(NL) Falling Dawn

27. Sporen

~Tell me who's gonna love me when you're gone?~

--------------------------------

Hoofdstuk 27 - Sporen

Een week ging voorbij zonder enig teken van David. Ik weet niet wat ik gehoopt had, maar ergens diep vanbinnen had ik toch wel verwacht dat hij na twee of drie dagen terug zou zijn. Ik hield mezelf voor dat hij binnenkort wel weer terug zou komen, het kon niet anders. Hij kon mij hier toch niet zomaar achterlaten? Ik had hem nodig, hij had mij nodig.

Maar hoe meer dagen er voorbij gingen, hoe meer ik me dat begon af te vragen. Een week was hij verdwenen en ik begon me al af te vragen of hij überhaupt nog terug zou komen. 

Ik wist dat ik aan het overdrijven was. Ik had hem ooit een maand lang weten te negeren, dan kon ik nu toch zeker ook wel een week zonder hem? 

Ik besefte nu pas hoe belangrijk het voor me was geweest om hem nog op school te zien, ook al was het maar heel kort en deed ik alsof ik hem niet zag. School voelde nu als een eenzame plek waar ik de dagen doorbracht, wachtend tot ik weer naar huis kon en uit het raam kon staren de rest van de dag.

Hayley had duidelijk door dat er iets aan de hand was en ze probeerde me iedere dag op te vrolijken, maar het had weinig effect. Ik wilde het liefst gewoon met rust gelaten worden, maar Hayley weigerde om me alleen te laten. Ze was een betere vriendin dan ik verdiende.

Toen ze voorstelde om dit weekend naar Charleston te gaan, zei ik maar ja, wetende dat ik haar daar een plezier mee zou doen. Achteraf kreeg ik daar spijt van, omdat ze daarna enthousiast bleef doorpraten over wat we allemaal zouden gaan doen daar. Iedere dag opnieuw.

Ik zuchtte terwijl ik door de gangen naar mijn kluisje liep. Het was weer maandag ochtend en dat betekende het begin van een zeer waarschijnlijk lange en vermoeiende week. Zonder David leken de dagen zelfs nog langer, wat school alleen maar erger maakte.

Het was stil op de gang omdat ik te laat was, en het was een verrassing dat ik Hayley niet zag staan bij de kluisjes. Misschien ook wel omdat ik een kwartier te laat was. Grace en Andrew waren weer eens vroeg weg en dat liet mij dus helemaal alleen in huis, waardoor niemand achter mij aan riep dat ik te laat kwam.

Ik legde mijn boeken in mijn kluisje en slenterde daarna op mijn gemak naar het kantoortje van de administratie. Of ik nou vijftien of twintig minuten te laat kwam maakte dan ook niet meer uit.

Bij het kantoortje aangekomen hoorde ik opeens stemmen en ik bleef naast de deuropening staan, luisterend naar wat er gezegd werd.

"Weet u zeker dat dat is wat er staat?" vroeg een stem, overduidelijk die van Rosalie. Het zoete en commanderende ervan was onmiskenbaar. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik hield me stil, mijn oren gespitst.

"Ik weet het heel zeker Mevrouw Whitmore, hij heeft zich vorige week ziekgemeld," antwoordde de oudere stem van de administratrice. Ik kon me perfect voorstellen hoe ze Rosalie van over haar brilletje zou aankijken, een blik in haar ogen die bijna schreeuwt dat je weg moet wezen. Ik wist ook zeker dat Rosalie daar niet van terugdeinsde en daarom verbaasde het me niet toen ik daarna haar stem weer hoorde.

"En heeft u misschien gegevens van een huis of ouders?" vroeg ze, een stuk ongeduldiger. Het zoete was al verdwenen.

"Wij hebben privacyregels op deze school, jongedame." Ook de administratrice begon nu haar geduld te verliezen en ik voelde de spanning tussen de twee zelfs door de muur heen.

"Ik maak me zorgen," antwoordde Rosalie. "Ik heb niets van hem gehoord en we zijn hele goede vrienden," probeerde ze verder. Ze had haar stem inmiddels veranderd naar smeken en probeerde op die manier de administratrice over te halen.