(NL) Falling Dawn

41. Finale

Hoofdstuk 41 - Finale

Ik keek David met grote ogen aan. Dit kon hij niet menen. Hij kon niet serieus zijn.

"Wat? Nee!"

David keek me smekend aan.

"Nee! Vraag me niet iemand te vermoorden! Ik weet niet eens hoe! En..." Ik maakte mijn zin niet eens af. David keek me doordringend aan. Ik kon het niet.

"En... ik raak jou kwijt," fluisterde ik zacht terwijl ik naar mijn handen keek in mijn schoot. Ik wist dat hij het bewust niet hardop had gezegd, maar we wisten het allebei. Als ik serieus van plan was om Cyrano te vermoorden, dan zou David ook sterven, hoe dan ook. Verwachtte hij van mij dat ik dat zou doen?

"Luciana, alsjeblieft, denk aan alle onschuldige mensen die hij al van het leven heeft beroofd, aan alle mensen die nu nog gevaar lopen omdat hij nog leeft. Daar moet je aan denken, niet aan mij, niet nu."

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik de tranen alweer voelde opwellen. "David, dat kan ik niet, echt niet."

David zuchtte en keek over mijn schouder naar Cyrano, die nog als bevroren in tijd voor de boom stond, zijn rug naar ons toe gekeerd.

En hoe graag ik ook wilde dat Cyrano gewoon voor eens en voor altijd weg zou zijn, ik kon het niet. Ik zou niet iemand in koelen bloede vermoorden, en zeker niet als dat het leven van David zou kosten. Zoals hij zelf al eerder had gezegd, 'Niet nu ik je eindelijk heb.'

Dat gold ook voor mij. Ik had hem ook nodig. Ik had hem misschien wel harder nodig, sinds hij me bovendien een extra bescherming gaf.

"Ik zou niet eens weten hoe, ik kan nog steeds niets beheersen, weet je nog? Of ben je dat nu al vergeten?" snauwde ik naar hem. Gelijk sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Het was niet mijn bedoeling geweest te snauwen, maar alle frustratie werd me gewoon te veel.

David trok even zijn wenkbrauwen op en toen verzachtte zijn blik. Hij pakte mijn hand vast en kneep erin.

"David?" begon ik toen weer zacht, mijn stem niet meer dan een fluister. "Kan ik niet gewoon hier blijven? Kunnen wij niet gewoon hier blijven?"

Hij schudde langzaam zijn hoofd en ik beet op mijn lip. "Nee," zei hij. "Dat kan niet. We kunnen hier niet lang blijven, uiteindelijk wordt je hieruit gegooid en dan heb je helemaal niets meer om te kiezen."

"Wat gebeurt er dan?" vroeg ik angstig. Ik wilde het antwoord niet weten.

"Ik denk dat je dat zelf wel kunt raden."

Juist, dan zou ik sowieso dood zijn. Nu had ik nog de keuze. Maar ik wist niet eens of ik überhaupt nog wel terug wilde. Per slot van rekening stond Cyrano daar nog steeds en zou ik hem zonder twijfel opnieuw onder ogen moeten komen.

"Denk je echt dat het de beste oplossing is om terug te komen?"

Hij knikte snel. "Je moet afmaken waar je aan begonnen bent."

"Ik weet nog steeds niet hoe, wat verwacht je wat ik ga doen? Dat ik opeens alles kan wat we hebben geoefend? Dan nog, ik weet niet eens wat er nodig is om Cyrano te doden!"

"Vuur," antwoordde David resoluut. "Of zijn eigen bliksem, wat jij het fijnst vindt."

"David! Dat hebben wij nooit geoefend! Je vraagt iets onmogelijks van mij."

"Dat weet ik... Maar probeer het, alsjeblieft, voor mij? Voor alle andere mensen die je hiermee beschermd?"

Ik keek hem voor een tijdje in stilte aan in zijn ogen. In zijn blauwe ogen, zo diep en doordringend, alsof hij recht mijn ziel in keek. Toch was het anders in deze vreemde tussenwereld. Ik miste het gevoel wat ik kreeg wanneer ik hem aankeek. Dat gevoel in mijn buik, of mijn hart die automatisch sneller zou gaan kloppen. Mijn hoofd, die normaal zo leeg zou worden wanneer ik hem aankeek – ik miste het allemaal. Ik voelde niets hier, geen warmte, geen effecten.