It's you, always. || Dutch

28.

POV Louis

Ik word wakker van de felle zon op mijn huid. Het geeft een heerlijk warm gevoel, met moeite open ik mijn ogen en kom rechtop zitten. De wekker geeft 9 uur aan, dat betekend dat ik precies 6 uur heb geslapen. Veel te kort voor mijn doen.

Lottie en ik zijn vanmorgen alleen in huis dus maak ik voor ons beide geroosterde broodjes. Ik besmeer de mijne met jam en eet ze op, ondertussen kijk ik naar het ochtendnieuws.

"Wat ga je vandaag doen Lou?" Vraagt Lottie

"Ik blijf thuis denk ik, jij?"

"Sofie komt hier straks" Ik knik

"Dan ga ik wel ergens anders zitten als ze er is"

"Dankje Lou" Zegt ze en glimlacht.

Een poosje later komen ze beiden de woonkamer inlopen. We geven elkaar een glimlachende blik.

"Hee soof"

"Hey Lou, alles goed?" Ik knik, ook al is dat niet helemaal waar.

"En jij?"

"Ook goed"

"Mooizo. Girls, ik ga even een stukje lopen ofzo" Ik zeg gedag naar ze en dan verlaat ik het huis.

Ik ben al een poosje aan het lopen door het dorp. Uiteindelijk kom ik steeds dichterbij Harry's huis en voel ik zenuwen op komen. Ik loop de veranda op en open de deur met mijn sleutel. Voorzichtig sluit ik hem achter me en loop richting de woonkamer. Het is zo gek om hier nu te zijn.. Maar ik denk dat Harry lang genoeg gewacht heeft op mijn antwoord.

Harry ligt ingekrompen op de bank met zijn gezicht naar de rugleuning toe. Hij mompelt iets in zijn slaap zoals hij altijd doet. Soms werd ik s'nachts wakker door zijn gepraat, dan kon ik net zo lang wakker liggen tot hij was gestopt. Het is zo leuk aan hem. Ik betrap mezelf op een glimlach maar corrigeer me daarna.

"Harry?" Fluister ik dichtbij zijn gezicht

"Hazz?" Hij komt in beweging

"GA WEG!" Ik schrik enorm van zijn woorden en deins achteruit om vervolgens in elkaar te kruipen.

"S-sorry.." Zeg ik stotterend

"Louis?" Harry komt in 1 beweging rechtop zitten en slaat zijn hand voor zijn mond.

"Lou, het spijt me zo.. Ik dacht dat je Ed was" Ik dacht echt dat hij het tegen mij had.. Wanneer ik voorzichtig op kijk zie ik zijn schuldige gezicht. Hij weet natuurlijk dat ik bang word van schreeuwende mensen. Hij schrok duidelijk van zichzelf.

"H-het is al goed" Zeg ik zachtjes

"Nee dat is het niet, ik heb je bang gemaa-"

"Rustig maar Hazz, ik weet in elk geval dat het niet naar mij gericht was" Hij gaat goed zitten en klopt naast zich op de bank. Ik neem plaats en bestudeer zijn gezicht. Ik geloof dat ik niet de enige ben die zo slecht slaapt, hij ziet er ontzettend moe uit. Harry lijkt het ook aan mij te zien, ik knik, omdat ik weet wat hij bedoelt.

POV Harry

Louis knikt, dat zegt genoeg. Hij geeft toe dat hij slecht slaapt, net zoals mij. Ik haal een hand door mijn lange haren en leg mijn arm op de rugleuning.

"Ik heb goed nagedacht over mijn keuze.." Zegt hij wegkijkend, gaat hij nu zeggen dat hij niet wil?

"Hazz-"

"Ik snap het, ik begrijp dat je niet-" Onderbreek ik hem maar ik heb niet veel tijd aangezien Louis mij ook onderbreekt.

"Laat me even uitpraten"