(NL) Falling Dawn

18. Dromen

Hoofdstuk 18 - Dromen

Novel Island, South Carolina, Verenigde Staten
April 2014

Ik struikelde uit bed en greep het bureau vast voor steun. Ik was misselijk en voelde mijn maag ongemakkelijk draaien.

"Lucy?" Hayley greep mijn schouder en draaide me om zodat ik haar aankeek. 

"Het is niets. Gewoon een droom." Ik kneep met mijn duim en wijsvinger in mijn neusbrug en probeerde de verraderlijke tranen binnen te houden. "Gewoon een nare droom."

Hayley leek niet overtuigd. "Lucy, dat was echt niet een gewone droom! Je was aan het schreeuwen en rond aan het schoppen! Je zou jezelf nog pijn hebben gedaan als ik je niet had wakker gemaakt."

"Het is niets, Hayley," siste ik knarsetandend. Ik draaide me weg van haar en liep wankelend naar de deur. Met mijn ene hand op de deurknop en de andere tegen mijn hoofd gedrukt, draaide ik me terug naar haar. "Geef me even, oké? Ik ga even wat water halen, ga maar weer slapen. Alles is prima, echt waar." 

Ik moest uit haar buurt zijn, even alles op een rijtje zetten. Ik deed de deur achter me dicht en liep de trap af. Mijn handen trilde hevig terwijl ik de trapleuning losjes vasthield. Knallende koppijn overviel me en ik had moeite om rechtop te blijven staan. Ik deed geen moeite om de lampen aan te doen terwijl ik naar de keuken liep en een glas pakte. Mijn handen trilden te erg om het goed te vullen en het kraanwater ging er meer langs dan in het glas zelf.

Proberen mijn hartslag onder controle te krijgen was nutteloos, ik had niet langer controle over mijn eigen lichaam. Het water in mijn glas klotste tegen de randen omhoog terwijl ik het stabiel in mijn hand probeerde te houden. Ik greep met mijn andere hand het aanrecht voor steun op het moment dat ik voelde dat ik om zou vallen. Ik liet mijn hoofd op mijn borst vallen en wachtte even, haperend in en uit ademend. Ik leek wel te hyperventileren.

De dromen zijn terug.

Het galmde door mijn hoofd als een verschrikkelijke herinnering die weer kwam bovendrijven. Een verre herinnering die diep weggestopt was, diep in het verleden, om nooit meer aan terug te denken. Het kwam allemaal terug nu. Die ijselijke gil, de mensen op de grond, alles.

Mijn borstkas rees en viel nog steeds op hetzelfde tempo als toen ik net wakker was geworden. Ik kende het. Zo was het elke keer gegaan.

Ik snakte naar water maar durfde nog geen slok te nemen. Ik was bang dat ik alles naast mijn mond zou gieten omdat ik zo erg trilde. Ook was ik er niet van overtuigd dat mijn maag het sowieso binnen zou kunnen houden.

De paniek was nog lang niet verdwenen en ik had het gevoel dat het alleen maar erger werd hoe meer ik het me besefte. Waarom waren de dromen teruggekomen? 

De vraag bleef door mijn hoofd spoken en ik voelde mijn benen onder me trillen. Ik greep het aanrecht steviger vast en voelde kleine deuken ontstaan op de plekken waar mijn vingers zich aan het hout vastklampten. 

Krijg een grip op jezelf, Lucy. Er is nog niets aan de hand. Misschien is dit gewoon eenmalig.

Toch ging het nare gevoel niet weg. Ik wist dat dit niet eenmalig was. Waarom zou het? Jaren achtereen was het niet eenmalig, waarom nu wel? Die gedachte was misschien nog wel het meest verontrustend. Steeds vlogen de beelden weer door mijn hoofd. Beelden van net, maar ook van jaren geleden. 

Ik sloot mijn ogen en probeerde daarmee mijn gedachtegang te stoppen. 

Nee, ik mocht hier niet meer aan denken. Ik had het opgesloten, nooit meer aan gedacht. Het was een stukje van mijn jeugd waar ik alles voor gedaan had om het te vergeten. Ik had het weggeduwd en in een doos gestopt en mentaal helemaal afgesloten met dikke metalen kettingen en sloten. Niemand kon er nog bij, zelfs de psychologen niet.