(NL) Falling Dawn

6. Geheimen

Hoofdstuk 6 - Geheimen

Na onze tweede ontmoeting was ik met alleen maar meer vragen achtergebleven. In plaats van antwoord te krijgen op mijn vorige vragen, stapelde de hoop zich op tot ik alleen nog maar aan David kon denken en aan alle dingen die niet klopte aan hem. 

Ik kon nog steeds niet zijn gedachten horen en dat was vreemd. Waarom iedereen wel en hij niet? En was het toeval dat ik hem gisterenavond was tegengekomen? Hij had mij thuisgebracht, waarna hij weer terug in de richting van Novel Island reed. Wat moest hij op die weg als hij daarna toch weer terugging? Had hij mij daar verwacht? Of was hij mij gevolgd? 

Ik dacht terug aan de voetstappen die ik in het bos had gehoord. Een koude rilling liep door mijn ruggengraat. 

Het was het eerste uur op vrijdagochtend en ik zat verveeld in de klas. School was ontzettend saai geworden sinds het totaal geen moeite meer kostte voor mij om te leren. Ik kon niet wachten tot het eindelijk weer weekend was en ik zat dan ook maar met een half oor naar de docent te luisteren. Ik keek naar buiten door het raam naar het plein voor de school en keek toe hoe verse sneeuwvlokjes uit de lucht naar beneden dwarrelden.

Ik voelde me weer fit en vrolijk en kon niet ontkennen dat het door David kwam. Hij deed iets raar met me dat me weer beter liet voelen. Het was een eng idee om te bedenken dat hij zo een soort controle over mij had. Dat het door hem kwam of ik me goed of slecht voelde. Hoe was dat mogelijk?

Ik had zelfs besloten om wat socialer en aardiger te zijn. Ik had toen ik vanmorgen naar school kwam voor het eerst echt opgekeken en zag opeens allemaal onbekende gezichten, ondanks het feit dat ik hier al twee maanden rondliep met een bijna fotografisch geheugen. Ik glimlachte vriendelijk naar mensen waarmee ik oogcontact maakte, maar ik kreeg elke keer een belediging naar mijn hoofd geslingerd vanuit hun gedachten. Niet echt motiverend, maar ik was vastbesloten om mijn best te doen. Ik kon aardig zijn als ik wilde.

In de pauze zat ik alleen aan een tafel in de hoek. Ik zat onderuitgezakt en keek de kantine eens rond. Meestal zat ik wat met mijn eten te spelen, te doen alsof ik ervan at terwijl ik totaal geen honger had, maar vandaag keek ik van groepje naar groepje en bestudeerde de mensen die eraan zaten. 

Nooit eerder was me opgevallen dat ook op deze school een scheiding werd gemaakt tussen populair en buitenbeentjes. Ik zag groepjes die zaten te leren naast hun eten, anderen die allemaal op hun mobiel zaten en er was zelfs een groepje dat helemaal in het zwart was gekleed en allemaal ringen door hun neus en oor hadden. Er waren nog een paar overige groepjes, maar ik besefte dat ik zelfs bij de ergste buitenbeentjes nog niet thuishoorde.

Mijn ogen dwaalde verder door de kantine toen ze belandden op een groepje aan de andere kant van de kantine. Het was een grote groep en ze namen zeker twee tafels in beslag met z'n allen. De meisjes hadden hun gezicht vol make-up gesmeerd en droegen kleren volgens de laatste mode. De jongens waren allemaal gespierd en zaten onderuitgezakt op hun mobiel of zaten met frietjes te gooien. Bij sommige jongens zat een meisje op schoot en anderen keken jaloers hun kant op. Ik ging de gezichten allemaal af, een voor een en de herinneringen kwamen weer naar boven. Ooit had ik daar gezeten, op schoot bij Jason, te doen alsof de wereld om mij draaide. Ik keek verder en verder tot mijn ogen op een gegeven moment op een bepaald gezicht vielen. Mijn mond viel open en ik voelde mijn ogen groot worden van verbazing. Daar, te midden van de groep zat een jongen die me wel heel bekend voorkwam.

David zat ontspannen in zijn stoel met één arm over de leuning en zijn andere arm om de middel van een meisje dat bij hem op schoot zat. 

Ik voelde een steek van jaloezie en vervloekte mezelf erom. Ik had totaal geen reden om jaloers te zijn. Het zou mij niet moeten uitmaken wie er bij David op schoot zat, zolang ik het maar niet was.