EJDERHA CADISI

BÖLÜM 10 : KORKU

Carleen titreyerek uykudan kalktı  . Üşümüştü . Etrafına baktı. Muhafızlar uyuyordu . Sıcacık şöminenin karşısında kalın örtülerde , eski ama rahat ve yumuşak koltuklarında uyuyorlardı . Carleen üstünde örtü olmasını geçmişti . Yırtık olmayan bir elbise de yeterdi ona .

Arkasına yaslandı Carleen . Eline takılmış zincirler ses çıkarmıştı. yaslanırken . Korktu Carleen , hemen etrafına baktı . Muhafızlar uyuyordu . Onları uyandırmamıştı . Derin bir nefes verdi . Carleen onlardan çok korkuyordu . On yıldır buradaydı Carleen . Tam yirmi beş yaşındaydı . Yaşıtları gibi bir hayata sahip değildi ne yazık ki .

Kafeste tam on yıl geçirmişti Carleen . Alışmıştı . İnsanoğlu neye alışamamıştı ki Carleen bu hayatta alışmasın. Artık ne ağlıyor ne de kurtulmaya çalışıyordu . Nefes aldığı için mutluydu sadece. On yıldır Carleen' e yapmadıkları kalmamıştı . İlk başta ayda bir gelen doktor artık hafta da bir gelmeye başlamıştı . Türlü türlü deneylere denek olmuştu Carleen . Vücudunda kesilmeyen , morarmayan hatta iğnenin batmadığı yer yoktu . Carleen yine bunlara şükrediyordu .

Bazen muhafızlar Carleen 'i öyle bir dövüyorlardı ki Carleen birkaç gün boyunca kendine gelemiyordu. Hiçbir şey demese dahi muhafızlar bir bahane üretip onu dövüyordu . Sekiz yıl önce ilk deneylerinde ağzına geleni saymış hatta ondan sonra iki kez daha kaçmaya çalışmıştı . Ama muhafızlar onu yakalayıp kolunu ve bacaklarını kırmışlardı . Tam beş ay kıpırdayamamıştı. İşte o zamandan beri Carleen'in umudu kalmamıştı . Bir daha kaçmaya çalışmamıştı. Deney zamanları canı yandığında birkaç defa da doktora saldırmıştı .Muhafızlar o zaman yine dövmüş üstüne onun ellerini zincirlemiştı .

Carleen günler geçtikçe içine çekildi . Susdu . Konuşmadı , kaçmadı , hareket etmedi , sinirlenmedi , ağlamadı . Bedeni vardı Carleen 'in sadece , ruhu çoktan ölmüştü . Ama bu bile muhafızları durdurmamıştı. Bu seferde onlara dik dik baktığını itta etmişler ve yine defalarca dövmüşlerdi . Halbuki Carleen sadece nefes alıyordu . Ölü gibiydi. Artık ne annesini ne de babasını düşünüyordu .

Onlardan da umudunu kesmişti . Unutmayı tercih etmişti . Ruhu gibi onlarda ölmüştü Carleen için . Derek ise on yıl önceki güzel bir rüyaydı onun için . Onlar hayatlarını yaşarken Carleen burada kapana kısılmıştı . Kısır bir döngünün içinde gibi hissediyordu . Biliyordu Carleen ailesi , Derek onun için üzülmüşlerdi ama ne kadar sürmüştü ki . Derek varisdi .

Belki bir ay belki iki ay acı çekmişti sonra kraliyet işleri ile meşgul olacaktı . Babası ise hem kralla hem de varisi ile uğraşacaktı . Kafasını kaşıyacak vakit bulamayacaktı . Carleen'i sadece zihni boş olduğunda aklına getirecekti . Biraz üzülecekti sonra koşuşturmasına dönecekti . Annesin acısı hiç dinmeyecekti belki ama o da zamanla azalacaktı . Onlar sadece bir kişiyi özlerken , Carleen hepsi için üzülecekti . Hepsini özleyecekti . Bunların yanında yıllarca uğradığı işkence ve yıllarca elinden alınan özgürlüğü onların çektiği acıyla kıyaslanabilir miydi ?