(NL) Falling Dawn

25. Achtergelaten

Hoofdstuk 25 - Achtergelaten

Ik bleef nog even staan op het strand, compleet verbijsterd. Wat was er zojuist gebeurd?

Ik draaide me naar het water en zakte vervolgens in het zand, mijn hoofd in mijn handen. Het voelde alsof deze hele nacht een grote droom was geweest en ik zojuist was wakker geschrokken. Alleen had ik helaas alle bewijzen tegen. 

Ten eerste, ik bevond me niet in mijn bed, en ten tweede, ik voelde nog steeds de overweldigende warmte van Davids aanwezigheid.

Het was allemaal echt gebeurd. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en besefte me dat het hem weer was gelukt. Voor een moment had ik serieus gedacht dat... ik weet niet eens wat ik gedacht had. Wat bezielde me? Ik had David alweer gegeven wat hij wilde en kijk waar het me bracht, hij had me zojuist verlaten zonder een uitleg te geven. 

Ik kon het niet helpen dat ik me opeens gebruikt voelde. Alsof ik David alleen maar even vermaakt had in saaie tijden waarna hij me had weggegooid met een smoes dat hij weg moest. Ik wist niet eens waarheen.

Ik voelde de woede weer terugkomen. En dit keer was David er niet meer om het weg te nemen, zoals vannacht wel meerdere keren was gebeurd. Ik was zo boos op hem, maar hij wist het altijd weer goed te maken. 

Om de een of andere reden had ik hem op dat kleine moment vertrouwd en was ik alles vergeten. Terwijl ik zo terugdacht aan vannacht snapte ik niet hoe ik het had kunnen toelaten om hem te zoenen, alweer. Hij was tenslotte de persoon die ik ervan verdacht me te hebben ontvoerd naar de schuur! Hij had me sowieso nog een keer knock-out geslagen tegen een paal, en vervolgens had hij alles op een droom willen afschuiven.

Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen, langzaam heen en weer wiegend in het zand. Wat als hij serieus de persoon was die achter me aanzat? Ik wist het niet meer. Ik wist niet meer of ik hem kon vertrouwen. Altijd wanneer David in de buurt was liet hij alle twijfels verdwijnen, maar wanneer hij verdwenen was, kwamen alle verdenkingen weer terug.

Ik moest Matt spreken. Ik moest weten wat er vannacht echt was gebeurd.

Maar eerst moest ik Hayley vinden. Ik wilde weten of ze überhaupt wist dat ik halverwege de nacht was verdwenen. Misschien zat ze ook wel in het complot. Langzaam stond ik op en veegde al het zand van mijn broek af. 

Ik ademde diep in en uit, proberend alles op orde te krijgen voordat ik terugging naar de bewoonde wereld. Ik kon niet halverwege instorten, want dat was hoe ik me voelde, alsof ik aan het randje stond om gek te worden. Alles was zo ingewikkeld en verwarrend. Als dit nog langer zo doorging zou ik echt mijn verstand verliezen.

Niemand was echt te vertrouwen. Waar moest ik heen? Ik wist niet eens meer zeker of ik Hayley nog wel kon vertrouwen, en wat voor vriendin maakte mij dat?

Ik sloot mijn ogen en probeerde alles van me af te zetten. Ik moest gewoon teruggaan, doorgaan met wat ik altijd deed, en misschien vond ik wel bewijzen over vannacht. Maar ik mocht niet laten merken dat ik gek werd. Het maakte mij een gemakkelijk slachtoffer en dat was wel het laatste wat ik nu nodig had. 

Ik draaide me om en rende het bos in. Het was misschien rond halfacht 's morgens en de vogels tjirpte vrolijk terwijl ik langs rende – de eerste tekenen dat de lente er weer aankwam. De lucht was warmer dan de afgelopen weken en het bos kleurde langzaam nog groener. De bomen kregen hun bladeren terug en verschillende bloemen kwamen voorzichtig boven de grond.

Ik ademde de geur van het bos in en besloot toen gelijk om dat niet meer te doen voortaan, het deed me teveel denken aan David. Misschien was het beter als hij even weg was, waarheen het ook was. Het gaf me wat tijd om alles op orde te krijgen voordat hij weer langskwam en ervoor zorgde dat alles weer goed leek en ik me weer in zijn armen bevond. En hoe graag ik ook David daarvan de schuld wilde geven, dat ik het op overmacht kon afschuiven, maar ik wist dat ik zelf ook in de fout was. Ik was dan wel misschien niet meer zo helder met David in de buurt, maar dat lag ook aan mij. Het lag ook aan het deel van mij dat het stiekem helemaal niet erg vond, het deel dat genoot van ieder moment met David, van iedere aanraking. En ik haatte het om toe te geven.