(NL) Falling Dawn

33. Verrassing

Hoofdstuk 33 - Verrassing

Novel Island, South Carolina, Verenigde Staten

Juni 2014

Soms ziet het hart wat onzichtbaar is voor de ogen. Misschien als we ze zouden openen, dat we meer van de wereld zouden zien, of misschien zelfs wel kunnen zien wat het hart ziet, maar uiteindelijk sluit iedereen zijn ogen voor de dingen die ze niet willen zien.

Je sluit je ogen waardoor je een reden hebt om het voor de hand liggende te missen, om te kunnen zeggen dat het je nooit eerder was opgevallen. Iedereen sluit zijn ogen voor waarheden. Sommigen zijn bang voor wat er achter een masker schuilgaat, anderen willen het niet weten en vermijden het daarom maar, en weer anderen zijn niet bereid om langs alle hindernissen te komen voordat ze de waarheid bereiken. Maar wat als je dan niet alleen weg kijkt van al het slechte, maar ook van het goede? Je mist het goede in mensen, in dingen.

Diep in je hart weet je wat goed is en wat slecht. Het ziet door alle vermommingen en leugens, het ziet de waarheid, de echte persoon die zich achter dat masker verschuild. Ik wist dat dat de reden was waarom ik David nu vertrouwde.

Ik was te verblind geweest door de gedachtes dat hij niet te vertrouwen was, dat ik het niet eens geprobeerd had. Ik had niet eens zelf de moeite genomen om erachter te komen wie er echt schuilging achter die lagen van dubbelzinnige opmerkingen en mysterie. Ik was te bang geweest voor de waarheid, maar nu die eenmaal open en bloot op tafel lag, besefte ik dat ik verkeerd was geweest. Ik had mijn hart moeten vertrouwen, niet mijn instinct, wat door emotie en ervaringen niet meer betrouwbaar was. Ik had een vermoeden dat Cyrano daar ook een handje aan had meegeholpen. Door de beelden die hij me had laten zien was ik David nog meer gaan wantrouwen, het had mijn instinctieve gevoel van gevaar gevoed.

Ik realiseerde me dit pas toen ik samen met David door het bos rende, hangend aan zijn borst, mijn benen om zijn middel gevouwen en mijn armen om zijn nek geslagen. David bewoog zo vloeiend dat het gewoon bijna voelde alsof we over de grond vlogen in plaats van rende. Alleen de kleine spanningen van zijn spieren verraadde dat hij wel degelijk de grond raakte.

Toen we op het strand waren was David plotseling opgestaan en had hij mij, die op dat moment nog steeds tegen hem aan had geleund in een omhelzing, mee omhoog getrokken. Zonder dat ik mezelf had kunnen losmaken was hij al vertrokken en ik had mijn ogen gesloten en mijn hoofd op zijn schouder gelegd.

Ik verwachtte dat hij me naar huis zou brengen, maar we waren uit de route, veel te ver naar rechts afgebogen. Dus toen David eindelijk stopte maakte ik me nieuwsgierig los van hem en keek om naar waar hij ons had gebracht. David pakte mijn hand weer vast en reeg zijn vingers door die van mij, alsof hij niet meer zonder mijn aanraking kon. Ik glimlachte toen ik in zijn ogen keek. Hij keek een beetje onzeker en ik deed een stap dichterbij, zodat ik met mijn schouder tegen hem aan stond terwijl ik weer keek naar het huis waar hij ons had gebracht.

Het huis was helemaal van hout en leek redelijk klein van de buitenkant. Het hout was oud en verweerd waardoor het er onbewoond uitzag, was het niet voor de dure auto die naast het huis geparkeerd stond. Ik herkende het als de auto waarmee David mij ooit had thuisgebracht, maanden geleden.

"Mijn huis," legde David zacht uit, mijn gezicht bestuderend, alsof hij bang was dat ik het niet goed zou vinden. Maar het was prachtig, afgezien van het feit dat het een opknapbeurt nodig had. Het zag er ontzettend knus uit, als een huisje dat je tegenkomt in sprookjes, in het midden van een bos, ver weg van de bewoonde wereld. Een grote klimop vertakte zich over de muren, alsof het huisje helemaal ingepakt was. Het leek redelijk gedateerd van buiten, maar ik twijfelde er niet aan dat het er vanbinnen waarschijnlijk heel anders uit zou zien.