The Protector -Stark

I couldn't protect him

İyi okumalar😘

İkizleri oyalamaya devam ediyordum. Ekip göreve gideli bir gün olmuştu ve henüz kimseden haber alamamıştım. Çocuklar Tony'yi görmedikleri için fazlasıyla huysuzdu. Bu yüzden en ufak bir şeye ağlamaya başlıyorlardı.

Peter da ekiple birlikte olduğu için tek başıma kalmıştım. Neyseki bu sabah babam gelmişti. Tüm büyücülük yeteneklerini çocuklarımı güldürmek için harcıyordu ve şimdiye dek oldukça başarılıydı. Çocuklar ona bayılıyordu. Babam da bunu Tony'nin gözüne sokmaya bayılıyordu.

"Ekip görevden döndü bayan Stark." Derin bir nefes çekerek ayağa kalktığımda herkes sırayla salona girmeye başladı. Ya da şöyle düzelteyim; Tony ve Steve dışında herkes. Gözlerimle onların iyi olup olmadığına bakarken konuştum.
"İyi misiniz?"
"İyiyiz güzelim endişelenme." Birkaç sıyrık dışında oldukça sağlıklı görünüyorlardı, yorgun olmaları dışında.
"Tony ve Steve nerede?"
"Medikaldeler. Ama iyiler." Clint'in cümlesini Natasha düzeltti.
"Peter ve May saldırının ortasında kalmışlar ve pek iyi değiller."

Duyduğum şeyin şokuyla öylece bakakaldım. Natasha önüme gelip ellerini omuzlarıma koydu.
"İyi olacaklar. Hadi sen medikale git. Biz çocuklarla kalırız." Onu onaylayıp dolan gözlerime aldırmadan medikale koştum. Geleceğe dair hiçbir şey düşünemiyordum. Nefes nefese medikale girdiğimde Tony ve Steve'in koridorda volta attığını gördüm.

"Tony." Tony bana döndüğünde onun iyi olduğunu görüp rahatlarken içeride Peter ve May'in olduğu gerçeği kalbimi sıkıştırıyordu. Tony bana sıkıca sarılıp başını omzuma koydu.
"Onu koruyamadım." Bir elimi ensesindeki saçlara çıkarırken düğümlenen boğazımla zar zor konuştum.
"Hayır Tony. Elinden geleni yaptığına eminim."

Ona sıkıca sarılmaya devam ettim.
"Peter içeride Hera. O-"
"Peter iyileşecek Tony. Ona ve May'e bir şey olmayacak. Peter kardeşlerini bırakıp gitmez. Seni bırakıp gitmez." Göz yaşlarım omzuna düşerken Tony benden ayrıldı. Berbat hissettiğini biliyordum. En başından beri korktuğu şey buydu. Peter'a bir şey olması, onu koruyamamak. Aceleyle göz yaşlarımı silip ona baktım.
"Hadi yukarı çık ve bir duş al, dinlen. Ben buradayım."

Başta itiraz edecekti ama aklına Brian ve Linda gelmiş olmalı ki kabul etti. Koridordaki banka kendimi bıraktığımda Steve de yanıma oturdu. Elini omzuma koyup hafifçe sıvazladı.
"İyi olacaklar Hera." Titrek bir nefes alırken onayladım. Aksini düşünmek bile istemiyorum.
"Umarım Steve."

***
Kaç saattir bu koridorda beklediğimi bilmiyordum. Peter ve May hala ameliyattaydı. Beynim tüm düşünme fonksiyonlarını yitirmiş gibiydi. Aldığım nefesler bana yetmiyormuş gibi hissediyordum. Steve'in yerini Natasha almıştı. Diğerleri yukarıda dinleniyordu. Ya da canavar Stark kardeşlerle uğraşıyor olabilirler.
"Hera." Ağrıyan gözlerimi yanımdaki kızıl kadına çevirdim.
"Nat."

"Yukarı çıkman gerekiyor. Çocuklarının sana ihtiyacı var. Ben buradayım." Kafamı sağa sola salladım.
"İçerideki çocuğumun bana daha çok ihtiyacı var." Birçoğu için bu cümle abartı gibi görünebilirdi. Ama benim için durum tam olarak buydu. Peter, hayatımda tanıdığım en tatlı, en kibar, en centilmen çocuktu. Brian'ın benzemesini istediğim ya da oğlum olsa gurur duyacağım biriydi Peter. Elimde olmadan kendi çocuklarımdan farksızdı benim için. Onlar kadar değerliydi.

Koridorun başında Tony'nin görünmesiyle ayağa kalktım. Endişeliydi. Birkaç saat uyumuş olmasına rağmen dinlenmiş görünmüyordu. Peter uyanmadan dinlenmiş olmayacağını biliyordum. O tamamen iyileşmeden Tony'nin kabuslarını Peter'ı kaybetmenin süsleyeceğini de.
"Durumda bir değişiklik oldu mu?" Kafamı sağa sola salladım.
"Olmadı." Tony bir kolunu belime sarıp alnıma bir öpücük bıraktı.