(NL) Falling Dawn

10. Waarschuwingen

Hoofdstuk 10 - Waarschuwingen

Het was maandagochtend, tweede uur, en ik was al doodop en chagrijnig. Het was pas halverwege de les Engels en we waren net begonnen met literatuur, iets waar ik een gruwelijke hekel aan had. Natuurlijk moesten we ook net beginnen met het boek dat ik nog in Hilafield al had gelezen, To kill a mockingbird.

"Pak allemaal je boek voor je. En dan mag..." De leraar keek door de klas en ik zag iedereen wegduiken achter hun boek. Op het moment dat ik hetzelfde wilde doen, maakte we oogcontact en wist ik dat het te laat was.

Niet ik. Niet ik. Niet ik. 

"Lucy, beginnen met lezen."

Shit.

Toch was ik blij dat school weer was begonnen. Ik vond het niets om nergens heen te kunnen en maar op mijn kamer te zitten, wat ik bijna het hele weekend had gedaan. Al sinds dat ik vrijdagavond thuiskwam, was ik chagrijnig. Ik was chagrijnig omdat iedereen geheimen voor me verborgen hield en omdat ik niet snapte wat er aan de hand was. Zou ik het ooit wel snappen? Waarom ik het gevoel had dat iemand me bespiedde, alsof die iemand een plan had en wachtte op het juiste moment om het uit te voeren. Misschien was dat nog de enige waarheid in Davids woorden. Misschien zat er inderdaad iemand achter me aan, een absurd idee. Waarom zou iemand mij in gevaar brengen? Ik had toch niets verkeerd gedaan?

Maar als dit echt waar was, als David hierin de waarheid had gezegd, waarom zou hij dan over de rest gelogen hebben? 

Hij spreekt niet de waarheid. Het zijn allemaal leugens. 

Ik had hem het hele weekend ontlopen omdat ik hem gewoon niet onder ogen durfde te komen. Wat had ik te zeggen? Ik had even tijd nodig om hier allemaal over na te denken. 

David maakte me in de war. Het was zo frustrerend en het hield me het hele weekend bezig. Ik was blij dat ik zondag Matt nog even had kunnen zien. Ik was klaar met huiswerk en besloot weer te gaan wandelen, toen ik Matt tegenkwam. Hij was op zijn scooter naar het dorp geweest en ik stond eigenlijk voor een weiland met een paar koeien rond te zwerven. Hij had voorgesteld me mee te nemen en aangezien ik niets beters te doen had, ben ik mee gegaan. We hadden de hele middag gepraat en ik was uiteindelijk blijven eten. Ik had hem van alles kunnen vragen over zijn leven, zijn ouders en studie. Om de een of andere reden voelde het zo vertrouwd om met hem te zijn, misschien omdat hij me deed denken aan Scott Adamson, de jongen die ik zo had teleurgesteld. 

Matt had me uitgebreid verteld over hoe hij laatst achttien was geworden, een studie begonnen was over aardwetenschappen en dat hij daarom hier was gekomen naar zijn oude familiehuis, om het bijzondere klimaat van Novel Island te onderzoeken. Zijn ouders waren lang geleden verhuisd naar Charleston omdat ze daar allebei werkten en hij had een jonger zusje dat nog thuis woonde.

Na een tijdje durfde ik hem zelfs te vragen waarom hij er afgelopen vrijdag uit had gezien als een verslagen zwerver, in plaats van een jonge student. Hij leek me geen agressief type, maar ik vroeg het me gewoon af. Het was niet de gebruikelijkste manier om iemand te ontmoeten. 

Matt had simpelweg gelachen en me verteld dat zijn kat hem had aangevallen toen hij op bezoek was gegaan bij zijn ouders in Charleston die middag.

Ik besefte pas later dat Matt me helemaal niet had gevraagd wat de precieze reden was waarom hij mij gillend naast zijn huis aantrof vrijdagavond. Niet dat ik het erg vond, misschien was hij het wel vergeten, zoals ik, maar ik had een idee dat hij wist dat ik een soort visioen had gezien. Misschien lag het aan de boom, zoals Matt had verteld, dat magische invloeden had op dit dorp. 

Ik had het idee dat ik de nacht van Abbegailas dood had gezien. Misschien had Matt het visioen zelf ook wel gezien en had hij daarom niets gevraagd. Zo ja, dan was ik vast niet de enige.