(NL) Falling Dawn

32. Bekentenis

"It's better to have loved and lost, than to have never loved at all."    

-------------------------------

Hoofdstuk 32. Bekentenis

David keek me even aan, zijn ogen glinsterend in het zonlicht terwijl hij terugdacht aan onze eerste ontmoeting. Ik nam de tijd om even te genieten van zijn cologne. Ik ademde diep in en uit, luisterend naar zijn hartslag. Het was rustig en stabiel, anders dan dat van mij, wat alle kanten op ging door zijn nabijheid. Zijn ogen keken me doordringend aan, me eindelijk toegang gevend tot zijn gevoelens, want voor deze keer kon ik alles zien. Ik kon zien hoe hij zich schaamde voor zijn gedrag, zich schuldig voelde en in wat voor pijn hij leefde. Het was allemaal zichtbaar in zijn ogen en even had ik de neiging om te zeggen dat hij niet verder hoefde te gaan, dat hij het wel een andere keer kon vertellen. Ik wilde hem de pijn afnemen, maar een andere kant van mij was te bang dat hij niet een tweede keer zo open zou zijn. Hij had me al zoveel verteld wat ik wilde horen, David kennende zou het ergens ophouden.

"Je weet al wat er gebeurd is toen je hier kwam."

"Ik wil het van jou horen," antwoordde ik zacht. Hij drukte zijn lippen op elkaar en wendde zijn blik af. "Wat ik toch niet allemaal overheb voor een beetje vertrouwen van jou."

"Je doet het super goed, David. Je bent er bijna, vertrouwen moet verdiend worden," zei ik grinnikend.

Hij zuchtte diep en keek toen op naar de zee voor zich. "Zodra ik wist dat jij hier kwam heb ik aangeboden om bij je oom en tante te komen werken, zodat ik je voortaan zelf maar in de gaten kon houden. Je oom en tante wisten nergens iets vanaf, en je had alleen mij nog om je te beschermen. Ik heb even gewacht voordat ik je voor het eerst tegen zou komen. Ik was boos. Ik was zo boos dat al mijn vrienden van vroeger er niet meer waren en jij de enige herinnering was die ik nog aan ze had, jij was het enige wat nog van hen was overgebleven. En dat kon ik niet aan. Ik vond het oneerlijk dat jij nog leefde, dat iedereen om jou heen moest sterven om jou te beschermen. Het heeft even geduurd voordat ik besefte dat ik niet boos op jou moest zijn, maar eerder boos op mezelf. En ik moest juist blij zijn dat jij er nog was, de enige herinnering die ik had aan jouw ouders, aan het bewijs van hun liefde." 

David keek me terug aan en grinnikte. "Zoals ik al zei, dat duurde even. Ik heb twee maanden gewacht voordat ik je voor het eerst onder ogen kon komen. Je wist helemaal niets; niets van je ouders, niets van mij en niets van wat je was. En om eerlijk te zijn amuseerde me dat in het begin wel."

Ik trok mijn wenkbrauwen op. David lachte ongemakkelijk. "Ik was boos, ik had iets nodig om het op af te reageren, en jij bleek daar gewoon de perfecte persoon voor. Je was zo kwetsbaar, je raakte jezelf al kwijt als je alleen al in mijn ogen keek, laat staan als ik dichterbij kwam. En – vergeef me als ik dat een beetje heb misbruikt..."

Ik sloeg mijn armen over elkaar en tuitte mijn lippen geïrriteerd. Alsof ik het zelf nog niet erg genoeg vond, David had het dus blijkbaar al die tijd doorgehad. Ik had dat al wel vermoed, maar dat vermoeden werd nu even bevestigd. 

"Het verbaast me dat je hier nu nog zo zit. We zitten hier al best een tijdje," zei David, proberend zijn lach in te houden en ik sloeg hem met mijn hand. "Dat is niet aardig, David! Het is echt niet zo erg als je denkt, hoor."

"Jaja, natuurlijk," grinnikte hij, maar hij werd snel weer serieus. "Ik wist dat ik je snel moest vertellen dat je een Aer was, want je was duidelijk nergens van op de hoogte. Maar natuurlijk, omdat jij nou eenmaal jij bent, geloofde je me niet. Niet dat ik het je kwalijk neem, ik had nog niet echt laten zien dat ik serieus was. Ik merkte ook dat je nogal onstabiel was en hoe vaag ik ook deed, je bleef terugkomen en je bleef reageren op mijn aanwezigheid, ondanks dat je aan de andere kant duidelijk niets van me wilde hebben. En je weigerde me te geloven, dat frustreerde me. Toen ik ontdekte dat Cyrano je nu alweer had gevonden, moest ik snel actie ondernemen omdat je serieus gevaar liep. Cyrano was hier, en jij had nog niet eens door dat je in gevaar was. Dus, ik besloot je een herinnering te laten zien van die avond in het bos, zodat je me wel moest geloven. En, ik denk dat je dat deed want de volgende dag –"