(NL) Falling Dawn

26. Ignus

Hoofdstuk 26 - Ignus

Ik knipperde een paar keer verbijsterd met mijn ogen. David was er gisterenavond geweest? Ik kon er geen logische verklaring voor vinden.

"Maak je een grapje?" vroeg ik voorzichtig.

Hayleys glimlach veranderde in verbazing en ze keek me onderzoekend aan. "Nee, natuurlijk niet. Waarom zou ik daarover liegen?"

"Weet ik niet," antwoordde ik zacht, starend naar de grond. Ik probeerde alle uiteindes aan elkaar te knopen, maar het was alsof ik niet meer wist hoe ik moest knopen. Alle dingen gingen aan me voorbij en ik begreep er niets van. Ik kon nergens een verband leggen. 

David had me niet verteld dat hij ook in het café was geweest. Het was toch de bedoeling geweest dat hij thuis was? Wat deed hij dan in de Oak Tree?

Hoe graag ik het ook wilde ontkennen, ik zocht een reden om David niet de schuld te geven. Als hij helemaal nooit in het café was geweest had ik het me gewoon ingebeeld dat ik hem daar voelde. Dan was de kans kleiner dat hij me daadwerkelijk had ontvoerd naar de schuur. Maar hij werd steeds verdachter en verdachter, zeker na alles wat ik te weten was gekomen over hem vannacht. 

En dat was goed, probeerde ik mezelf nog te overtuigen. Ik moest stoppen met continu terug in zijn armen te vallen. Hoe zekerder ik was van zijn betrokkenheid, hoe makkelijker het was om nee te zeggen.

Vannacht had echter zeker het tegenovergestelde bewezen. Ik was zo zeker geweest dat David alles had veroorzaakt, en toch had ik me aan hem overgegeven. Misschien dat ik daarom zo graag zijn onschuld nu wilde bewijzen – dan kon ik mijn eigen acties verantwoorden.

"Waarom vraag je dit?" vroeg Hayley. Ik antwoordde niet. Opeens haalde Hayley diep adem en keek me aan alsof ze me doorhad. Alsof ik een geheim had dat ze zojuist had uitgevonden. "Ik weet het al! Je had hem willen zien, niet?"

Ik stopte abrupt in mijn passen en keek haar vreemd aan. "Wat? Nee, natuurlijk niet!" bracht ik er tegenin.

"Je bent teleurgesteld omdat hij je niet is komen opzoeken, is het niet?" grinnikte ze, terwijl ze speels tegen me aan duwde.

"Nee, nee, dat ben ik niet!" probeerde ik nog, maar het kwaad was al geschied. Hayley had een glimlach op haar gezicht en liep vrolijk door, ik achter haar aanslenterend. We waren inmiddels al uit het dorp en liepen over de weg naar de boerderij. 

Ik besloot dat dit misschien de enige manier was om informatie te krijgen, dus ik versnelde mijn passen zodat ik weer naast haar liep.

"Wanneer zag je hem precies?"

"Uh, ik denk ongeveer een uurtje nadat wij daar kwamen. Hij stond aan de bar toen ik drinken ging halen."

"Waarom heb je niets gezegd?"

Hayleys glimlach verbreedde bij deze vraag, maar ik negeerde het. Ik geloofde nog steeds niet dat hij er echt was geweest. Zo groot was het daar niet, waarom had ik hem dan helemaal niet gezien?

Ik had hem gevoeld, en Hayley bevestigde nog eens dat hij er echt was geweest, ik kon niet anders dan het geloven.

Hayley stak haar handen onschuldig op. "Ik wist niet dat jullie vrienden zijn."

"Zijn we ook niet," mompelde ik.

"Ja, ja."

Ik zuchtte toen eindelijk de boerderij achter de bomen zichtbaar werd. "Hoe dan ook, hoe was jouw avond? Wie was de jongen waar je vannacht mee weg ging? Moet ik me al zorgen gaan maken?" grapte ik.

Hayley lachte en haakte haar arm door die van mij. "Nou, vannacht was gezellig, maar een keer en dan nooit meer. Dit dorp heeft niet echt geweldige jongens."