It's you, always. || Dutch

57.

Één maand later

POV Louis

Vandaag staat er iets heel belangrijks op de planning, we hebben namelijk een gesprek met een man en vrouw die ons een poosje geleden een mailtje terug hebben gestuurd. Omdat Harry en ik niet in staat zijn om zwanger te worden wil deze mevrouw misschien ons toekomstige kindje dragen. Maar eerst gaan we zien hoe het gesprek loopt en of er een klik ligt met elkaar, dat vinden we beiden erg belangrijk.

"Hier links" Zeg ik met mijn vinger wijzend naar de juiste afslag, Harry draait het stuur bij en volgt mijn aanwijzingen.

"En nu?" Vraagt hij bij een kruispunt

"Rechtdoor" Hij knikt en legt zijn hand op mijn been, ik blijf gefocust op mijn telefoon scherm zodat we straks niet verkeerd rijden. Meestal is Harry degene die rijdt, ik ben niet zo van het verkeer en de drukte en dat weet hij. Vooral met grote afstanden rijdt hij, en eerlijk gezegd voel ik me een stuk veiliger als hij het stuur in handen heeft.

"Zenuwachtig?" Vraagt hij en wrijft over mijn been heen, ik schraap mijn keel en stop met de beweging met mijn been. Harry grinnikt en blijft doorgaan met zijn hand.

"Geeft niks lieverd, ik ben ook zenuwachtig" Zegt hij lief en nog altijd met zijn blik op de weg, ik glimlach en leg mijn hand op die van hem.

"Volgensmij is dit het" Zeg ik, Harry parkeert de auto en haalt de sleutel uit het contact. We kijken elkaar nog even aan en geven een kus voor we uitstappen en richting het huis lopen. De auto maakt een geluidje dat hij op slot zit, ik druk op de bel en wacht gerust af tot hij open word gedaan door een bruinharige vrouw. Ze ziet er vriendelijk uit, precies zoals op de foto's.

"Dag heren, kom verder!" Zegt ze met een glimlach en laat ons binnen, ik bekijk het prachtig ingedeelde huis en zie dan een aantal fotolijstjes staan met haar en dr man, ze zien er gelukkig uit samen.

"Dit is mijn man, maar dat was denk ik al bekend bij jullie" Grinnikt ze, we knikken en gaan aan de tafel zitten tegenover hen. Ze stellen zich even kort voor en daarna is het onze beurt, Harry gaat eerst en daarna volg ik.

"Je vraagt je misschien af waarom jullie opeens een mailtje hadden gekregen, anders duurde het natuurlijk nog zeker twee jaar maar één van de gezinnen was er toch nog niet klaar voor en de andere wilden liever nog een jaartje wachten. Dus vandaar.." Zegt ze glimlachend, en begint daarna over haar levensverhaal, haar man vertelt ook een boel over zichzelf.

"Dus we mogen bij alle afspraken zijn?" Vraagt Harry, de vrouw knikt.

"Natuurlijk, we vinden het belangrijk dat de ouders zoveel mogelijk meekrijgen van hun toekomstige kindje. En als jullie graag langs willen komen ben je altijd welkom!" We kijken elkaar aan en glimlachen, ik geloof dat we er beiden een heel goed gevoel over hebben.

"Mag ik vragen of u zelf ook kinderen heeft?" Vraag ik voorzichtig, de man knikt.

"We hebben één zoon van 18 en vorig jaar is onze dochter van 15 helaas omgekomen in een ongeluk" Vertelt hij, ik kijk even omlaag en slik van de schrik.

"Hoe gaat jullie zoon er mee om?" Vraagt Harry

"Vince heeft het er nogsteeds moeilijk mee, ze waren enorm gehecht aan elkaar en na het gebeurde wilde hij absoluut niet meer thuis wonen aangezien zijn kleine zusje hier ook niet meer rondliep. En toen we vertelden dat mijn vrouw zwanger was wilde hij er niks van weten omdat zijn zusjes plek niet kon worden opgevuld"

"Daarom hebben we de keuze gemaakt om het kindje ter adoptie op te geven, en daar had Vince vrede mee" Vult zijn vrouw aan. We knikken uit respect en uit begrip, wel heftig zeg! Ik begrijp heel goed waarom Vince geen broertjes of zusjes meer wilde, het enige dat hij wil is zijn zusje terug krijgen.