(NL) Falling Dawn

22. Oude Vrienden

Hoofdstuk 22 - Oude Vrienden

Zo blijkt maar weer, je kunt niet aan je verleden ontsnappen. Hoe ver weg het ook is, of hoe hard je het ook probeert weg te duwen, het zal altijd terugkomen. Alleen dit keer wel op een heel bijzondere manier.

"Scott?" Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat deed hij hier?

Scott keek me aan en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Ik voelde dat ik teruglachte en voordat ik door had wat ik aan het doen was, rende ik op hem af, recht in zijn open armen. Ik sloot mijn ogen en hield hem stevig vast. Ik ademde zijn bekende geur in en voor een klein momentje voelde het weer zoals vroeger. Alsof alles hier nooit was gebeurd.

Ik trok terug en keek hem glimlachend aan. "Ik kan niet geloven dat jij het echt bent," zei ik vol ongeloof. Ik schudde mijn hoofd lichtjes en keek toen naar de rugzak in zijn hand. "Maar, wat doe je hier?"

Scott richtte zijn blik ergens achter me en ik keek ook om, me opeens weer beseffend dat de hele kantine ons aanstaarde. 

O.

Ik keek van gezicht naar gezicht en hoorde het gefluister. Ik hoorde de gedachtes van iedere leerling, zich afvragend wie zomaar was komen binnenvallen op deze gewone dag. Iemand die mij kende? Van mijn verleden?

Ik maakte oogcontact met Rosalie, die aan dezelfde tafel zat als David, en ze keek me net zo verbijsterd aan als ieder ander. Ze had een stuk verband over haar neus geplakt en haar gezicht was paars bevlekt.

De enige die niet verbaasd leek was David. Zijn gezicht was leeg van emotie – zoals altijd, maar ik merkte aan de manier waarop hij ons aankeek dat hij boos was. Zijn gelaatstrekken stond strak en zijn ogen bekeken Scott onderzoekend.

Ik draaide me terug naar Scott en greep zijn hand vast, waarna ik hem de kantine uittrok, de lege gang in. Scott keek nog even om naar de starende mensen voordat hij me volgde. 

"Waarom staarde iedereen zo?" vroeg hij, verward. "Zit mijn haar verkeerd of zo?"

Ik lachte en keek hem aan. "Nee, je haar zit prima."

"Dat was gewoon eng."

"Ze staarden mij aan, niet jou. Ik ben hier nog steeds de nieuwe leerling, daarom," loog ik, het van me af wuivend. "Maar wat doe jij hier?"

"Ik kwam even op bezoek," antwoordde Scott vrolijk terwijl hij een arm om mijn schouders sloeg en we door de schooldeuren naar buiten liepen. 

Ik grinnikte. "Op bezoek? Scott, dat is wel erg lang in het vliegtuig voor gewoon een simpel bezoekje."

"Hm, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden. Het is al zo lang geleden. En, je bent de vlucht waard, hoor."

Ik voelde mijn glimlach groter worden en even voelde ik me speciaal. Ik had me al zo lang niet meer speciaal gevoeld, en het voelde zo goed. Scott zorgde ervoor dat ik even vergat waarom ik in de eerste plaats naar Novel Island was verhuisd. En na al het nieuws van gisteren had hij geen beter moment kunnen uitkiezen.

"Scott..."

Hij lachte. "Oké, ik kwam hier voor mijn oma, ze woont een paar honderd kilometer verderop en ik dacht, als ik toch in de buurt ben, waarom niet even langs komen?"

"Wat is er met je oma?"

"Ze is erg ziek en ik ben hier met mijn vader voor de erfenis," vertelde hij, een toon van verdriet in zijn stem druipend.

"Sorry," zei ik oprecht. "Hoe wist je dat ik hier was," ging ik verder, het onderwerp veranderend.

"Je oom en tante hebben het me verteld. Ik kwam je opzoeken in het ziekenhuis na het ongeluk, maar ik mocht je niet zien. Alleen familie. Dus toen ik je oom en tante uit je kamer zag komen heb ik hen gevraagd wat er nu met je ging gebeuren en ze vertelden me dat ze je zouden meenemen naar Amerika."