasıyla yakınsınız."

Hwajung babam, kucağında Chinhwa'yla Jungchin babamın yanına oturdu.

"Ne oluyor? Herkes çok gergin."

"Jimin ve Jungkook biraz yakınlaşmışlar. Gerçi gerginliğim bundan değil ya."

Jungchin babam, iki parmağıyla alnını ovarak başını eğdi. Jimin, hayatında hiç mi iyi insanlara denk gelmedin acaba? Ne yaşadın da benden bile kaçtın...

"Bakın, Jimin güçlü göründüğü kadar hassas bir çocuk. Sevgiye ve ilgiye muhtaç, melek gibi biri."

Jungchin babam bir anda ağlamaya başladığında Hwajung babam kucağındaki Chinhwa'yı almam adına bana işaret verdi. Ayağa kalkıp onu babamdan aldım.

Tekli koltuğa oturup kucağımda uyuklayan bebeğe baktım. Bana Jimin'i hatırlatıyordu ister istemez.

Jungchin babam ağlamaya devam ederken, Hwajung babam sıkıca sarıldı ona.

"O küçücük kalbi bir sürü acı taşıyor..."

Ayağa kalkıp kucağımdaki bebeği pusetine yatırdım. Tam geri oturacakken, evi dolduran Jimin'in yüksek sesi ile oraya koştum. Aklımı kaybetmiş gibi hissediyordum.

Yatağında oturmuş sertçe boynunu kaşıyor, daha doğrusu yolmaya çalışıyordu. Bir yandan da seslice ağlıyordu.

Hızla önüne oturup ellerinden tuttum, "Jimin, sakin ol!"

"B-Beni kurtaracak kimse yok bu sefer. Annem yok, babam yok... Kimsem yok!"

Onu kendime çekip sıkıca sarıldım. O kadar içli ağlıyordu ki, kalbim acımıştı.

"Ben varım Jimin. Yalnız değilsin, gerçekten."

Jimin içli içli ağlamaya devam ederken, saçlarını okşadım. Babam haklıydı, o melek gibiydi.