It's you, always. || Dutch

25.

"Je wilt niet weten hoe graag ik je overal mee naar toe wilde nemen en kon zeggen hoe blij ik met je ben"

"Wilde?" Vraagt Louis onzeker

"Wil" Corrigeer ik. "Nogsteeds, dol graag. Maar ik snap dat je de keuze maakt om hier te stoppen. Ik bedoel.. Je leven zal er zo anders uit gaan zien. Het is niet niks Lou. Maar ik zou je graag aan mijn zijde willen hebben, altijd" Louis neemt diep adem en veegt weer een verdwaalde traan weg. Zijn pijn is duidelijk te zien, het is mijn fout. Ik had het hem gewoon moeten vertellen, maar niets kan het meer terug draaien.

"Harry.. Ik begrijp de situatie, echt waar. Maar ik ben tijd nodig om dit te verwerken, ik heb dit nooit aan zien komen dat mijn vriendje wereldberoemd is. Onthoud wel dat ik je altijd zou blijven zien als Harry, dat is wie je bent.. Hoe ik je heb leren kennen.  Ik weet niet of ik nu emotioneel moet zijn of.. ik weet het gewoon niet. Ik ben vooral geschrokken en weet niet goed wat ik moet zeggen. Tijd.. Dat is wat ik nodig ben" Zegt Louis en ik kan me goed vinden in zijn woorden. Hoe graag ik het antwoord nu al zou willen horen welke keuze hij maakt, Gemma vertelde me dat ik hem tijd en ruimte moet geven.

"Maar ik vind het enorm lief hoe je me veilig houd. Daarom wilde je niet graag naar buiten, huh?" Ik knik en glimlach zwakjes. Dat was inderdaad de reden, als we naar buiten gingen was het vooral afgelegen, ik voelde me schuldig maar ik wist dat dat de enigste optie was om hem veilig te houden.

"Dat waardeer ik, je had het ook anders kunnen doen. Maar dat deed je niet. Pffh.. I-ik uhm, ik denk dat het beter is als ik naar mijn ouders ga om daar goed alles te laten bezinken. Vat het niet persoonlijk op, oke?" Ik knik maar word sip van de gedachte dat hij weg zal zijn.

"Ik snap het, zal ik je brengen?" Hij schud zijn hoofd

POV Louis

"Ik vraag wel of Niall me wil ophalen" Harry's gezicht veranderd van verdrietig naar bezorgd.

"Het komt goed, er gebeurt niks" Probeer ik hem gerust te stellen maar dat werkt nog niet echt. Hij schut zijn hoofd per direct.

"Nee, ik heb je voor langer dan een maand proberen uit de media te houden. En dat is nogsteeds mijn taak, tot je een besluit hebt genomen. Ik breng je!" Hij lijkt vast te staan met zijn beslissing. Ik geloof niet dat ik daar nog onderuit kan komen.

"Harr-"

"Lou, ik ben zuinig op je.. Ik voel me verantwoordelijk, laat me je alsjeblieft brengen. Niall weet niet wat hij moet doen als er tientallen mensen op jullie afkomen. En voor hem is dat ook een shock, dat wil ik voorkomen. Alsjeblieft?" Ik zucht en stem dan toch maar in. Het is super lief hoe hij zoveel verantwoordelijkheid voor me voelt en zelfs mijn vrienden er buiten wilt houden. Deze dagen gaat nog moeilijk worden, maar ik zou toch een keuze moeten maken. Hoe dan ook..

"Oke dan" Zeg ik met een zwakke glimlach, geen idee hoe te reageren. Harry heeft er duidelijk ook moeite mee.

De auto komt tot stilstand voor het huis en ik staar voor me uit. Harry kijkt me aan en probeert iets te zeggen..

"Zit het goed tussen ons?" Vraagt hij onzeker. Ik denk na en knik.

"Mag ik je een knuffel geven?" Een twijfel gaat door me heen maar wat kan een knuffel nou kwaad. Het is niet dat we ruzie hebben, alleen staat er een grote druk op mij. En misschien had Harry het me moeten vertellen.. Maar dat is niet een goede reden om boos op hem te zijn, hij wilde me beschermen zolang hij kon. Ik ben wel erg geschrokken en er spoken nog veel vragen rond waar ik een antwoord op wil. Voor nu moet ik nadenken, antwoorden komen later. Ik geef hem een knuffel, het liefst laat ik niet los en vertel ik hem dat ik bij m wil blijven. Zo makkelijk gaat dat alleen niet, nou ja er zal veel veranderen als ik het vertel.

"Ik hou van je.." Fluistert Harry, zijn stem klinkt zo onzeker. Het doet me pijn.. Ik zucht

"Ik weet het Hazz" Fluister ik terug. Dat moet pijnlijk voor hem zijn.. Voor mij net zo goed, maar ik wil hem geen valse hoop geven door nu te zeggen dat ik van hem hou en straks een andere keuze maak. Tuurlijk hou ik van hem, ziels veel.. Ik denk dat ik altijd van hem zal blijven houden, hij is mijn eerste echte liefde waarbij ik een toekomst wil. Of wilde, weet ik het... Ik ben in de war.

Ik klik mijn gordel los en doe de deur open met een trillende hand, het enige wat er uit ons komt is een zwakke glimlach. Daarna besluit ik de auto uit te stappen en loop ik richting de deur. Harry wacht zoals gewoonlijk tot ik binnen ben, wetende dat me dat veilig laat voelen.

"Louis! Heb je dat gezien op tv?! Harry is beroem-"

"Laat me met rust Lot!" Snauw ik haar af

"Maar.."

"LOT!" Ze zucht en stopt eindelijk. Ik ren de trap op en als ik bij mijn bed aankom plof ik neer. Voor een poosje sluit ik mijn ogen tot ik iets langs mijn buik en borst voel. Een aangename warmte komt me tegemoet, Phoebe is tegen me aan komen liggen. Ik sluit mijn arm om haar middel en geef een kusje op haar kruin. Op momenten zoals deze kan ik alleen Phoebe bij me hebben, het is alsof we elkaar aanvoelen. Het laatste waar ik nu zin in heb is de situatie uitleggen, mijn kleine zusje van 13 respecteert die keuze, andersom is dat ook zo. De rest van mijn gezin daar in tegen wil meteen weten wat er aan de hand is. Phoebe en ik lijken erg op elkaar, ons innerlijk is bijna precies hetzelfde.

De kamer deur gaat open en zie mijn moeder ik de opening staan. Ze loopt naar het bed waar we nogsteeds liggen.

"Lou? Wil je het me uitleggen?" Ik zucht en schud mijn hoofd.

"Ik geloof dat het duidelijk genoeg is.." Snauw ik haar af, wetende dat zij ook het nieuws heeft gezien en mij herkende op de foto's samen met Harry.

"Papa en ik willen graag even met je praten"

"Zie ik er uit alsof ik wil praten?" Zeg ik bot.. Zo ben ik helemaal niet, ik voel me schuldig maar ik kan het niet helpen.

"Louis William Tomlinson, taalgebruik!" Ik zucht en sluit mijn ogen met nogsteeds Phoebe in mijn armen. Ik begin zachtjes te trillen door de luide woorden van mijn moeder. Ik haat wanneer mensen een harde toon uitwerpen.

"Mam! Kijk wat je met hem doet.." Zegt een zacht stemmetje, doelend op mijn trillende lichaam. "Hij wil nu niet praten"

"Bemoei je er niet mee Pheeb, ik ben in gesprek met je broer!" Haar woorden vliegen de kamer rond, ook Phoebe word angstig en drukt zich nog meer tegen mij aan. We kunnen er niks aan doen... Onze angsten zitten er niets voor niets, elke angst heeft een reden. Zo hebben we samen de angst voor auto rijden gekregen. Mijn oom zat achter het stuur en Phoebe en ik zaten achterin, we kwamen net weer van een dagje shoppen. De band tussen ons 3 was zo sterk dat we vaak leuke dingen deden. Tot we op de terugweg werden verongelukt door een andere auto. Mijn oom heeft het helaas niet overleefd, door zijn ernstige verwondingen is hij overleden. Phoebe en ik hebben een nachtje in het ziekenhuis verbleven om ons goed in de gaten te kunnen houden. Ik kwam eruit met een gebroken been en een aantal gebroken ribben. Phoebe had veel wonden op haar lichaam door het gebroken glas wat op haar terecht kwam. Ook had ze een gekneusde arm. Op het moment van het ongeluk waren er veel schreeuwende mensen. Phoebe en ik werden er bang van, we wisten niet wat er om ons heen gebeurde. Sinds toen kunnen we niet goed omgaan met mensen die hard praten of schreeuwen.

De verlatingsangst is ook gekomen nadat mijn oom overleed. Het voelde als een tweede vader voor me. Daarna overleed mijn zusje Fizzy en werd de angst dubbel op. Omdat ik haar in het donker had aangetroffen, haat ik het donker. Die avond was het heel slecht weer, steeds als het stormt of onweert krijg ik flashbacks te zien. Dan kroop ik in een hoekje als ik alleen thuis was, net zolang tot er iemand terug kwam.