It's you, always. || Dutch

66.

De ochtend is inmiddels voorbij, Harry en ik hebben een tijdje gefacetimed. Nog twee daagjes te gaan en dan is hij eindelijk terug, best gek dat ik in een redelijk korte tijd zo ben gaan hechten aan iemand. Ik heb er namelijk nog altijd moeite mee, in mijn jeugd heb ik helaas moeten meemaken dat belangrijke mensen om me heen zijn overleden en dat heeft veel impact op me gehad.

Jamie, Niall, Liam en ik zijn naar het voetbalveld gegaan. Het ziet er groot uit, groter dan waar ik voetbalde in Nederland. Harry heeft me weleens gevraagd of ik voetbal weer ging oppakken maar ik wist er nooit een duidelijk antwoord op te geven. Maar nu ik hier ben, lijkt het me toch best leuk om het een kans te geven. Niall en Liam voetballen hier ook en ik hoor goede verhalen over de vereniging.

We lopen de kantine in en bestellen wat te eten voor de lunch, na de partijtjes die we hebben gespeeld kregen we redelijk veel trek. Er komt een man aangelopen met een bal onder zijn arm en gaat achter Niall staan.

"Hey boys!" We begroeten hem terug.

"Dit is Liam en mijn trainer, Jeff" Zegt Niall, ik knik en stel mezelf ook voor.

"Woon je hier in de buurt?"

"Sinds een paar maand, inderdaad" De man knikt

"Ik zag je daarnet, impressive Tomlinson"

"Oh, dankje" Zeg ik zachtjes, hij glimlacht.

"We zoeken nog iemand in ons team, lijkt het je leuk om bij deze twee te voetballen?" Vraagt hij, wijsent naar mijn vrienden.

"Uhh, het lijkt me heel gaaf! Alleen kan ik er nog even over nadenken?" Hij knikt meteen

"Tuurlijk, iemand als jij wil ik niet mislopen. Je hebt talent, jongen" Ik begin met trots te glimlachen, hij ziet echt talent in me?

"Ben je bang dat Harry het niet goed gaat vind?" Vraagt Liam, ik haal mijn schouders op. Zou het?

"Harry?" Vraagt Jeff, Niall knikt.

"Dat meen je niet! Jij bent zijn toekomstige man?" Vraagt Jeff enthousiast, ik knik maar kijk hem vragend aan. "Harry is mijn kleine neefje, nou ja klein.. Je snapt me"

"Ik begrijp je" Grinnik ik, wat toevallig eigenlijk. Ik heb nog niet veel van zijn familie ontmoet, en nu sta ik recht voor één.

"Die Harold, hij heeft een talent binnen gehaald" Zegt hij met een knipoog, ik schud lachend mijn hoofd. Ondertussen word het eten voor ons neergezet.

"Goed, ik spreek jullie wel weer. Leuk je te ontmoeten, Tomlinson!"

"Hetzelfde" Zeg ik, Jeff loopt weg en zwaait aan het einde van de kantine nog eens. Ik zwaai terug en begin aan mijn lunch.

Met zijn vieren lopen we terug naar huis, ik ben de enige van hen die op zichzelf woont. Het is zo'n tien minuutjes lopen vanaf het voetbalveld dus lekker dichtbij. Achter ons horen we plots heel wat lawaai dus kijken we die kant op, een groep met voornamelijk meiden komt op ons af met filmende telefoontjes. Jamie gaat voor me staan zodat ik niet volledig in beeld ben, eerlijk gezegd overvalt het me een beetje. Soms vergeet ik dat dit kan gebeuren, ik voel me heel normaal maar de fans denken er anders over.

"Wat wil je Lou? Naar huis off.." Zegt Jamie, ik bekijk de groep die steeds groter word. Voor geen mogelijkheid dat dit goed komt, voor mijn vrienden is dit ook nieuw dus kunnen we beter geen aandacht geven.

"Naar huis, het zijn er teveel J.." Zeg ik zachtjes, hij knikt en draait zich meteen om. We lopen redelijk snel de juiste kant op en sluiten het grote hek achter ons. Meteen staan de fans ervoor en schreeuwen mijn naam, ik ga meteen naar binnen en probeer me rustig te houden. Deze drukte kan ik nogsteeds moeilijk verdragen, het geschreeuw, de vele mensen en het feit dat ze voor Harry en mijn huis staan..