Arv (ON HOLD)

~43~

Pov Don
"Wat is er met hem dan?" zegt Daniël, hij klinkt niet heel geïnteresseerd. "Praat niet met zo'n toon over Arvy!" "S-Sorry Don." Daniël laat me los en schuift snel naar achteren. Hij kijkt me bangig aan. Ik zie tranen ontstaan in zijn ogen. Hij laat ze stromen over zijn wangen. "Daniël, ik- Sorry." "Nee, het maakt niet uit. Ik schrok van je omdat je normaal nooit tegen mij schreeuwt." Ik kruip langzaam naar Daniël toe, maar hij schuift weer een klein stukje naar achteren. "Daniël, kom hier." Ik sla voorzichtig mijn armen om hem heen. Hij trilt en slaat zijn armen om mijn middel. Zijn hoofd ligt op mijn borst. "Ik moet even wat emotie kwijt Don." "Het is goed Daan." Hij laat zijn tranen los. Zo liggen we een tijdje, totdat ik Daniël heb getroost en hij weer rustig is.

"Ik zal nog even uitleggen wat er was. Ik werd wakker en kon niet meer in slaap vallen, dus ik pakte mijn telefoon en keek op Insta bij de posts waarin ik getagged ben. Toen zag ik een foto van Arvy en mij, met daaronder een caption. Die caption raakte me, want er stond in dat een fan Arvy en mij miste. Dat diegene merkte dat we niet meer met elkaar omgaan. Waar ik vooral van schrok, is het feit dat het al twee jaar geleden is. Ik heb al twee jaar geen contact meer met Arvy." Daniël wrijft over mijn rug, zijn hoofd ligt nog steeds op mijn borst. "Het is beter zo Don." "Ik weet het Daniël, ik ben gelukkig met jou. Ik wil voor altijd bij je blijven." Hij kijkt omhoog en glimlacht. "Ik blijf altijd bij je Don." Hij legt zijn hoofd weer terug. Zo vallen we beide in slaap.

Ik word wakker in Daniël's armen. Hij slaapt nog. Ik probeer me rustig los te wurmen uit zijn greep. "Hmm." gromt hij. Ik grinnik zachtjes. "Donnie is zo weer terug." fluister ik in zijn oor en daarna stap ik uit bed. Meestal maakt Daniël mij wakker en vaak heeft hij dan ook al ontbijt gemaakt. Nu vind ik het tijd om hem een keer te verrassen.

Ik maak een foto van het dienblad met eten en zet het op Twitter. 'Ontbijt gemaakt voor het liefste vriendje ooit.' Ik loop naar de slaapkamer toe. Zodra ik binnen ben zie ik dat Daniël nog steeds slaapt. Ik zet het dienblad neer en ga naast hem op het bed zitten. "Daniël, wakker worden." Hij geeft geen kick. Ik sla de dekens opzij en ga naast hem liggen. Mijn handen gaan door zijn haar. Ik ga met mijn buik tegen Daniël's rug liggen. "Lieffie, word nou wakker. Donnie wilt je mooie ogen zien." Nog steeds krijg ik geen reactie terug. Ik zet mijn lippen aan Daniël's oor en sabbel erop. Daarna bijt ik een keer hard. "Hmm, Don." kreunt Daniël. Ik blijf doorgaan. Hij duwt mij zachtjes van zich af. Met nog steeds zijn ogen dicht, draait hij zich om en trekt mij naar zich toe. Zijn lippen vinden de mijne. We laten al snel weer los. "Goedemorgen Don." Daniël wrijft in zijn ogen. "Goedemorgen Daan, eindelijk ben je wakker." "Vrij logisch dat ik wakker wordt als jij aan mijn oor zit te zuigen." Ik grinnik en pak het dienblad erbij. "Ik dacht, ik doe een keer lief, dus ik heb ontbijt voor je gemaakt." Hij gaat ook rechtop zitten. "Ah, wat lief van je Don! Dat had je echt niet hoeven doen." "Jawel, jij maakt zo vaak ontbijt voor mij dat ik het nu wel tijd vond om de rollen een keer om te draaien." Hij leunt naar voren en geeft mij een kus op mijn lippen.

"Don! Schiet eens een keer op, we komen te laat!" Ik trek m'n broek snel omhoog terwijl ik naar de gang hinkel. "Gast, ben je je nu nog aan het aankleden? Dat had je een uur geleden ook al kunnen doen." "Had geen zin." Daniël zucht geïrriteerd. Ik trek nog snel een shirt aan en daarna mijn schoenen. "Klaar." hijg ik. "Mooi, we gaan." Daniël loopt snel naar zijn auto. Ik sjok er langzaam achteraan. "Als je nu niet opschiet komen we nog later." Hij rent naar mij toe en tilt me op. Ik giechel zachtjes en druk een snel kusje in Daniël's nek.

"We zijn er." Daniël parkeert de auto op de parkeerplaats van een restaurant. Zodra we uitstappen pak ik zijn hand vast. "Dus dit is de verrassing?" "Ja, het is lang geleden dat we samen wat gegeten hebben." Ik glimlach naar Daniël en we lopen het restaurantje binnen.

"Bedankt Daan, het was echt heel lekker." "Geen probleem Don." Ik wil net in de auto stappen, als Daniël begint te praten. "Zullen we een stukje wandelen? Hier dichtbij is een strand, dus we kunnen een lekkere strandwandeling maken." "Ja, leuk!" Hand in hand lopen we naar het strand toe. Het is heerlijk rustig, er lopen alleen een paar andere stelletjes. "Ik hou hiervan." fluister ik. Daniël kijkt mij vragend aan. "Ik hou van de zonsondergang en van jou." Hij lacht naar mij. "Dus daarom is dit perfect." Een nog bredere glimlach verschijnt op Daniël's gezicht. Hij stopt met lopen en slaat zijn armen om mijn heen. Ik druk me dicht tegen hem aan. "Ik hou echt zoveel van jou." fluister ik in zijn nek. Daniël tilt mijn kin op en drukt een kus op mijn lippen.

We lopen nog een stukje verder, totdat Daniël weer stopt met lopen. "Wat is er lieverd?" Hij gaat voor mij staan. Het is stil, heel erg stil. Ik hoor alleen het geluid van de golven in de verte. "Wat is er?" vraag ik nog een keer, ik snap echt niet wat er aan de hand is. "Don, ik ken je nu al drie jaar. We hebben al drie jaar een relatie. Ik hou ontzettend veel van je." Daniël is even stil en kijkt mij diep in mijn ogen aan. "Ik wil het echt maken. Onze liefde moet verzegeld worden." Ik snap het nog steeds niet. Daniël graait in zijn jaszak en zakt op een knie. Nee, dit meen je niet! "Don, wil je met me trouwen?" Ik staar Daniël met open mond aan. De tranen beginnen op te komen. "Ja! Ja, ik wil heel graag met je trouwen!" Daniël staat op en knuffelt me. Over onze beiden wangen lopen tranen. Daniël laat me los en kijkt me liefdevol aan. Hij haalt de ring voorzichtig uit het doosje. Het is een zilveren ring met een klein, blauw steentje. "Hij is zo mooi, echt perfect." zeg ik, terwijl Daniël de ring om mijn vinger schuift. "Precies wat ik dacht."