Arv (ON HOLD)

~27~

Pov Arvy
Ik open mijn ogen en word meteen verblind door het zonlicht dat tussen de gordijnen doorschijnt. Naast mij ligt Don nog te slapen. Met... een hoodie aan? Heeft hij het niet veels te warm nu? Zo koud is het niet. Ik schuif naar hem toe en leg mijn hand op zijn voorhoofd. Precies wat ik dacht, te warm. Ik breng mijn handen naar de onderkant van de hoodie. Wanneer ik hem vastpak, schrikt Don ineens wakker. Hij schiet achteruit. "Rustig maar, wat is er?" vraag ik geschrokken. "N-niks. Nou ja, ik voelde ineens iemand aan mijn kleren zitten." "Sorry, ik wilde je hoodie uitdoen. Aan je voorhoofd te voelen heb je het veels te warm. Waarom heb je een hoodie aangedaan?" "Ik werd vannacht wakker en had het koud." Koud? Huh? Nou ja, het zal wel.

Pov Don
Oeh, dat ging nog maar net goed. Gelukkig schrok ik wakker. We stappen uit bed en kleden ons aan. "Ik moet zo even bellen voor m'n werk. Ik ben al weken niet meer komen werken en heb niks laten weten." zegt Arvy, terwijl we aan tafel zitten te ontbijten. "Ik hoop niet dat ik ontslagen word." "Nee joh, dat gebeurt niet. Je moet gewoon alles vertellen wat er aan de hand is de laatste tijd, dan snappen ze je wel." Arvy kijkt sip naar zijn bord. "Ik hoop het." fluistert hij.

Pov Arvy
"H-hallo, met Arvy." "Goedemorgen, met David. Fijn dat we kunnen bellen." Gelukkig, hij klinkt niet boos. Ik blijf stil, omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Een hand wordt op mijn schouder gelegd. "Het komt goed." fluistert Don in mijn oor. Hij schenkt mij een bemoedigende glimlach. Ik glimlach kort terug. "Vertel eens, waarom ben je al een paar weken niet komen werken?" "Uhm- Nou- Ik-" "Rustig maar, er gaat niks gebeuren." zegt David geruststellend. "Ik heb wat problemen gehad." Ik leg alles van begin tot eind uit. Over mijn poging tot zelfmoord, de aanrandingen, mijn vader die mij mishandelde, waardoor ik nu bij Don ben. Het enige wat ik niet vertel is wat er verder tussen Don en mij gebeurd is, dat hoeft niemand nog te weten. "Oh god, dat is heel heftig. Blijf zo lang weg als je wilt, het is goed. Hou mij op de hoogte hoe het gaat, dan kan je hopelijk snel weer aan het werk." Dat laatste klonk een beetje raar. Alsof het nu belangrijk is dat ik weer ga werken. Maar David bedoelde dat vast niet zo. "Sterkte Arvy, hou je taai." "Joe." Ik hang op. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. "En?" "Hij begreep mij. Er is niks aan de hand." Don loopt naar mij toe en gaat op de bank zitten. Hij slaat zijn armen om mij heen. "Ik wist dat het goed zou komen." Ik glimlach breed. Don trekt mij dicht tegen zich aan. Hij geeft kusjes op mijn haar. Mijn wangen beginnen te gloeien. Ik ben de gelukkigste jongen ter wereld. In de armen van de liefde van mijn leven, die ik hopelijk binnenkort mijn vriendje mag noemen.

