It's you, always. || Dutch

61.

Drie maanden later

POV Louis

"Mevrouw Baker" Word vanuit de deur geroepen, Natalie, Harry en ik staan op en lopen een klein kamertje binnen. Zometeen krijgen we te weten of alles goed gaat met de baby, en vraag me niet hoe zenuwachtig ik wel niet ben.. Harry neemt me op schoot en wrijft over mijn benen heen, Natalie grinnikt en gaat liggen op de stoel.

"Zenuwachtig?" Vraagt de gynaecoloog, ik knik en glimlach.

"Geeft helemaal niks, het is altijd spannend zo'n eerste echo" Zegt ze. Meteen legt ze ook het één en ander uit zodat we weten wat er gaat gebeuren.

"Is de vader van het kindje vandaag aanwezig?" Vraagt de vrouw rustig, Natalie knikt en kijkt glimlachend naar Harry en mij.

"Deze twee mannen" Zegt ze, ik begin ook te glimlachen.

"Och wat leuk! Zullen we dan maar beginnen?" We knikken en kijken mee naar wat de vrouw doet.

"Goed, we gaan eerst kijken of ik het hartje kan vinden" Iedereen is stil en wacht af of we iets horen, en nog geen paar seconden later vult de kamer zich met de hartslag van het kleintje. Ik begin te stralen en voel Harry's lippen in mijn nek, ik pak zijn hand vast en speel met zijn ring.

"Zo te horen heeft het een hele goede hartslag!" Zegt de gynaecoloog en maakt haar klaar voor de echo, ik glimlach naar Natalie en kijk dan weer naar het grote scherm voor ons.

"Kijk Harry" Fluister ik en glimlach

"Ik zie het baby, ons kleintje" Fluistert hij in mijn oor, ik kijk hem aan en zie een traan over zijn wang rollen. Zachtjes veeg ik hem weg en kus zijn lippen.

"Ik kan jullie vertellen dat het babytje het super doet" Zegt de vrouw glimlachend, ik zucht opgelucht en bewonder ons kleintje op het beeld.

"Heel erg bedankt Natalie!" Zegt Harry, we geven haar beide een knuffel en een kus op dr wang.

"Geen probleem jongens, tot de volgende keer!" Zegt ze, we zwaaien haar uit en gaan terug naar huis.

"Lou? Is er iets?"

"Hmm? Nee, ik was aan het nadenken, het is niets" Zeg ik, Harry blijft me aankijken maar ik negeer het.

"Ik ga even naar boven" Zeg ik na een poosje en sta op van de bank, richting de trap en daarna loop ik de kamer in naast onze. Het staat nog helemaal leeg maar over een poosje word het een prachtige babykamer, en ik kan niet wachten als het helemaal af is.

Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zoek naar een bepaald nummer, eentje die ik al een poosje niet meer voorbij heb zien komen en ik mis het, ik mis haar. Julia en ik hadden altijd een goede band samen en nu is het zo anders... Ze heeft een fout gemaakt maar ik heb me er overheen gezet, ze is mijn vriendin, en vrienden geven elkaar nieuwe kansen. Ik zie het al helemaal voor me hoe blij ze zal zijn als ik haar vertelde dat ik vader word, Julia is dol op babytjes en kindjes. We bespraken samen altijd onze kinderwensen en fantaseerden hoe ze eruit zouden zien, die tijd wist ik dat ik niet op meiden viel, eigenlijk wist ik dat al heel lang. Ze was één van de eersten tegen wie ik het vertelde, en we zijn nooit gestopt met fantaseren. Ik ben haar zo dankbaar voor haar woorden die tijd, ze heeft me er echt doorheen geholpen. Ze wist hoe belangrijk ik kinderen vind en ze heeft me duidelijk gemaakt dat ik die droom achterna moest gaan, niet zomaar opgeven. Ze zei: 'Lou, in de toekomst vind je een geweldige man waarmee je samen een kindje mee gaat opvoeden, jullie kindje'. Dat moment vergeet ik nooit, en nu...jaren later...gebeurt het precies hoe als ze het zei.

Met spanning klik ik op haar naam en probeer haar te bellen, na een paar keer overgaan krijg ik de voicemail. Ik haal mijn telefoon weg bij mijn oor en bel nog eens, maar tevergeefs.. Voicemail.