It's you, always. || Dutch

7.

POV Harry

Mijn twitter ontploft van de berichtjes op mijn tweet van gister; "Just let me adore you"

Ik zit in de studio om een single op te nemen waar ik een paar dagen terug aan ben begonnen. Al mijn nummers die ik tot nu toe geschreven heb gaan over persoonlijke ervaringen, momenten, gevoelens of gedachten. Ik praat liever niet teveel over mezelf waardoor ik ook minder mijn emotie fysiek deel. Dat is de reden waarom ik mijn gevoel omzet in liedjes. Ik vertel nooit specifiek om wie het gaat, net zoals nu met Louis. Ik houd hem liever nog even buiten het 'beroemde' gedeelte.

Wanneer mensen me alleen kennen als Harry zonder het woordje 'artiest', geeft dat me zicht op hoe het normale leven er ook alweer uitziet. Eigenlijk leef ik toch ongetwijfeld een ander leven dan iemand die niet bekend is. Daardoor vergeet ik soms de realiteit, Louis laat me herinneren dat ik ook gewoon een 'normaal' mens ben. Een normaal mens met een drukke baan, dat klinkt beter dan hoe de wereld me voorstelt; 'De wereldberoemde zanger, Harry Styles'.

Ik ben even op een rustig plekje gaan zitten en begin door mijn twitter te lezen. Natuurlijk hebben de fans door dat er iets gaande is. De dingen die worden genoemd zijn echt crazy! Wel lachwekkend, al die set-ups. Uiteindelijk komt het bij de nieuwsmedia's terecht die het maar al te graag opnemen en uitzoeken. Dat is een minpuntje aan bekent zijn, maar het hoort erbij.

Na de hele dag in de studio geweest te zijn is de single eindelijk af. Klaar om uitgebracht te worden, maar ik wacht er nog even mee hoewel ik hem graag wil delen. Mijn band en ik hebben een terrasje gepakt om wat te gaan drinken. Mitch, Sarah, Adam, Charlotte en Naomi zijn goede vrienden van me naast dat we bandleden van elkaar zijn. De ober heeft net ons drinken geserveerd, ik hoor mijn beltoon afgaan. Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik zie dat het Louis is. Ik passeer een paar tafeltjes en neem op.

"Hee Lou!"

"Hee Curly, stoor ik?"

"Neehoor, en anders zou ik tijd voor je maken" Ik hoor hem giechelen door de telefoon.

"Lief van je" "Harry? I-ik uhm.."

"Is er iets aan de hand? Moet ik naar je toe k-"

"Er is niks, ik wilde je alleen iets vragen maar never mind" Zegt hij onzeker

"Je mag me alles vragen Louis, ik zal je nooit belachelijk maken, okay?"

"Beloofd?" Vraagt hij op een zachte toon

"Beloofd! Wat wilde je vragen?" Ik hoor een diepe zucht

"Ik..." "Ik ben alleen thuis en ik vind het niks.. Ik b-ben bang Harry" Die arme jongen, ik hoor de angst in zijn stem.

"Ik vertel mijn vrienden dat ik ga en kom gelijk naar je toe!"

"M-maar.. dan heb ik je avond verpest" Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Hij is zo onschuldig.

"Tuurlijk niet, ik ben de hele dag al met ze geweest en daarnaast snappen ze het echt wel. No worries, allright?"

"Oke dan, tot straks" Zegt hij schuldig.

"Tot zo!" Ik loop gelijk terug naar ons tafeltje en leg de situatie uit. Zoals ik al had verwacht begrepen ze het. Gauw geef ik iedereen nog een knuffel en loop het terras af, zoekend naar mijn auto. Onderweg gaat de gedachte door mijn hoofd; Wat zal de reden zijn dan hij zo bang is? Ik wend me af en focus me weer op het verkeer.

Louis opent de voordeur en ik zie zijn trillende handen. De tranen staan in zijn ogen, hij is zo bang!
Mijn gevoel zegt dat hij een knuffel nodig is, en zo zijn we in een lange knuffel beland. Louis' gezicht bevindt zich in mijn nekholte, zijn tranen maken een baan over mijn blote huid. Ik probeer hem te kalmeren door mijn hand in een patroon over zijn rug te laten gaan en hem fluister in zijn oor;

"Ik ben bij je"

