Arv (ON HOLD)

~29~

Pov Don
Ik word wakker met een stijve rug. Naast mij hoor ik Arvy zachtjes snurken. Het klinkt heel erg schattig. Ik haal mijn hand door zijn haar. "Goedemorgen liefje." fluister ik in zijn oor. "Hmm, laat mij slapen." Ik grinnik en trek hem dicht tegen mij aan. "Je bent echt een slaapkop." Ik leg mijn hand op zijn wang. "Maar wel een schattige slaapkop." Arvy opent langzaam zijn ogen. "Mijn schattige slaapkop." Ik pak Arvy's hoofd vast en breng hem dichterbij de mijne. Mijn lippen drukken zich op die van hem. Ik voel Arvy glimlachen tegen mijn lippen aan. We laten de zoen los en als ik mijn ogen open kijk in Arvy's prachtige, groengrijze ogen. Ik glimlach naar hem en hij glimlacht lief terug. Arvy leunt naar voren. Hij geeft mij een klein kusje op mijn wang. Ik bloos lichtjes. "Kom, we gaan ons omkleden." "Kunnen we niet even douchen?" "Tuurlijk."

Na het douchen kleden we ons aan en lopen we naar de woonkamer. Ik zit wat appjes te beantwoorden als Arvy ineens hard kucht. "Gaat het?" vraag ik, terwijl ik naar mijn telefoon blijf kijken. Arvy zucht luid. Ik kijk op. "Wat is er?" "Weet je nog waar wij gisteren over gepraat hebben?" Ik denk na.

"Don, praat nou alsjeblieft met mij. Vertel alles wat je dwars zit. Het gaat niet goed met je, ik zie het echt wel. Je stelt het gesprek alleen maar uit." Ik knik rustig. "Droog je tranen en kom mee." Ik luister naar wat Arvy zegt. Hand in hand lopen we naar de woonkamer en daarna naar de bank. "Arvy, het spijt mij. Maar kunnen we dit morgen doen? Ik beloof dat ik het echt morgen doe." "Oké dan, maar je moet het morgen vertellen." Ik knik opgelucht.

Oh nee, ik was het alweer vergeten. "Uhm... Ik-" "Hé, rustig maar." Arvy slaat zijn armen om mij heen. Ik nestel mijn hoofd in zijn nek. Hij wrijft kalmerend over mijn rug. "Vertel het als jij er klaar voor bent." Ik knik tegen zijn nek aan. Een paar tranen ontstaan in mijn ogen. "Sst." Ik word rustig door Arvy. Hij weet mij altijd weer te kalmeren. Ik adem diep in en uit. Ik laat Arvy los en kijk hem strak aan. "Het zit zo, ik- ik-" Fuck, waarom gebeurt dit nou? "Ik heb een relatie. Met D-Daniël." breng ik met moeite uit. Ik kijk naar mijn vingers, waarmee ik zenuwachtig friemel. "Een r-relatie, met w-wie?" "Daniël." zucht ik. Ik kijk op. In Arvy's ogen zie ik teleurstelling en verdriet. "Hoe kon je?" fluistert hij. "Het begon in het ziekenhuis toen hij zogenaamd met mij wilde praten. Hij zoende mij en ik vond dat niet fijn. De deur zat op slot, dus ik kon niet weg. Daniël vertelde mij dat ik moest ontspannen en genieten en hij zoende mij opnieuw. Ik vond het fijn en wilde alleen hem hebben. Diezelfde dag kwam ik erachter dat ik hem leuk vind." "Dit kan je niet maken!" Arvy staat boos op van de bank. Ik lag nog half op hem, dus nu lig ik op de grond. "Hoe bedoel je?" "Een relatie met degene die mij heeft aangerand! En j-je vertrouwt hem? Je houdt van hem? Ik dacht dat je mij leuk vond Don. Ik dacht dat je van mij hield! Maar niet dus. Alles was een leugen. Een fucking leugen!" Arvy huilt het uit. Ik sta op en wil hem knuffelen, maar ik word meteen naar achteren geduwd. "Je hebt nooit van mij gehouden. Je hebt mij bedrogen. Ik ga weg!" Arvy rent naar de slaapkamer, om snel zijn tas te pakken. Ik ren achter hem aan. "Arvy, ik hou van je, echt waar. I-Ik vind jou ook leuk, zelfs leuker dan Daniël." "Je liegt!" Arvy rent mijn appartement uit, de trap in het gebouw af. Ik sprint achter hem aan. Hij rent over de straat. Ik kan hem net bijhouden en grijp zijn pols vast. "Stop!" Arvy kijkt mij boos aan. "Wat moet je?" "Ik hou van je, echt waar. Vertrouw mij alsjeblieft." "Ik ga naar huis." "M-maar je vader." "Niemand houdt van mij en dat heb jij net maar weer eens goed bewezen." Arvy's woorden doen mij pijn. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Jankerd!" "Volgens mij ben jij dat juist." Arvy rukt zich los uit mijn greep. Hij rent verder. "Nee wacht!" "Waag het niet om naar mijn huis te komen!" "S-Sorry." Met gebogen hoofd loop ik terug naar mijn appartement.

