(NL) Falling Dawn

28. Charleston

~ Spare me the word where you want to go

It you wanna feel young we can share the road

'Cause I do remember love

Been a little while since you felt alive

We may not see the sun but we feel the rise

One night so we'll forget the miles, the miles ahead ~

------------------

Hoofdstuk 28 - Charleston

April veranderde in mei, en mei in juni, met nog steeds geen teken van David. Ik had de hoop opgegeven – hij zou niet meer terugkomen. Hij was echt weg.

En hoe graag ik ook wilde dat het anders was, ik ging eraan onderdoor. Ik was prikkelbaar en voelde me hopeloos alleen. Iedereen om me heen werd vrolijk omdat de zomer eraan kwam. Alle bomen hadden hun groene bladeren terug en het werd warmer. Toch was het in Novel Island vooral bewolkt en regenachtig dankzij mij; ik kon het niet opbrengen om de zon te laten schijnen. Het deed me alleen maar aan David denken en aan hoe erg ik hem miste. Zijn warmte, zijn stem, zijn geur – zijn hele bestaan.

Iedere morgen als ik door het bos rende om naar het strand te gaan, werd ik weer met die geur geconfronteerd. De geur van het bos, dat me zo deed denken aan David. 

Als ik dan op het strand kwam, kon ik alleen maar denken aan de laatste keer dat ik hem daar had gezien. Aan hoe goed alles toen had gevoeld, tot het punt dat hij opeens verdween.

Het was nu halverwege juni en de afgelopen anderhalve maand zonder David had ik weinig van school meegemaakt. Ik kwam altijd te laat en spijbelde lessen, gewoon zodat ik terug kon keren naar het verborgen strandje en weer kon terugdenken aan die laatste ochtend daar.

Ik zei bijna niets meer tegen Hayley, en hoe ze ook haar best deed om me op te vrolijken, niets hielp. Ik kon me niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ik echt had gelachen, maar ik miste het ook niet. Ik voelde me te ellendig om nog te kunnen lachen.

Het tripje naar Charleston met Hayley was niet doorgegaan omdat het die dag zo verschrikkelijk slecht weer was geweest. Hayley zei dat je alleen moest gaan als het mooi weer was, en laat ik nou net degene zijn die daar enige controle over had. We waren dus nog steeds niet gegaan.

Ik wist dat ik een verschrikkelijke vriendin was naar Hayley toe, ze probeerde me tenslotte alleen maar te helpen, maar ik kon het niet meer opbrengen om te doen alsof er niets aan de hand was. Als ik dan eindelijk thuiskwam na een lange schooldag sloot ik mezelf op in mijn kamer en kwam de hele avond niet meer naar beneden.

Natuurlijk had Hayley iets door, maar ze kende mij inmiddels goed genoeg om haar mond erover te houden. In plaats van iets te vragen of zeggen, probeerde ze me gewoon af te leiden en grapjes te maken – ondanks dat het nog niet veel effect had gehad.

De ellendigheid leek met de dag erger te worden en op een gegeven moment kwam ik gewoon niet meer opdagen op school. Ik meldde me ziek en bleef de hele dag in bed liggen met zelfmedelijden.

Dat was dan ook precies de reden dat Hayley vanmorgen mijn kamer kwam binnenstormen en me dwong mee te gaan naar Charleston, weer of geen weer. 

Ze had het dekbed van me afgetrokken en me uit het bed geduwd. Pas toen ik zuchtend mezelf van de grond hees, glimlachte Hayley en duwde ze me een hoopje kleren in de hand om te gaan douchen. Ik had haar een dodelijke blik gegeven, maar ze was onvermoeibaar.

En zo kwam het dat ik nu naast haar in de auto zat. Het was een schattige witte Fiat 500 met een donkerrood interieur en Hayley liet het arme autootje op volle toeren over de snelweg scheuren. Ik staarde strak uit het raam met mijn hoofd leunend op mijn hand.