CLUMSILY SEDUCING THE HIDDEN MAFIA HEIR

CHAPTER 11

CHAPTER 11

"Tingala!" Pag-uutos ko kay Ryker.

Tiningala niya ang ulo dahilan upang deretso kaming nagkatitigan. Nakaupo na siya sa kama, na kanina niyang hinihigaan, habang ako naman ay nakatayo sa harapan niya. Nagpakawala ako ng hininga bago dinikit ang Salonpas sa noo niya.

"'Yan, tapos na!" Pinagdiinan ko pa ang Salonpas sa noo niya.

"Ouch, tsk!" Tinapik niya ang kamay ko.

Napailing naman ako at napatitig sa kanya. "Sakitin ka siguro, noh?"

"No." Nagsalubong ang mga kilay niya. "I'm not sakitin."

"Weh?"

"It just happened that I'm unlucky today!"

"Tsk." Pinagkrus ko ang aking mga braso. "Alam mo bang ilang oras kang tulog? Lunch time na ngayon. Sana hindi ka na lang pumasok at doon ka na lang sa bahay niyo nagpahinga."

Lalong nagsalubong ang mga kilay niya. "School and home is just the same. I can sleep wherever I want."

"Para sa'yo 'yon. Pero ang school ay isang lugar kung saan ka DAPAT nag-aaral, hindi nagpapahinga lang." Pangaral ko pa.

Naningkit ang mga mata niya. "Why are you here anyway? Ba't 'di ka mag-aral do'n and lubayan ako?"

Nginisihan ko naman siya nang may maalala. "Paano? Eh nu'ng natutulog ka, ayaw mong pakawalan ang kamay ko. Ayan, na-missed ko ang dalawang subjects. "

Bahagyang nanlaki ang mga mata niya. "What? No! That didn't happened!"

Lalo akong napangisi habang inaalala ang kanina. "Oo kaya. Panay ka tawag sa pangalan ko tuwing magtatangka akong umalis--"

"Shut up!" Bulalas niya, bakas ang nahihiyang itsura.

Napatawa ako nang makita ang pamumula ng magkabila niyang tainga. "Haha! 'Yon ang totoo, Ryker. Mukhang naghahanap ka ng kalinga."

Tuluyang sumama ang mukha niya at mabilis na nag-iwas ng paningin sa akin. Padabog niya pang hinatak ang kumot at bumalik sa pagkakahiga sa kama. Nagtaklob siya ng kumot habang nakatagilid at nakatalikod sa akin ng higa.

Lalo akong napatawa sa posisyon niya ngayon. Kalaking tao pero parang sisiw kung pumulupot ng higa.

Natatawa kong hinampas ang pwetan niya. "Bangon na diyan, Damon Ryker!"

Napaasik siya, hindi tumugon. Inalog-alog ko naman ang katawan niya para pabangunin na. Subalit ayaw talaga niyang bumangon!

"Hoy, tampururut agad?" Natatawa akong naupo sa gilid niya. "Lunch na, baka gusto mong kumain?"

"Go and leave me alone." matabang niyang sabi.

Pilit kong hinatak ang kumot kung saan siya nagtatago. "Choo-choo, labas na. Ahehehe.."

"I said leave!" hinahatak niya pabalik ang kumot.

Hindi ko na napigilang humalakhak. "Hahahaha! Para kang bata! Labas na dyan, bumangon ka na. Wala ka pang kain!"

"Why do you care!" paasik niya pang tanong.

Pinigil ko ang tawa, sa totoo lang ay ang cute niya talag sa posisyon ngayon. Parang bata na ayaw uminom ng gamot.

"Hindi pa rin ako kumakain eh," pilit ko pa ring hinahatak ang kumot niya. "Tara na sa canteen."

Inisan niyang tinanggal ang kumot, salubong ang mga kilay na lumingon sa akin. "I don't want to have lunch with you! You're ugly. You witch!"