Pov Don
Arvy ontspant van mijn aanrakingen. Ik hou zo ontzettend veel van hem. Ons fijne moment wordt verstoord door mijn telefoon die afgaat. Daniël. Wat moet hij nou weer? De laatste tijd belt hij alleen al om de kleinste dingen. "Sorry, ik moet deze even opnemen." Arvy knikt. Terwijl ik opsta van de bank kijk ik nog even naar hem. Arvy lijkt teleurgesteld. Damn Daniël... Meme referentie hehe Ik zucht en loop naar de slaapkamer. Ik heb totaal geen zin om lang te bellen, dus de slaapkamer is een prima locatie. "Wat moet je?" fluister ik boos als ik heb opgenomen. "Uhm, hey Don. Waarom zo'n toon?" Ik zou hem nu echt willen slaan. "Je kan mij niet altijd zomaar gaan bellen. Ja, ik weet zeker dat je niet om een heel belangrijke reden belt nu." Ik hoor Daniël slikken. "Je hebt gelijk. Ik mis je, ik zou gewoon altijd bij je willen zijn. Omdat dat niet kan bel ik, maar blijkbaar denk je niet zoals mij." "Daniël, ik, uhm- Je kan niet bellen wanneer je maar wilt. Arvy mag niks te weten komen, of was je dat alweer vergeten?" "Nee, absoluut niet. Of nou ja. Oké, een beetje wel." "In ieder geval kan ik nu niet bellen. We spreken wel af wanneer we gaan bellen via Whatsapp, goed?" "Ja." "Oké, ik ga." "D-" Ik heb geen zin om nog langer Daniël's stem aan te horen. Ik doe de deur van de slaapkamer open en wanneer ik in de gang sta, zie ik Arvy mij vragend aankijken. "Niets bijzonders. Iemand belde, maar ik had er niet zo'n zin in." "In dat geval." Arvy springt op en loopt naar mij toe. Hij pakt mijn heupen vast en duwt mij zachtjes naar achteren. Voor ik het weet sta ik vlakbij een muur. Arvy pakt mijn schouders vast en duwt mij tegen de muur aan. Hij kijkt mij uitdagend aan en grijnst. Arvy drukt zich tegen mij aan. Zijn warme adem komt op mijn gezicht. Zijn mooie ogen kijken mij aan. Hij drukt zijn lippen op de mijne. De adrenaline giert door mijn lichaam. Man, wat voelt dit goed.

Het is een paar dagen later. Arvy en ik zijn dolgelukkig met elkaar. Ik voel mij schuldig tegenover hem dat ik nee heb gezegd tegen een relatie. Arvy is zo'n lieve jongen en dan doe ik hem dit aan. Misschien... moet ik hem vragen of hij mijn vriendje wilt zijn? Ik wil het zo graag, maar Daniël zit nog in de weg. Ik hou ook van hem. Alhoewel ik denk dat ik Arvy leuker vind...

Terwijl ik met Arvy in mijn armen op de bank lig, begint mijn telefoon te trillen. Geïrriteerd pak ik hem uit mijn zak.

Daniël
Da: Wanneer kunnen we nou bellen?

Hij vraagt het elke dag opnieuw. Eerst reageerde ik dat ik het niet wist, maar nu negeer ik hem.

Da: Wat is er? Waarom negeer je mij? 

Ik zucht diep, waardoor Arvy mij vragend aankijkt. Ik schud mijn hoofd om aan te geven dat er niets is. 

Do: Ik heb er niet zo'n zin in

Da: Maar hoezo dan?

Do: Ik heb er gewoon geen zin in. Punt uit

Da: Kan het alsjeblieft?

Dit is weer zo'n moment dat ik Daniël zou willen slaan. Hij doet zo verschrikkelijk irritant. Misschien moet ik maar ja zeggen, dan ben ik eindelijk van dit gezeur af.

Do: Ja, over een halfuur.

Veel tijd ga ik niet voor hem vrijmaken. Hij stikt er maar in. 

Pov Arvy
Don pakt zijn telefoon uit zijn zak. Hij kijkt er even naar en zucht luid. Ik kijk hem vragend aan. Don schudt zijn hoofd. Ik geloof niet dat er niks aan de hand is. De laatste tijd doet Don raar. Een soort van... geheimzinnig. Ik moet echt eens met hem praten. Volgens mij zit die jongen wat dwars. Dat wil ik niet. Don moet gelukkig zijn, zo zie ik hem het liefst. Met een grote glimlach op zijn gezicht. Zijn bruine ogen die stralen. Man, wat kan ik verdrinken in die ogen. Ik word warm vanbinnen als ik eraan denk. Ik word opgeschrikt door Don die zijn telefoon op de bank gooit. Hij zet zijn handen gefrustreerd in zijn haar en legt zijn hoofd op zijn schoot. "Hé, wat is er?" "I-ik weet het gewoon niet m-meer." Don begint zacht te snikken. Mijn hart breekt door dit te zien. Ik ga tegen Don aan zitten en wrijf over zijn rug. Hij kalmeert langzaam. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en huilt zachtjes verder. Ik kroel door zijn haar. "Arvy, ik- waarom is het leven zo moeilijk?" "Dat vraag ik mij ook af Don. Ik weet het niet." "Ik kan niet kiezen. Ik kan niet kiezen." fluistert Don. What the fuck bedoelt hij daarmee?

Pov Don
"Ik kan niet kiezen. Ik kan niet kiezen." fluister ik tegen Arvy's borst aan. Kut, hopelijk hoorde hij mij niet. Arvy wilt waarschijnlijk nog steeds met mij praten, hij heeft mij door. Hij weet dat er iets aan de hand is, maar hij heeft geen idee wat. Ik ga rechtop zitten en sta op. Ik loop weg. Arvy roept mijn naam, maar ik luister al niet meer.