GECE'NİN HÜZNÜ

22.Bölüm

mediadaki-Gece

BÖLÜM ŞARKIMIZ SILA- ZAMANINDA( LÜTFEN BÖLÜM SONUNA KADAR BAŞA ALIP ALIP DİNLEYİNİZ :D)

İYİ OKUMALAR...

AYAZ

Nereye gideceğimi bilmiyordum.  Eve gidip üzerimi değiştirdim. Tek istediğim bu gece normal bir şekilde acımı yaşayıp, yalnız kalmaktı. Kovalayacağım maskeli yoktu şu an. Vuracağım, öldüreceğim bir maskeli. Ne var bunun gözlerinde beni çeken diyeceğim bir maskeli yoktu.  İnsanların yürüyüşe çıktığı ışıklı caddede ellerimi kabanımın cebine sokup yürümeye başladım. Mavi gözlerim sevgili olan çiftlerdeydi. Kalbimin üstüne oturan ağırlık uzaklığımı hatırlattı bana. Yalnızdım, hem de çok yalnız. Küçük yaşta annemi kaybettim. Neden öldüğünü kimseler söylemedi. Bir yıl önce babamı ardından çok geçmeden Baharı kaybettim. Şimdi de Gece'yi kaybettim. Boşluğa düşüyordum. Kalbimin köşe bucaklarına saklanan karanlık bir kızı kovalıyordum. Yokluğunun bile inanılmaz acı verdiği bir kızdı o. Gecenin karanlığının sindiği gözleri kalbimde şimşekleri çaktırırdı. Siyah saçlarıma daldırdığım elimle derin nefes alan ciğerlerim bana her şeyin gerçekliğini yansıtıyordu. Koca caddenin ortasında durmuştum. Etrafımdan gelip geçenler, bana çarpanlar...

''Gece...'' diye fısıldadım. Sanki beni bu caddede duyacakmış gibi. Acımı onunla paylaşmak istiyordum. Ona sığınmak, onu sevmek, saçlarımı okşamasını, bana sıcacık gülümsemesini göstermesini. Gözlerimden yaşlar süzülürken başımı iki yana salladım. Sağ elimi kalbimin üstüne yerleştirdim.

''Sen artık yoksun... