It's you, always. || Dutch

22.

POV Harry

"Doeii doei, was gezellig!" Zeg ik tegen Mitch, Sarah en Charlotte die de deur uit lopen.

"Doe voorzichtig alsjeblieft... En app gelijk als jullie thuis zijn!" Roept Louis na. Hij is zo gespannen, ik zie het aan hem. Het weer is ineens omgeslagen tot storm, harde wind en regen.

"DOEN WE!" Schreeuwt Mitch van een afstand en stapt in de auto net als derest. Ik ga achter Louis staan en sluit mijn armen om zijn middel.

"Rustig maar, we krijgen straks gewoon een appje van ze, oke? Mitch weet wat hij doet" Zeg ik in zijn nek en laat daar een kusje achter. Hij laat een diepe zucht uit en knikt. We zwaaien ze uit en sluiten de deur achter ons.

Louis loopt ongeduldig door de woonkamer en stopt soms bij het raam om te kijken naar het weer. Ik daar in tegen lig languit op de bank in het hoekje met een grote kussen achter mijn rug.

"Uggh.. ze zouden toch al thuis moeten zijn? Waarom hebben ze nog niet geappt? Zijn ze het vergeten.. of is er echt iets gebeurt? Harry waarom ben je zo rustig?" Ratelt Louis in 1 stuk door.

"Lieverd kom eens hier" Hij schut zijn hoofd en blijft uit het raam staren. Ik sta op en ga dicht achter hem staan zodat ik hem aanvoel.

"Hey... Waarschijnlijk rijden ze slomer dan normaal. Daarom duurt het wat langer. Je bent helemaal gespannen.. Kom maar lekker bij me op de bank liggen, dan wachten we daar op hun appje, goed idee?" Hij knikt en loopt naar de bank. Ik sluit de gordijnen en zorg voor sfeerverlichting wat het er gezellig uit laat zien. Louis is compleet afgeleid door het weer, nu kan hij niet meer naar buiten kijken wat beter is. Het doet hem alleen maar meer stressen.

Louis kruipt tegen me aan en ik speel met een plukje haar van hem. Na een paar minuutjes krijgen we dan de berichtjes waar we op hadden gewacht.

Sarah:
"Veilig thuis, Mitch&me!"

Charlotte:
"Ben thuis!"

"Zie je nou wel" Zeg ik glimlachend. Hij haalt opgelucht adem en knikt.

"Het spijt me, ik maakte me weer veel te druk.."

"Hey, niet jezelf verontschuldigen. Nergens voor nodig, je geeft om ze.. that's a good thing"

"Dat is waar, maar toch.." Ik geef hem een kus op zijn kruin en glimlach.

"Je bent een schat" Zeg ik op een zachte toon. Louis kruipt bovenop mijn lang uit liggende lichaam en maakt zich comfortabel.

"Ligt de bank niet lekker ofzo?" Grap ik

"Mehh.. Dit ligt veel beter, if u don't mind?" Ik schut mijn hoofd.

"Ik vind het heerlijk zo" Dat kleine lichaampje is licht genoeg, ik kan hem heel makkelijk houden zonder enige last. Het is ook nog lekker warm zo.

"Dan onthoud ik dat" Grinnikt Louis

"Well, 1-0 voor mij dan" Doelend op de bank en mij.

"Je zit aan me vast"

"Niets liever.... Niets liever mopp" Fluister ik en neem hem stevig in mijn greep.

Na een poosje is Louis in slaap gevallen en neem ik mijn telefoon erbij, twitter:

"You've got so much space but you choose to lay on me. I don't mind.. i actually find this even better, little one" Tweet ik.

Ondertussen dat ik door social media ga, streel ik Louis' blote onderrug met mijn vingertopjes. Zijn shirt is wat omhoog gaan kruipen, na een paar seconden heerst er kippenvel over zijn lijf waardoor ik trots glimlach. Hoe krijg ik dat toch weer voor elkaar.. eigenlijk is het antwoord simpel: Ik heb zoveel effect op hem en andersom ook. Maar nooit heeft iemand dit bij mij voor elkaar kunnen krijgen, its like.. meant to be togheter.

Wanneer ik verder scroll op twitter meen ik dat ik mezelf tegen kom in een foto. Ik scroll gelijk terug en jahoor.. Louis, Gemma en ik zijn daar te zien met onze ijsjes. Op dat moment haalde ik het beetje chocolade van zijn neus, gelukkig is zijn gezicht niet in beeld. Datzelfde account heeft nog een foto van ons drie lopend door de winkelstraat met grote lachen op onze gezichten. Ik weet dat deze foto's binnen no time gedeeld zullen zijn, social media maar ook tijdschriften etc. Niet te vergeten.. het zal op tv komen. Ik zucht, diep. Zal Louis nogsteeds van me houden na hij het straks weet? Zoals hij vanavond zei, zal ik dan nogsteeds aan hem 'vast' zitten? Ziet hij dan nog wel een toekomst in mij? Zal dit onze laatste herinnering zijn voor hij me verlaat? Zoveel vragen gaan door me heen.. zo veel.

Ik heb de gedachtes even van me af proberen te schudden. Het begint laat te worden en dus ben ik best moe. Louis ligt nog op de bank naar het avondnieuws te kijken zoals de meeste dagen.

"Ik ga alvast naar boven, kom je zo?" Hij glimlacht en knikt.

"Kijk nog even het laatste stukje af, goed?"

"Tuurlijk" Zeg ik glimlachend en loop de hal in waar de trap zich bevind.

Zodra ik mezelf heb ingestopt sluit ik mijn ogen. Nog geen vijf minuten daarna loopt Louis de kamer in en kleed zich om tot zijn boxer. Hij kruipt onder de dekens en gaat tegen me aan liggen. Zijn benen verstrengeld hij met de mijne en houd me om mijn middel vast.

"Slaap je al?" Hoor ik Louis fluisteren in mijn oor. Ik schut mijn hoofd en blijf liggen in dezelfde positie.

"Was je op mij aan het wachten?" Ik knik, Louis legt zijn hoofd op mijn kussen en nestelt zich met zijn gezicht in mijn nekholte.

"Lou?"

"Hmm?"

"Ben ik echt je toekomst?" Ik voel hem glimlachen in mijn nek.

"Zonder enige twijfel"

"No mather what?" Vraag ik

"Mhm-mm, no mahter what. I love you" Dat laatste fluistert hij waardoor ik glimlach. Zal hij dan echt bij me blijven?

"I love you to"

"Je twijfelt toch niet aan me?" Vroeg hij zachtjes

"Ik zou niet durven Lou.." Hoewel ik toch zo mijn twijfels heb, but can you blame me? Het is niet niks wat hij straks zal te weten komen. Het is niet dat ik aan hem twijfel, meer zijn keuze.

"Dan is het goed, remember.. I can't live without the sun" Hij geeft me een kus op mijn wang en wurmt zijn gezicht weer in mijn nekholte. Ik kan mijn glimlach niet schuil houden, een giechel verlaat mijn mond.

"Slaaplekker Boo"

"Slaaplekker Sun" Zegt hij tegen mijn nek vel aan waardoor ik een rilling krijg. Louis giechelt en laat een kus achter in mijn nek. Ik probeer me zo om te draaien dat hij kan blijven liggen hoe hij nu ook ligt. Ik neem zijn kleine lichaam in mijn armen en druk hem voorzichtig dichter tegen me aan. Niet veel later vallen we beide in diepe slaap.