Ik stort neer op de bank. Mijn hoofd in een kussen. Het is lang geleden dat ik zo hard gehuild heb. Flashbacks komen in mij op. De vorige keer dat ik Arvy liet gaan liep niet goed af. Waarom ben ik zo fucking dom? Hij gaat naar zijn vader toe. Naar zijn vader! Ik sta op en loop naar een muur. Ik bonk mijn hoofd ertegenaan. De tranen blijven over mijn wangen stromen. Ik zak tegen de muur naar beneden en trek mijn benen tegen mijn buik aan. Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Waarom? Waarom moest hij weggaan? Waarom... heb ik een relatie met Daniël?

Pov Arvy
Ik ren naar het station toe. Hijgend plof ik neer op een stoel in de trein. Hoe kon Don mij dit aandoen? Ik dacht echt dat hij van mij hield... Een paar tranen ontstaan in mijn ogen, maar ik veeg ze ruw weg. Niet huilen Arvy, je moet sterk zijn. Mensen in de trein kijken mij raar aan. Ik negeer het en denk verder na. Don's woorden spoken door mijn hoofd. "M-maar je vader." Ik moet naar huis, veel keuze heb ik niet. Don probeerde mij te helpen, maar ik vertrouw hem niet meer. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik ben boos op Don, ook al hou ik diep van binnen nog zoveel van hem. Misschien houdt hij ook van mij... Ik hoop het, maar schat de kans klein.

Zodra ik uit de trein stap loop ik rustig naar mijn huis toe. Ik ben ondertussen een beetje bijgekomen. Don moet uit mijn hoofd gaan. Dat wordt moeilijk, maar h-hij is niet te vertrouwen. Ik zucht luid en loop sneller door. Ik bel aan, sleutels heb ik niet bij mij. In alle haast vergeten mee te nemen. "Arvin?" Mijn moeder staart mij verbaasd aan. "Hey." zeg ik zachtjes. "Wat- Waar was je?" "Lang verhaal, mag ik binnenkomen?" "Tuurlijk!" Ze slaat haar armen om mij heen. "Ik heb je gemist." Ik glimlach kort. We gaan op de bank zitten.

"...Toen ben ik weggerend en met de trein hierheen gekomen." sluit ik mijn verhaal af. Mijn moeder weet nu alles. Over mijn liefde voor Don, Daniël die mij heeft aangerand en dat Don een relatie met hem heeft. Mijn vader die mij mishandelde en dat ik daarom bij Don was. "Oh schat, dat is verschrikkelijk. Ik ga maar eens praten met je vader." Mijn moeder slaat een arm om mij heen. "Alles komt wel weer goed." Ze geeft mij een kus op mijn haar. Normaal zou Don dit doen... Godverdomme, ik moet daar niet aan denken. "Ik ga naar mijn kamer." Ik sta op van de bank. "Oh ja en mam?" Ze kijkt op. "Bedankt voor alles." "Geen probleem Arv."

Met mijn headset zit ik op mijn bed. Ik vibe op een lekker nummer, totdat er een nieuwe opkomt. Save Your Tears

I don't know why I run away
I'll make you cry when I run away

Take me back 'cause I wanna stay
Save your tears for another
Save your tears for another day
Save your tears for another day

So I made you think that I would always stay
I said some things that I should never say
Yeah, I broke your heart like someone did to mine

Heb ik Don aan het huilen gemaakt door weg te rennen? Ik hoop het niet. Die gedachte maakt mij verdrietig. Don heeft mijn hart gebroken, maar heb ik ook zijn hart gebroken? Een paar tranen rollen over mijn wangen. Ik wil Don's hart niet breken...