Dalsze dzieje|| Clary&Jace

32.

Suprise! Dłuższy rozdział!

Kilka następnych tygodni minęło zdecydowanie za szybko jak dla Clary. Dziewczyna była szczęśliwa, ale jedna rzecz nadal nie dawała jej spokoju. Clary myślała, że nie będzie miała z tym problemu ale coraz bardziej zaczynało jej to ciążyć. Dobre w tym wszystkim było to, że jej życie wyglądało niemal tak samo jak przed utratą wspomnień, a może i nawet lepiej. Zdecydowanie lepiej — bo teraz w końcu miała swoją parabatai, która była jedną z najważniejszych osób w jej życiu. Kiedy walczyła u boku Isabelle, czuła się jakby była w innym świecie. Świecie, w którym za wszelką cenę da radę wygrać bo dzięki więzi parabatai jest o wiele silniejsza niż wcześniej.

Clary zdołała także polepszyć relacje ze wszystkimi najbliższymi osobami — rzecz jasna oprócz Alec'a, który wciąż wykazywał niechęć do rudowłosej, lecz to nie było niczym dziwnym. W wolnych chwilach Fray przesiadywała w bibliotece, gdzie czasem dosiadał się do niej Luke. Dziewczyna studiowała księgi o demonach, runach bądź historii Nocnych Łowców. Przybrany ojciec zawsze z chęcią dopowiadał Clary różne ciekawostki. A to o właściwościach krwi poszczególnych demonów, a to jak kiedyś z Jocelyn pokonał podobną kreaturę, a to uczył córkę nowych run. Czasem jednak po prostu siedzieli w przyjemnej ciszy, każde zajęte sobą, po prostu ciesząc się swoim towarzystwem.

Clary spędzała też sporo czasu z Simon'em, za którym zdążyła się stęsknić. W końcu myślała, że przyjaciel po prostu zerwał z nią kontakt co było dla niej kompletnie niezrozumiałe. Była jednak wdzięczna, że Simon okazał się Słonecznym, przez co mogli być razem także w ciągu dnia. Kiedy tylko wstawało słońce, dziewczyna wciągała na siebie luźny strój, przypinała sztylety do pasa, zgarniała Simon'a i razem wybierali się na poranny jogging, rozmawiając o tych poważnych lub całkowicie błahych tematach, czasem wspominając jak to kiedyś było spokojnie.

Mianem spokojnych dni nie można było jednak nazwać chwil, w których w całym Instytucie włączały się alarmy oznajmiające wzrost demonów w Nowym Jorku. Wtedy cała czwórka : Alec, Jace, Isabelle i Clary uzbrajali się i wyruszali na misję, by pozbyć się kreatur niszczących miasto. Dwie pary parabatai były zdecydowanie najbardziej zgranym zespołem w historii nowojorskiego Instytutu. Clary zdążyła przyzwyczaić się do tej codzienności, ale nie mogła powiedzieć, że było tutaj nudno. Zajęć stanowczo nie brakowało, a czasami trudno było o wolną chwilę. Kiedy jednak takowa się natrafiała, Clary zamiast zniknąć w swoim pokoju, zaszywała się w oranżerii, podziwiając egzotyczne rośliny i zapełniając swój szkicownik nowymi rysunkami. Gruby zeszyt miał na swoich stronach sporo rysunków pewnego blondwłosego Nocnego Łowcy, który obecnie leżał w łóżku Clary, przyciśnięty do jej klatki piersiowej. Zamyślona Fray nawijała końcówki jego przydługich włosów na palce, po czym drapała go paznokciami po głowie, na co Jace mruczał z zadowoleniem.

— Śniło mi się dzisiaj nasze pierwsze spotkanie — powiedział w końcu Jace sennym głosem. — Wpadłem wtedy na ciebie pod Pandemonium, pamiętasz? Ależ mnie wtedy ochrzaniłaś. — Herondale zaśmiał się cicho, a Clary westchnęła. Nie pamiętała. I to właśnie był jej największy problem. Na początku sądziła, że skoro wspomnienia o wszystkich innych zaczynają wracać, to przypomni sobie także o wszystkich wspólnych chwilach, które spędziła razem z blondynem. Tak się jednak nie stało. Wtedy się tym tak bardzo nie przejmowała, bo przecież „Mogli utworzyć nowe wspomnienia." Jednak z każdym kolejnym dniem czuła, że te wspomnienia to coś, czego naprawdę jej brakuje. W tamtej chwili postanowiła, że musi je odzyskać i zrobi wszystko by tak się stało.

— Clary? — Usłyszała nagle głos swojego chłopaka, który chwilę później podniósł głowę z jej klatki piersiowej i spojrzał na nią pytająco. — Mówię do ciebie od paru minut, a ty się chyba zawiesiłaś. Dobrze się czujesz?