Arv (ON HOLD)

~18~

Pov Arvy
"Thanks voor het eten, maar ik ga nu maar eens naar huis." Ik draai mij om en pak mijn spullen. Ik heb nog meegegeten met het avondeten, Don stond erop dat ik dat zou doen. "Maar Arvy, e-en je vader dan?" "Ik kan niet voor altijd wegblijven Don, mijn ouders zijn vast ongerust." "Stuur ze dan een appje en blijf nog een paar dagen hier. Je hebt het nodig, geloof mij." Ik denk aan de kus die ik op Don zijn wang gaf. Gelukkig sliep hij toen ik dat deed. Ik heb hem nodig, daar heeft hij gelijk in. Maar ik kan het niet doen. Mijn ouders zijn vast al razend dat ik niets van me heb laten horen. "Het spijt me, ik kan echt niet langer blijven. Ik zie je snel weer." Net voordat ik de deur dicht doe zie ik Don met open mond naar mij kijken. In zijn ogen zie ik... verdriet?

Ik gooi de deur van mijn auto dicht en steek mijn sleutel in de voordeur. "Arvy, waar was jij vandaag?" Mijn moeder komt op mij afgelopen. "Ik- Uhm- Ik was de hele tijd bij Don. Gisterenavond ben ik op de bank in slaap gevallen. Hij heeft mij in bed gelegd en vandaag heb ik een beetje met hem gechilled. Het spijt me." Ik staar naar de grond. "Oh oké, dat is niet erg. Maar wil je dat de volgende keer laten weten? Je vader en ik maakte ons heel veel zorgen om jou." "Zal ik doen mam." Mijn moeder haalt haar hand plagend door mijn haar heen. "Hé, het zat net goed!" Ze begint te lachen en ik lach met haar mee.

Wat later op de avond zit ik op mijn bed een film te kijken, als mijn vader opeens binnenkomt. "Arvin, waar was je?" schreeuwt hij. "I-Ik was bij D-Don." "En waarom dan?" "Omdat ik met hem af wilde s-spreken." zeg ik bang. "Volgende keer vraag je of dat mag of je laat het godverdomme weten!" Mijn vader trapt mij in mijn buik. "A-au." "Zwakkeling." zucht mijn vader en hij loopt weer weg. "Bereid je maar voor." hoor ik hem zachtjes zeggen. Ik zet mijn PC uit. Ik trek mijn knieën tegen mijn buik aan. Ik ben bang. Zo ontzettend bang. Don, ik heb je nodig.

Pov Don
Ik blijf verbaasd achter. Ik weet gewoon dat Arvy niet naar huis moet gaan. Het voelt niet goed dat hij weg is. What the fuck doe ik ook! Ik had hem vast moeten pakken. Hem tegen mij aan moeten trekken en zeggen dat hij zou moeten blijven. Waarschijnlijk zou hij zich dan losrukken en wegrennen. Ik ren achter hem aan en sla mijn armen om hem heen. Hij begint te huilen. We lopen terug naar mijn appartement en gaan op de bank zitten. Ik wrijf over zijn rug en troost hem. Hij blijft bij mij. Ik zorg voor hem. Arvy is mij dankbaar en gaat niet meer weg. Althans voor de komende tijd niet. Hij kan niet voor altijd bij mij blijven wonen. Ik loop naar de muur en sla mijn hoofd ertegenaan. Hoe kon ik zo fucking dom zijn?! Ik zak tegen de muur aan naar beneden en laat de tranen over mijn wangen stromen.

Mijn telefoon gaat af. Ik zie niet wie er belt maar neem meteen op. "Lieffie, wat is er aan de hand?" Ik hoor Daniël's stem. "Huh, wat- hoe?" "Ik heb je een uur geleden een appje gestuurd, maar je reageerde niet, terwijl je dat normaal binnen een paar minuten al doet." Wacht, zit ik hier al zo lang? "Ik- Ik ben zo stom geweest Daniël. Zo fucking stom." "Wat heb je gedaan dan?" Ik blijf stil en barst even later weer in tranen uit. "Ik kom er nu meteen aan." "Nee, dat is echt niet nodig." zeg ik snel. "Jawel, ik hoor het toch! Ik wil weten wat er aan de hand is Don, vertel het mij!" zegt Daniël half schreeuwend. Is hij boos? Die gedachte maakt dat ik nog harder ga huilen. "D-Don, niet huilen please." "Ik wil het je uitleggen, maar beloof je dat je dan niet naar mijn huis komt?" "Maar waarom ma-" "Beloof je het?" "J-ja." zegt Daniël zuchtend. "Oké. Arvy was dus op bezoek gisteren en vandaag, maar toen wilde h-" "Ik kom er nu aan Don, je hebt het nodig." Nog voordat ik iets terug kan zeggen heeft Daniël opgehangen.

De bel gaat. Ik sta zuchtend op terwijl ik mijn gezicht droog maak. Ik strompel naar de deur. "Don!" Daniël slaat meteen zijn armen om mij heen. "Kom binnen." zeg ik emotieloos. Ik ga op de bank zitten en Daniël zit naast mij. "Wat is er aan de hand?" "Daniël, ik zei dat je niet moest komen en nu ben je hier toch. Je had beloofd niet te komen!" schreeuw ik. Ik sta op en ga boven Daniël hangen, hij blijft bang zitten. "Het spijt me Don, ik voelde dat je mij nodig had. Ik moest wel komen." "Je had het beloofd! Waarom luister je n-" Daniël pakt mijn hoofd vast en drukt zijn lippen op de mijne. Ik ontspan meteen. Wat heb ik dit gevoel gemist. Hij verplaatst zijn handen naar mijn rug en trekt mij tegen zich aan. "Vertel maar wat er is." Ik adem diep in en uit. "Arvy kwam op bezoek. Hij wilde met mij praten en vertelde dat hij het moeilijk heeft. Hij wordt mishandeld door zijn vader. Uiteindelijk viel hij op de bank in slaap en heb ik hem in bed gelegd. Vandaag bleef hij, dat wilde ik. Maar een uur geleden wilde h- Hij wilde-" Ik begin weer te huilen. Waarom ben ik zo zwak? "Wat heeft hij jou aangedaan? Heeft hij iets gedaan wat je niet wilde?" schreeuwt Daniël. "N-nee Daniël, doe alsjeblieft rustig." Ik zucht even. "Hij wilde naar huis. Ik zei dat hij moest blijven, maar hij wilde per se weg. Ik had hem niet moeten laten gaan. Ik had achter hem aan moeten rennen. Het is zo fucking dom." Daniël wrijft over mijn rug om mij te troosten. "Het komt wel goed Don, echt waar. Rustig maar." "Rustig?! Straks word hij weer mishandeld en dan is dat mijn schuld Daniël, mijn schuld!" Ik leg mijn hoofd op Daniël's borst. Hij aait mij door mijn haar. "Huil het er maar uit." "Ik moet nu naar hem toe. Nu meteen!" Ik ren naar de voordeur. "Nee Don, jij blijft hier!" Daniël gaat voor de deur staan om mij tegen te houden. "Je moet niet gaan, dat maakt alles alleen maar erger." Zuchtend ga ik weer tegen de muur aanzitten. Waarom ben ik zo bezorgd over Arvy? Ik ken hem amper. Is het omdat...? Nee Don, niet daaraan denken. Je hebt Daniël al. Maar het zou wel verklaren waarom ik een branderig gevoel op mijn wang voelde na de zoen die hij erop gaf. En dat ik vanbinnen warm werd toen Arvy een arm om mij heen sloeg. Ik snap er helemaal niets van...