(NL) Falling Dawn

30. Verdrinken

Hoofdstuk 30 - Verdrinken

Ik werd wakker van het geluid van tjirpende vogels en het zonlicht dat door mijn raam naar binnen viel. Ik was vergeten mijn gordijnen dicht te doen. Ik zuchtte en draaide me om. Ik had mijn ogen weer gesloten, maar toen ik me omdraaide drong een bepaalde geur mijn neus binnen. De geur van het bos, de geur van verse munt, ik kende het maar al te goed. Mijn ogen schoten open en ik gaf een gil toen ik besefte dat ik niet alleen in mijn bed lag.

"David? Wat doe je in mijn bed?" vroeg ik nerveus. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, maar ik kon zien dat hij al wakker was. Toen ik rechtop ging zitten viel het dekbed van mijn schouders af en ik keek met geschrokken ogen naar mijn blote buik. O mijn god, waar was mijn pyjama shirt?

Ik keek terug naar David en zag toen pas zijn ontblote borst boven het dekbed uitsteken en ik voelde mijn ogen groot worden. "Waar is jouw shirt?" riep ik angstig uit met een hoge stem. Zijn ogen vlogen open bij die woorden en hij keek me aan met een vage grijns spelend om zijn lippen.

"Ik doe wat je normaal gesproken doet in een bed." Hij grinnikte toen. "En met dat bedoel ik slapen, natuurlijk."

Ik struikelde uit bed, het dekbed met me meetrekkend om mijn lichaam te verbergen voor hem; het enige wat ik nog aanhad waren een beha en onderbroek. Ik keek hem aan in shock toen hij zijn buikspieren spande om rechtop te zitten en hij haalde zijn hand door zijn haar waardoor het weer neerviel in een geweldige sexy manier. Hij had gelukkig nog zijn broek aan en ik voelde een tinteling door mijn buik gaan bij het zien van hem. Ik begon me af te vragen wat er in godsnaam was gebeurd vannacht, voor ons allebei te eindigen in mijn bed, ik alleen in ondergoed en hij zonder shirt.

Flitsen schoten door mijn hoofd, maar ik kon geen duidelijk beeld vormen. Het enige wat ik me kon herinneren was David en ik die aan het zoenen waren, hoe hij me in bed had gelegd en zijn vurige rode ogen. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik kon nauwelijks terughalen wat er vannacht was gebeurd en mijn hoofd begon te draaien door de paniek die ik voelde. Dit was zo, zo verkeerd.

Er ging maar een gedachte door mijn hoofd, maar het was een hele beangstigende. "Is er... Hebben we – je weet wel... eh –" Ik kon mijn zin niet eens afmaken, ik wilde het antwoord niet weten; ik kon hem niet eens aankijken. Ik friemelde nerveus aan mijn dekbed en keek kort op. David keek me aan, zijn mondhoeken omhoog krullend en hij trok uitdagend zijn wenkbrauwen omhoog. "Zou je me geloven als ik ja zou zeggen?"

Mijn ogen werden groot en mijn mond viel open. "Als je een normaal persoon was –" begon ik. We hadden dit gesprek ooit eerder gehad, een hele tijd geleden – over iets anders, iets onschuldigs. Een tijd waarin ik misschien nog wel had gelachen hierom, was het niet voor de vreemde en verwarrende situatie waar ik nu in zat. "Ik zou het echt niet weten, David, al helemaal niet met jou. Het zou kunnen dat je liegt om mij zo voor de gek te houden, of je kunt serieus zijn, proberend er iets grappigs van te maken – wat het dus absoluut niet is!" Mijn stem sloeg over bij het laatste deel, de paniek duidelijk hoorbaar.

David glimlachte om mijn reactie en leek even na te denken over wat hij hierna zou zeggen. "Wat zou je doen als ik ja zou zeggen?"

"Daar wil je niet achter komen, geloof me."

Hij kon niet serieus zijn. Het kon niet, toch?

David begon te lachen. "Nou dan, ik kan je verzekeren dat als het wel zo was," zei hij, knikkend naar mijn poging om mezelf te bedekken met het dekbed, "jij niet nu nog je kleren aan had."

Opluchting ging door me heen samen met schaamte en ik voelde mijn wangen rood worden. Ik keek mijn kamer rond en zag zijn shirt over de rand van mijn bed hangen en mijn eigen shirt op de grond aan mijn voeten. "Ik zou wat ik nu aanheb niet precies definiëren als 'kleren', of wel? Ik voel me enigszins ongemakkelijk hier," wist ik uit te brengen. Ik gooide zijn shirt in zijn gezicht en liep naar mijn kast om wat kleren te pakken, het dekbed nog altijd met me meesleurend om mijn lichaam te verschuilen van David. Hij ving het shirt met zijn hand in de laatste seconde en ik liep achteruit naar de deur, hem beschuldigend aankijkend. "Kleed je aan, en als ik dadelijk terug ben, ben je weg, oké?"