PANZEHİR

BÖLÜM 48

'Belki de ikinci şans birincisine iyilikti.'

Henüz cevap veremeden telefon sesiyle bakışlarımız ayrılmıştı. Dayımı arayan kişi her kimse şu an beni büyük bir sorundan kurtarmıştı. Kot ceketinin içinden çıkardığı telefonuna bakıp sertçe yutkundu.

"Kim arıyor?"

Bakışlarını bana çevirip telefonu gösterdi. Annem arıyordu ve ben ne diyeceğimi hiç bilmiyordum. Günlerdir bana ulaşamadığı için çok korkmuş olmalıydı.

"Ne diyeceğiz?" dedim titreyen sesimle. Başını olumsuz anlamda sallayarak sıkıntılı bir nefes verdi.

"Telefonunun suya düştüğünü ve vakit bulamadığı için yeni telefon alamadığını söyledim. Doktorda dün yarın ziyaret açılacak diyince mesaj çektim. Bugün araması konusunda."

"Tamam... Ver telefonu ben konuşurum."

Başını sallayıp telefonu uzattı. Israrla arayan anneme yalan söyleyeceğim için çok korksam da derin bir nefes alıp gülümseyerek açtım.

"Annecim?"

"Emel kızım! Günlerdir sana ulaşamıyorum nerelerdesin annem ya?"

"Dayın söyledi sanıyordum alışveriş merkezi yapacağımız arsada çamura düşürdüm telefonumu yenisini almaya da vaktim olmadı."

"Nasıl vaktin olmadı Emel? Hiç mi boş vaktin yoktu? Hem olmasa bile yanındaki hergele ne işe yarıyor yenisini alamadı mı?"

"Üç gündür iş seyehatindeydim anne dayım da ulaşamadı bana bu yüzden yenisini alsaydı bile veremezdi ki."

"Çok aksatıyorsun beni kızım. Bu da beni çok üzüyor."

"Çok özür dilerim annecim. İş seyehatim bitti zaten kendime hemen yeni bir telefon alacağım."

"Çok iyi olur kızım. Seni çok özledim bir görüntüyü açsan da konuşsak mı?"

"Hayır!"

"O ne demek Emel?"

"Seyehatten yeni döndüm çok yorgunum anne beni bu halde görüp daha fazla üzülmeni istemiyorum."

"Peki, peki."

"Anne..."

"Efendim annem?"

"Babam nasıl?"

Babamı sorarken içim titremişti. Onu o kadar çok özlemiştim ki baba demeye yabancı kaldığım için canım acımıştı.

"İyi olacak kızım Allah'ın izniyle iyi olacak. Görüntüyü açsaydın aslında onu da gösterecektim. Dün ameliyatınu oldu şimdi yoğun bakımda üç güne çıkartırız diyorlar."

"N-Nasıl yani uyanıyor mu?"

"Hayır keşke uyansa kuzum. Ama ne zaman uyanır kimse kestiremiyor."

"Onu çok özledim anne." dedim ağlamaklı sesimle. Dayım yanımdan kalkıp benden biraz uzaklaştı. Ağladığını görmüştüm ama benden saklamak istercesine arkasını dönmüştü.

"Bende çok özledim kızım ama elimizden bir şey gelmiyor. Bak ne diyeceğim baban duymasa bile bir kaç günlüğüne gelip onunla dertleşmek ister misin?"

İstemez miydim? Ama karnımdaki bu yarayla yerimden bile kıpırdayamıyordum. Dudaklarımı birbirine bastırıp içimdeki acıyı nefesimle havaya karıştırdım.

"Şu aralar fazlasıyla yoğunum annem ama müsait olduğum zaman hemen uçak biletimi alacağım."

"Tamam annem tamam kendini fazla yorma da dinlen hadi."