(NL) Falling Dawn

17. Ontwijken

Hoofdstuk 17 - Ontwijken

Hayley en ik zaten in de zon op het grasveld naast de school, samen met een heleboel andere leerlingen die optimistisch genoeg waren om al naar buiten te gaan. Een koel briesje waaide en blies door mijn dunne T-shirt, maar ik voelde het amper. "Oké, dus jij zegt –"

"Je haar is echt mooi zo," onderbrak Hayley me snel. Ze bestudeerde mijn haar alsof ze me niet gehoord had.

"– dat ik –"

"Ik ben echt jaloers. Die golven vallen altijd zo perfect over je rug."

"– een freak ben?"

Hayley opende haar mond om te protesteren, maar ik draaide me naar haar toe en keek haar boos aan.

"Dankjewel. Ik dacht even dat je me aardig vond, maar je bent net zo erg als iedereen hier," constateerde ik emotieloos. Haar wenkbrauwen trokken samen en haar blik werd schuldig.

"Lucy..."

Ik stak mijn vinger op en schudde mijn hoofd, haar geen kans gevend om zichzelf te verdedigen.

"Sta maar op en ga maar vrolijk naar Rosalie toe zonder je schuldig te voelen, want mij doet het niets." Ik toonde geen genade en hield mijn gezicht strak. 

Ik wist dat ze gelijk had. Hayley had heel voorzichtig aangegeven dat de reden dat Rosalie me niet mocht misschien mijn eigen schuld was. 

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet waar was. Ik deed alles wat Rosalie irritant vond en ik had me de afgelopen maanden niet helemaal gedragen zoals een normale zeventienjarige. Ter verdediging, ik had nog moeten wennen aan deze nieuwe wereld.

Hayley moest hebben gevoeld dat ik haar alleen maar aan het plagen was, want ze bleef zitten met een schuldige blik in haar ogen terwijl ze haar vingers door mijn haar haalde.

"Je hebt nog steeds prachtig haar," zei Hayley met een kleine glimlach. Ik zuchtte en draaide haar weer de rug toe, haar toelatend de vlecht in mijn haar af te maken.

Het was begin april, en voor het eerst sinds een lange tijd scheen de zon weer, waardoor iedereen massaal naar buiten ging om te genieten van het moment zolang het duurde. Het was misschien mijn schuld geweest. Ik had geen behoefte gehad aan vrolijkheid de afgelopen maand, ik wist niet waarom juist vandaag de knop omging, maar de zon scheen weer. Misschien had ik David eindelijk laten winnen.

Ik was nog altijd boos op hem over het feit dat we weer gezoend hadden, ook al was dat nu al vier weken geleden – het kon goed zijn dat ik juist boos was op mezelf en hem de schuld ervan gaf. In ieder geval, vier weken waren voorbijgegaan en ik was klaar met constant mijn humeur de overhand te laten hebben. Als David de zon wilde, kon hij het hebben.

Hayley probeerde nog steeds meer informatie te krijgen over de jongen die me die gloed had gegeven, en gelukkig had ze nog niet ontdekt dat het om David ging. Ze wist slechts dat het iemand was. 

In de afgelopen weken had ik David vooral gemeden, bang voor Hayley om erachter te komen, maar ook bang voor wat hij zou doen – en hoe ik zou reageren. Die ochtend op het strand had bewezen dat ik geen zelfcontrole had wanneer het om David ging, dus ik deed liever alsof hij niet bestond.

"Klaar," zei Hayley enthousiast. Ik draaide me weer naar haar toe en voelde aan de vlecht die ze in mijn haar had gemaakt. Het was onwennig omdat ik normaal mijn haar altijd los had, en ik voelde de zon in mijn nek branden. Plukken sprongen al gelijk aan de zijkant van mijn hoofd los en ik zuchtte gefrustreerd omdat het nooit eens bleef zitten zoals ik het wilde. Ik wilde ze achter mijn oren duwen toen Hayley mijn hand pakte en me tegen hield. Ze haalde mijn vlecht naar voren en schudde haar hand door mijn haar, waardoor er nog meer plukken los vielen en langs mijn gezicht hingen.