(NL) Falling Dawn

34. Belofte

Hoofdstuk 34 - Belofte

"Je moet je gewoon goed concentreren, Luciana, en vooral erin geloven. Als je van tevoren al zegt dat het niet gaat lukken, lukt het ook niet."

Ik zuchtte gefrustreerd en stak mijn handen nog eens uit, proberend me te concentreren op het water eronder. Ik zat op het strand aan het water, mijn benen onder me gevouwen en handen voor me uitgestoken. Het water voor me kroop over het zand naar me toe en rolde vervolgens weer weg. David, die een paar meter achter me stond met zijn armen gekruist voor zijn borst, had me de opdracht gegeven om het water vast te houden zodat het niet terug zou rollen. Tot nu toe was er nog niets gebeurd.

Ik had besloten om gisterenavond bij David te blijven, na veel gesmeek van hem. Ik had mijn twijfels. Ik was bang voor wat er zou kunnen gebeuren, was bang voor een herhaling van de nacht ervoor, maar David beloofde me dat er niets zou gebeuren. En daar hield hij zich ook aan.

Toen de nacht viel had ik Davids bed geclaimd en hem naar de bank verbannen. Ik vond het te eng om samen een bed te delen, ook al hielden we afstand. Mijn controle was als een zijden draadje, en David hoefde me maar op een bepaalde manier aan te kijken en het brak. Bovendien vertrouwde ik ook niet meer op Davids controle, hij had zich al meerdere malen bewezen dat hij minder controle had dan hij beweerde. 

Davids bed was als een zegen na die lange dag, en ik kon me niet herinneren dat ik ergens beter had geslapen. Het was gigantisch groot en was perfect zacht en verend. Zelfs de lakens waren van zacht satijn en roken naar hem.

Vanmorgen had David besloten dat ik moest leren om mezelf te verdedigen, beginnend bij het leren van mijn eigen gaven. En sinds water het enige was waar ik tot nu toe iets mee had kunnen doen, zaten we nu aan het strand, proberend een reactie uit het water te krijgen.

"We zitten hier al ruim een uur en het is me nog niet gelukt, waarom zou het nu opeens wel lukken?"

"Omdat je je niet goed genoeg concentreert. Je hebt het al eerder gedaan, dus je moet het nu ook kunnen. Focus, Luciana."

Ik draaide me om naar David en stond op. "Ik focus! Het lukt gewoon niet, oké? Ik weet niet hoe het de vorige keer was gelukt!"

"Probeer het opnieuw," was zijn simpele antwoord.

"Nee!" Ik was er helemaal klaar mee. Het ging me niet lukken nu. Zeker niet nu ik boos en gefrustreerd was. Hoe moest ik me nu nog concentreren?

Davids wenkbrauwen schoten omhoog en hij deed een stap dichterbij. "Luciana, alsjeblieft."

Ik keek hem boos aan en liet mezelf terug in het zand vallen. Ik stak mijn armen uit en probeerde me te concentreren op het water eronder. Het kwam dichterbij gerold en ik probeerde me te focussen op mijn handen om ervoor te zorgen dat het water hier bleef. Op het moment dat het water dreigde opnieuw terug te rollen had ik het al opgegeven – maar het water ging deze keer niet terug. Ik voelde mijn ogen groot worden.

"Zie je nou wel," zei David en hij kwam naast me zitten. "Kennelijk lukt het jou alleen als je boos bent, maar dat is ook goed. Het is een begin."

Ik wierp een zijwaartse blik op hem. "Je hebt me toch niet expres boos gemaakt, of wel?"

David glimlachte maar gaf geen antwoord. "Probeer het water nu vast te houden, lukt dat?"

Ik keek terug naar mijn handen en liet mijn armen zakken, het water bleef nog steeds op zijn plek.

"Kun je het bewegen?'

Ik bewoog mijn hand naar rechts en keek of het water volgde, en dat deed het. Ik glimlachte, ik had volledig controle nu over dit kleine stukje water. David leunde achterover op zijn elle bogen en keek uit over het water. De zeewind blies zacht en liet onze haren opwaaien. Het was warm buiten, als een vroege zomerdag in juni, de lucht stralend blauw en de zon in het midden, fel en heet.