Arv (ON HOLD)

~5~

Pov Arvy
Don is tegen mijn schouder aan in slaap gevallen. Zijn haar valt voor zijn ogen, het ziet er schattig uit.

Er komt een dokter binnenlopen. "Hallo Arvy. Hoe gaat het met je?" "Ik voel me redelijk goed. Soms voel ik nog een pijnscheut en moet ik hoesten, maar daar blijft het ook bij." zeg ik. De dokter knikt. "Als je je zo goed blijft voelen mag je misschien morgen naar huis." Ik knik blij. "Oh, ik ben me helemaal vergeten voor te stellen. Ik ben Daniël." Hij reikt zijn hand naar me uit, die ik vervolgens schud. Daarna verlaat Daniël de kamer weer.

Ik schud Don zachtjes heen en weer. "Don, wakker worden." Hij opent langzaam zijn ogen. "Hey, ik mag misschien morgen al naar huis." Don glimlacht. Hij is zo te zien erg moe. Na een paar minuten hoor ik hem heel rustig ademhalen. Hij is weer in slaap gevallen.

Pov Don
Ik open mijn ogen. "Hey slaapkop." zegt Arvy. Ik grinnik zachtjes.

Ik zie dat er iemand naar binnen komt die ik niet ken, waarschijnlijk een dokter. "Arvy, wil je even meekomen? We moeten wat onderzoeken doen." Arvy knikt. "Tot straks." zegt hij en dan loopt hij de kamer uit.

Pov Arvy
Ik loop met Daniël door de gangen van het ziekenhuis. Na een tijdje stopt hij bij een deur. Hij pakt zijn sleutelbos en draait de deur open. Ik loop achter hem aan naar binnen. We zijn in een kantoor. Best gek, maar ik ga er maar niet naar vragen. "Wat gaat u doen?" vraag ik, een beetje zenuwachtig. Hij pakt mijn schouders vast, ik schrik ervan.

*Warning: Aanranding*
"Ik wil dit al heel lang doen." fluistert hij in mijn oor. Ik krijg er kippenvel van. Dan gebeuren er dingen die ik absoluut niet had verwacht. Hij duwt me hard tegen de muur aan. Daniël zet zijn lippen in mijn nek. Hij zuigt een klein beetje, maar later steeds harder. Ik doe mijn ogen dicht. Een harde kreun verlaat mijn mond. "Goed zo." hoor ik hem zeggen. Hij gaat met zijn mond naar mijn oor en zuigt er zachtjes aan. Ik wil niet kreunen, maar ik kan het niet tegenhouden. Het gebeurt weer. "Laat het gaan." fluistert Daniël in mijn oor. Ik doe mijn ogen open en hij staart me aan. Ik zie hem naar mijn lippen kijken. Nee, doe het niet. Doe het alsjeblieft niet. Maar het gebeurt wel. Daniël zet zijn lippen op de mijne. Hij tikt met zijn tong tegen mijn onderlip. Ik open mijn lippen. Het gaat vanzelf. Zijn tong raakt de mijne en ik verstijf helemaal. Zijn tong worstelt met mijn tong. Daniël gaat maar door. Het lijkt wel uren te duren. "Kreun maar. Doe het maar." fluistert hij in mijn oor. Weer verlaat een harde kreun mijn mond. Na een tijdje stopt hij eindelijk. "Ik kan niet wachten tot de volgende keer." zegt hij zacht. Ik voel rillingen over mijn rug.
*Einde warning*

Daniël loopt richting de deur en ik loop achter hem aan. Net voordat we bij de deur van mijn kamer zijn stopt Daniël met lopen. Ik loop door, maar Daniël pakt me bij mijn pols en trekt me terug. "Tot morgen." fluister hij in mijn oor. Hij geeft een zacht kusje op mijn wang. Daarna kijkt hij me met een grijns aan. Ik voel dat ik rood word. Daniël loopt naar de deur. Hij doet 'm open en laat daarna mijn pols los. Ik kijk hem nog een keer aan. Daniël glimlacht naar me. Ik wil dit nooit meer.

Even voor de duidelijkheid: Aanranding is absoluut not done! Heb je er zelf last van, praat er dan alsjeblieft over, zoek hulp. Er zijn altijd mensen die je ermee willen helpen <3

Ik wil even zeggen dat Daniël in dit verhaal een compleet random naam is, je moet dus niet denken dat het over Daniël Lippens (of over welke andere echt bestaande Daniël dan ook) gaat. Oh ja de Daniël in dit verhaal is 31, even ter verduidelijking.