It's you, always. || Dutch

42.

POV Harry

Vandaag is het eerste kerstdag, de dag nadat ik Louis ten huwelijk heb gevraagd. Je moest eens weten hoe zenuwachtig ik was.. Gisteravond hadden we een gesprek over dat ik de laatste tijd soms erg afwezig en zenuwachtig was. Of dat ik soms alleen ergens heen ging inplaats van samen met hem. Al die keren omdat ik het perfect wilde hebben, en dat was het. Natuurlijk wist ik dat Louis 'ja' zou zeggen, maar de spanning bleef. Het is niet een dagelijks dingetje dat je zomaar even doet, ik hoop dat dit de eerste en laatste keer was. Met hem ben ik op mijn gelukkigst.

Louis en ik zijn vandaag bij zijn ouders en zusjes thuis, om kerst te vieren. Ik heb zijn ouders natuurlijk laatst nog gesproken, de meiden daar in tegen is alweer een paar week geleden. Zodra we binnen komen lopen we naar de woonkamer waar iedereen zich bevind.

"Hey!" Zeggen Louis en ik in koor.

"Harry!" Roepen de jongste twee en rennen op me af, als ze bij me zijn til ik ze op en geef ik beide een knuffel.

"Dat is lang geleden!" Zeg ik en zet ze weer neer. Gelukkig wegen ze niet zo veel, anders was het te zwaar voor me geweest. De meiden geven Louis ook een dikke knuffel, ik begroet zijn ouders en Lottie. Jo schenkt voor iedereen een glas fris in en zet lekkere etenswaren op tafel.

"Hoe gaat het hier?" Vraagt Louis nieuwsgierig

"Goed! Lottie is aangenomen bij haar nieuwe baan!" Verteld zijn moeder trots.

"Lott, wat leukk! Gefeliciteerd meidd!" Ik feliciteer haar ook en praten over wat voor baan het precies is.

"Harry en ik willen jullie ook graag iets vertellen" Hij kijkt me met een lieve lach aan en kijkt weer naar derest. Ik leg mijn hand op zijn been en mijn andere arm ligt achter Louis langs over de rugleuning.

"Harry heeft me gister ten huwelijk gevraagd!" Iedereens mond valt open en de meiden beginnen te juichen. Ik geef Louis een kus op zijn wang en kijk naar hun reacties, zo leuk om te zien!

"Geef ons meer details!" Zegt Lottie enthousiast, Louis kijkt mijn kant op en knikt als teken dat ik het ook mag vertellen. Wanneer ik begin met praten zijn alle ogen op mij gericht, ik vertel ze hoe spannend ik het wel niet vond en hoe het is gegaan. Later laat Louis met trots zijn ring zien aan zijn familie. Daarna zijn we naar de keuken gegaan voor het kerstdiner. De tafel stond vol met heerlijke gerechten, Louis kwam naast me zitten.

Onder het eten zijn we lekker wezen kletsen, dit gezin is echt geweldig! Ik kan uren naar hun gesprekken luisteren zonder verveeld te worden.

"Lou? Ik moet je nog iets vertellen" Zegt Lottie stilletjes wanneer we het toetje op hebben, die overigens heerlijk was.

"Ik moet voor mijn baan naar Amerika" Zegt ze zo rustig mogelijk, wetende dat hij zou gaan schrikken door zijn verlatingsangst. Hij neemt een servetje in zijn handen om daar afleiding van te zoeken.

"V-voor hoelang?" Vraagt hij met een zachte stotter.

"Een jaar" Zijn ogen worden groot en dan is meteen zijn angst te zien. Tranen vullen zijn mooie blauwe ogen.

"Een heel jaar!?" En met die woorden gooit hij zijn inmiddels verkreukelde servetje op tafel en staat op om vervolgens naar boven te gaan. Lottie zucht en laat zich achterover vallen tegen de rugleuning.

"Zie je nou wel mam, ik had het nooit moeten doen. Nu is hij helemaal van slag, door mij..."

"Lieverd, je wilde deze baan zo graag. Louis moet het even verwerken, en daar is tijd voor nodig. Ik ga wel even bij hem kijken" Zegt ze en loopt naar boven.

"Lott, begin niet te twijfelen aan je keuze. Lou vind het gewoon moeilijk om je een jaar niet te zien. Als je genoeg contact met hem houd moet het goed komen, oke?" Ze knikt en bedankt me, ik geef haar een knuffel en glimlach. Ik ben trots op haar keuze, ze moet haar eigen weg gaan.