POV Louis

Ik voel de bekende rilling door mijn hele lijf gaan wanneer hij in mijn oor fluistert. Het kalmeert me, zijn knuffel laat me veilig voel. Harry had een glaasje water voor me gepakt en namen plaats op de bank. Ik heb het gevoel dat ik me zwak op heb gesteld, Harry denkt er waarschijnlijk anders over. Ik kon er alleen niks aan doen. Ik wilde niet dat ik hem had gebeld maar mijn gevoel zei dat het juist goed was om hem te bellen. Wetende dat ik het hem kan vertellen waarom ik zo angstig ben als ik alleen ben in het donker. Harry dwingt me gelukkig niet, hij laat me zelf de keuze maken of ik het vertel ja of nee.
Ik zucht een keer diep en begin met het verhaal:

"Je vraagt je vast af waarom ik zo angstig ben. En ik ben klaar om het je te vertellen. Ik wilde het er nooit over hebben maar ik begin steeds meer te beseffen, hoe meer ik het op krop.. hoe angstiger ik word.
Toevallig over 2 dagen is het een jaar geleden dat ik thuis kwam van m'n werk. Mijn ouders en zusjes waren bij vrienden van ons. Ik kwam thuis in een donker huis en liep naar de keuken om wat te drinken. Daarna ging ik naar boven om me te gaan douchen. Ik haalde wat chill kleding uit mijn kast en liep daarmee naar de badkamer. Toen ik het licht aan deed zag i-... ik zag m-" Harry pakt mijn hand stevig vast en wacht geduldig af tot ik weer verder praat.

"Ik zag Fizzy, mijn zusje op de grond liggen. Haar gezicht was spier wit en nergens zag ik een beweging in haar lijf. Ik knielde me voor haar neer en vergeet nooit weer hoe koud ze aanvoelde. Ik raakte in de stress maar ik wist gelijk 112 te bellen. Ze stuurden meteen hulp. Ik moest aan de telefoon blijven, de mevrouw stelde de vraag of ik wist wat er was gebeurd. Ik wist er geen antwoord op te geven. Tot ze me vroeg of ik iets in haar buurt zag wat er mee te maken kon hebben. Ik keek zoekend om me heen en zag een potje met pillen in Fizzy's hand. Gelijk wist ik genoeg. Inplaats van te antwoorden begon ik uit angst te schreeuwen, gillen en huilen. Het drong eindelijk tot me door dat mijn zusje zelfmoord had gepleegd met een overdosis aan pillen. Ik zocht al mijn kracht bij elkaar om haar opnieuw aan te raken en een langdurige knuffel te geven. Ik streek door haar lange bruine haren en fluisterde woorden in haar oor. Daarna begon ik hardop te schreeuwen "Waarom?!" Op dat moment kwamen de ambulance medewerkers die me van haar overnamen. Er werd naar mijn ouders gebeld door een politieman. Een politievrouw zag me in een hoekje verschuilen. Ze kwam naast me zitten tegen de muur en liet me mijn emoties uiten. Eigenlijk wilde ze vragen stellen maar ze wist dat ik daar niet tot in staat was. Ik was ontroostbaar, wat ze ook probeerden. Toen mijn ouders binnen kwamen rende in gelijk op ze af en belandde in hun armen. We werden meegenomen naar het ziekenhuis maar ik weet er niet veel meer van aangezien ik te emotioneel was." Ik zucht heel diep in en uit om mijn laatste zin te vertellen.

"Ik heb mijn eigen zusje dood gevonden Harry" Hij is er stil van, tranen rollen over zijn wangen. Hij had natuurlijk een reden verwacht maar dit zag hij nooit aankomen. Inplaats van dat Harry woorden uitspreekt trekt hij me in een knuffel. Precies wat ik nodig heb, ik wil geen woorden horen. Het veranderd niets aan de situatie. Het gekke is dat Harry precies weet wat ik nodig ben.

Ik ben tegen Harry aan gaan liggen op de bank. Ik lig nog altijd in zijn armen, onder een dekentje. Ondertussen streelt hij zijn hand door mijn haren wat me kalmeert. Langzaam val ik in slaap, het was absoluut niet de bedoeling. Harry is namelijk speciaal voor mij hier heen gekomen en ik lig hier te slapen. Het voelt alleen zo veilig en vertrouwd.

Na ongeveer 2 uurtjes word ik weer wakker en tot mijn verbazing lig ik nogsteeds in de armen van de lange jongen.

"H-harry?"

"Hmm?" Humt hij

"Dankjewel"

"Lou, het is al goed" We delen een glimlach

"Moet je niet naar huis? Het is al laat" Hij laat zijn hand weer door mijn haren gaan.

"Ik blijf net zolang tot er iemand thuis komt. Ik wil niet dat je alleen bent" Ik knik en leg mijn hoofd op zijn borst.