(NL) Falling Dawn

35. Wachten

Hoofdstuk 35 - Wachten

Het was al donker tegen de tijd dat David zijn auto de oprit opdraaide. Zijn huis was helemaal niet zo ver weg van die van mij was ik achter gekomen. Het was de kant van Matt op, alleen dan midden in het bos en wat verder weg. Het was maar vijf minuten rijden.

Licht brandde vanuit de keuken en ik aarzelde even. Grace en Andrew waren thuis.

David wierp me een blik toe en ik beet zenuwachtig op mijn lip. Ze zouden waarschijnlijk boos zijn. Geen idee hoelang ze al thuis waren, misschien dat het mee zou vallen als ze pas net waren aangekomen. Ik vervloekte mezelf even dat ik niet beter had opgelet toen ze zeiden dat ze weg waren en voor hoe lang. Voor hetzelfde geld waren ze er al de hele dag en hadden ze geen idee van waar ik was. David had me verteld dat mijn oom en tante vrijwel overal waren buitengelaten, maar ze wisten wel dat mijn ouders niet zomaar waren overleden. Ze wisten dat ze extra op mij moesten passen en daarom vreesde ik voor het ergste. 

Ik kon me voorstellen hoe erg je zou schrikken als de persoon waar je juist zo goed op moest passen opeens verdwenen was. Ze zouden waarschijnlijk zichzelf de schuld geven omdat ze zo vaak weg waren.

Voor de deur keek ik David nog één keer aan, alsof het de laatste keer zou zijn. Hij knikte en ik haalde diep adem, waarna ik de deur opende en naar binnen stapte.

Binnen hoorde ik gerommel vanuit de keuken, maar toen de deur achter ons dichtviel, was het opeens stil in huis.

"Lucy?" klonk de aarzelende stem van Grace vanuit de keuken. Ik hoorde gehaaste voetstappen en toen stonden ze allebei in de gang, mijn oom en tante, een gemengde uitdrukking van opluchting en boosheid op hun gezichten.

Grace leek naar voren te willen stappen om me te omhelzen, maar op het laatste moment bedacht ze zich en bleef staan, haar armen kruisend voor haar borst. 

"Waar kom jij vandaan?" vroeg ze uiteindelijk. Ik kon aan haar stem horen dat ze kwaad was, maar ze probeerde het neutraal te houden. Ze deed haar best om haar gezag te laten zien, maar sinds ze nooit zelf kinderen had gehad, merkte ik dat ze het lastig vond om op dit moment als ouder op te treden.

"Ik, eh..." Wat moest ik zeggen? Moest ik toegeven dat ik bij David was geweest? Zouden ze dat erg vinden? Moest ik liegen? Daar was ik niet goed in.

David maakte uiteindelijk de beslissing voor me. "Ze was bij mij," zei hij en hij stapte naar voren, zijn duimen in zijn zakken gestoken.

"Ze was bij jou," herhaalde Grace langzaam, alsof ze moeite had de woorden te begrijpen. Toen keek ze mij aan, haar ogen samengeknepen. "Je was bij hem?"

Haar ogen waren zo intens op mij gericht dat ik haar niet langen kon aankijken en daarom maar mijn blik naar de grond richtte. "Ik was bij hem," bevestigde ik toen.

"Weet je, Lucy, wij kwamen hier gisterenavond aan in een leeg huis. Jouw kamerdeur stond open en jij was er duidelijk niet. Kun jij je voorstellen hoe bezorgd wij dan worden? We stonden net op het punt om naar de politie te gaan!"

Ik boog mijn hoofd en keek naar de vloer. In de gang lag lichtbruin laminaat en ik volgde de lijnen van het hout met mijn ogen. Ik voelde zelfs David gespannen naast me staan.

"Het was dat er nog geen vierentwintig uur voorbij waren, anders waren we al veel eerder gegaan."

Ik keek even op en maakte oogcontact met Andrew die net als Grace zijn armen over elkaar had geslagen en me afkeurend aankeek. "Het spijt me," wist ik uit te brengen.

"Wat fijn dat je nog een beetje schuldgevoel hebt," zei Grace sarcastisch. Ze was echt boos nu. Ik verschoof mijn gewicht naar mijn andere voet en botste daardoor met mijn hand tegen die van David aan. Hij draaide zijn hand en pakte mijn vingers vast. Ik keek hem even schuin aan en richtte mijn blik toen weer op Grace, die een stap dichterbij deed. "David, je kunt beter naar huis gaan, wij lossen wel op met z'n drieën."