It's you, always. || Dutch

63.

Twee dagen later

Ik heb een hele leuke dag gehad in Nederland, maar het voelt goed om weer terug te zijn. Julia en ik hebben het uitgepraat en naar mijn idee is onze vriendschap een stuk beter geworden, weer net zoals toen we kinderen waren. Ze was zo dankbaar dat ik het haar vertelde, Julia is de enigste tot nu toe die weet dat Harry en ik samen een kindje gaan opvoeden. De anderen horen het over een paar maandjes, op onze bruiloft.

Ik pak mijn gitaar erbij dat ik van Harry heb gekregen en begin een nummer te spelen, Kiss Me van Ed Sheeran. Mijn zusje..Fizzy, vond het altijd een heel mooi nummer, dus probeerde ik het te spelen op de piano en het lukte, ze vond het geweldig. Nu ik bezig ben om de gitaar ook onder controle te hebben leek het me een leuke uitdaging om hetzelfde nummer te leren, het maakt me wel emotioneel aangezien er een verhaal achter zit..maar ik doe het voor haar.

Zachtjes zing ik mee, alleen wanneer er niemand bij me is, ik weet dat het niet al te goed klinkt. Vandaar hou ik het liever voor mezelf, Fizzy was de enigste van mijn gezin die mij ooit heeft horen zingen. Ze zei altijd dat het heel mooi klonk maar ik denk dat ze lief voor me probeerde te zijn.

Met mijn gezicht naar de grond, natte wangen en het gitaargeluid op de achtergrond begin ik diep ik gedachte te raken. Meestal houd ik het onder controle, behalve op dit soort momenten, dan ben ik te emotioneel om ergens anders aan te denken.

"Het komt goed, Lou, het komt echt goed" Zegt mijn moeder met waterige ogen, niet wetende wat er met Fizzy aan de hand is. Mijn vader loopt heen en weer op de gang tot we nieuws krijgen hoe het met zijn dochter gaat, hij moest eens weten.. Maar ik kon het ze niet vertellen, hoewel ik heel goed wist dat mijn zusje er niet meer was.

Één van de politiemannen loopt uit de kamer en komt voor ons staan, met een redelijke afstand. Ik weet wat hij ons nu komt vertellen, en zodra het zover is zullen mijn ouders in elkaar storten. Ons gezin is dan niet langer meer hoe het eerst was, zijn woorden gaat alles verpesten.

'Het spijt me......uw dochter is hel-'

'Zeg het niet, alsjeblieft?' Onderbreek ik hem, zachtjes uitgesproken, met de tranen over mijn wangen. De man kijkt me recht in mijn ogen aan en geeft me een knikje, natuurlijk moet hij het zeggen.

'Uw dochter, en zus, is overleden..' Zegt hij zachtjes, achter me voel ik mijn moeder naar de grond zakken. Mijn vader loopt weg met zijn handen in zijn haren, dit is het moment dat ze breken. De woorden die ik niet kon zeggen werd naar ons toegegooid, ook al zei hij het op een zachte manier. Voor ons komt dit alles behalve zacht aan, mijn lieve zusje komt niet meer terug.

Plots kom ik uit mijn gedachte, mijn gitaar word voor me op de standaard gezet. Voorzichtig kijk ik omhoog en zie Harry voor me staan, mijn zicht is enorm wazig maar ik weet dat hij het is. Hij hurkt zich voor me neer en legt zijn armen om me heen, ik begin zwaar te ademen en schud met mijn hoofd.

"Waarom?" Vraag ik zachtjes.

"Hmm?" Humt Harry

"Ik mis dr zo.."

"Sssh, ik weet het baby.." Zegt hij zachtjes, maar mijn ademhaling word alleen maar dieper en zwaarder. Tuurlijk weet ik dat ze er zelf een eind aan heeft gemaakt maar waarom, dat zullen we nooit weten. Ze leek altijd zo tevreden en gelukkig.

"Harry..?" Hij knikt. "Blijf me vasthouden, alsjeblieft?" Weer knikt hij en verstevigd zijn grip.

Mijn controle begint steeds meer af te nemen, een paniekaanval. Het is lang geleden dat ik er één heb gehad, de laatste was voordat ik bij Harry kwam. Hij heeft het dus nog nooit meegemaakt, niet bij mij in elk geval.