(NL) Falling Dawn

14. Crash

Hoofdstuk 14 - Crash

David was de Aer van de Zon. Hij had het me verteld, maar nu pas kwam de realiteit van die uitspraak binnen. Hij was uniek op deze wereld, iets wat we toevallig gemeen hadden. Daar bleef het dan ook wel bij. Geen wonder dat hij altijd zo arrogant was, hij was bijzonder, hij was de Zon. Niemand anders die dat kon zeggen. Ergens voelde ik ook enige trots dat David mij had gekust. Het was het soort blijdschap dat je voelde als je een bekend persoon op straat tegenkwam en een handtekening kreeg. Ik wilde mezelf wel slaan omdat ik me zo voelde, maar David had dat effect gewoon. En dat wist hij – hij wist hoe makkelijk hij mensen kon beïnvloeden. Hij hoefde maar wat van zijn warmte te schenken en de wereld lag aan zijn voeten. Ik wilde zo graag dat ik daar niet bij hoorde, maar helaas. Meer keren dan dat ik op mijn handen kon tellen was ik voor diezelfde verleidelijke warmte gevallen. Het charisma van de Zon. 

Op maandagmorgen gingen alle roddels over het schoolfeest van afgelopen vrijdag. Mensen roddelde over alle schandalen die waren gebeurd, wie er geweest waren en wie er het mooist had uitgezien. 

Het kon me oprecht niets schelen, maar ik hoorde ze praten in de hoekjes waar ik stond, hoorde ze denken terwijl ze door de gangen liepen – alsof ze wilden dat ik ieder detail zou horen. En dat deed ik ook, ik wist al meer over het feest dan meeste mensen, en ik was er niet eens bij geweest. 

Ik had absoluut geen spijt, ondanks het feit dat ik vroeger wel altijd van de feesten was geweest. De laatste tijd had ik daar totaal geen behoefte meer aan. Niet dat ik überhaupt iemand had om mee te gaan.

Ik arriveerde bij mijn kluisje tussen het eerste en tweede uur en zag Rosalie en haar groepje op hun gebruikelijke plek staan achter de kluisjes waar helaas ook die van mij zich bevond.

Ze praatten over hoe jammer ze het vonden dat Rosalie er niet bij was geweest. Haar vriendinnen vertelde haar hoe iedereen had gevraagd waar Rosalie was en hoe erg iedereen haar gemist had. Ik rolde mijn ogen achter mijn kluisdeurtje, wetende dat het allemaal grotendeels waar was – het was een vreemd idee hoeveel mensen naar Rosalie opkeken. Ze zouden nog voor haar knielen als ze dat zou vragen.

Rosalie was de koningin van deze school – wat niet zo'n verassing was met haar vader als de burgemeester van Novel Island.

Hun gesprek veranderde al snel van het feest naar David in een vloeiende stroom van woorden, iets wat me niet verbaasde, gegeven het feit dat ook hij niet aanwezig was geweest. De hele ochtend lang had ik het gerucht rond horen gaan dat David en Rosalie die avond samen waren geweest. Sommige beweerde hen zelfs gezien te hebben.

Dat was zo ver van de waarheid, en Rosalie en haar vriendinnen wisten dat maar al te goed, maar ook zij hadden geen idee waar David dan wel was geweest. Ik was de enige die dat wel wist – bij mij.

Ik bleef staan met mijn deurtje open, onopvallend meeluisterend toen het onderwerp eindelijk mijn aandacht trok. Ik rommelde wat in mijn tas en probeerde zo min mogelijk op te vallen.

"Je weet dat iedereen nu denkt dat jij en David samen waren, hè?" mijmerde Kiara. Ik voelde dat ze jaloers was. Zij was dan misschien de beste vriendin van Rosalie, maar als het om David ging, kon Rosalie hebzuchtig zijn. Het was misselijkmakend om te horen hoe ze over zichzelf dacht.

"Ja, ik weet het," stemde ze toe met een glimlach, haar stem arrogant als altijd. Hij werd snel genoeg weer serieus. "Dat is ook waarom niemand ooit de waarheid mag weten, oké? Niemand mag weten dat ik niet naar het feest ging omdat David me niet gevraagd heeft. Ik had er als een idioot uitgezien zonder date. En als het uitkomt dat ik niet echt met David was vrijdag, ben ik er ook geweest."

"Wat als David mensen verteld dat hij niet bij jou was?" vroeg Daisy bezorgd. Rosalie was even stil terwijl ze daarover na dacht. "Ik denk niet dat hij dat gaat doen, om eerlijk te zijn. Ik weet dat hij erg gesteld is op zijn geheimen, en als hij niet met mij was, zou hij moeten vertellen waar hij werkelijk was. Ik heb zo een gevoel dat hij wel was gekomen als hij niet een of ander geheim ding te doen had."