(NL) Falling Dawn

19. Instorten

Hoofdstuk 19 - Instorten

Op zaterdagmiddag ging Hayley weer naar huis. Ergens was ik blij om weer even alleen te zijn, maar na vierentwintig uur in gezelschap te zijn, wist ik even niet wat ik moest doen.

Grace en Andrew kwamen pas net voor het eten weer thuis en ik had David de rest van de dag ontlopen. Het was een raar idee om te bedenken dat Hayley hem hier was tegengekomen. Afgezien van zijn vrienden was ik de enige die hem buiten school ook zag, en ik behoorde niet eens in de categorie 'vrienden'. 

Als ik niet zelf in deze situatie zat, zou ik lachen om hoe gecompliceerd dingen waren geworden. Als iemand zou vragen wat er nou precies was tussen David en mij, zou ik waarschijnlijk een cliché antwoord geven als: het is ingewikkeld. Geloof me, dat was het ook echt. 

Steeds vaker begon ik me af te vragen wat David zelf wel niet moest denken. Waar dacht hij mee bezig te zijn? Ik wist dat ik steeds degene was de me liet meeslepen door hem, maar ik kon er niets aan doen. Ik was zo zwak in vergelijking met hem, en het was niet eerlijk van hem om iemand te kiezen die niet tegen hem op kon.

David pakte het zo nauwkeurig aan, alsof hij precies wist wat hij moest doen om me om zijn vingers te winden. Hij was ouder dan ik – misschien niet veel fysieke jaren, maar ik wist zeker dat hij deze aarde al een hele tijd bewoonde – en ik vroeg me af hoeveel meiden hij zo had behandeld vóór mij. Ik kon me niet voorstellen dat ik de eerste was die hij zo kon beïnvloeden. 

Bij nader inzien wilde ik het helemaal niet weten. 

Ik schudde de gedachtes uit mijn hoofd en belde Matt op.

"Hé, Lucy," zei hij toen hij oppakte nadat de telefoon twee keer was overgegaan. "Dat is lang geleden."

Ik had de afgelopen weken waarin ik had geprobeerd David te vermijden nog wel een paar keer met Matt afgesproken, maar niet ontzettend veel – ik had te veel aan mijn hoofd.

"Ja, ik had het druk. Toetsen, verslagen, huiswerk, je kent het wel." Het was niet waar, maar ik kon geen betere smoes bedenken waarom ik Matt al een week niet had gesproken. Niet dat hij wel de moeite had genomen.

"Ja, hetzelfde hier, bijna examens. Gelukkig is het bijna vakantie."

"Je maakt een grapje?" lachte ik. "Vakantie begint pas over minstens drie maanden!"

"Het heet optimisme. Ik heb al zeker zeven maanden overleefd." Ik hoorde hem lachen aan de andere kant van de lijn. Ik schudde mijn hoofd en gooide wat prulletjes van mijn bureau in de prullenbak naast me. 

"Nu je erover begint, hoe zit dat met jou en school? Je doet niet echt een project over het bijzondere weer hier, of wel?"

Matt begon hard te lachen. "Integendeel. Ik heb je niets anders dan waarheid verteld. Het feit dat ik nou toevallig weet waarom het weer hier zo uitzonderlijk is, betekent niet dat ik er niet echt een studie over doe! Ik ben echter op zoek naar een andere wetenschappelijke verklaring om zoveel mogelijk toeristen uit dit dorp weg te houden. Toeristen en nieuwsgierige wetenschappers."

"Goh, wat ben je toegewijd aan ons," grinnikte ik. "Waarom doe je al die moeite?"

"Er zullen altijd mensen zijn die de verhalen geloven die over Novel Island verteld worden, en hoe meer bewijzen ik kan vinden die wijzen op een andere, wetenschappelijke verklaring, hoe minder mensen uiteindelijk de waarheid geloven."

"Wauw, ik voel me net een kind in deze wereld. Jij weet zoveel meer dan ik, en je bent niet eens een Aer," zuchtte ik. Matt grinnikte. "Technisch gezien ben je dat ook, in vergelijking tot de meeste Aers. Sommige lopen hier al een paar honderd jaar rond."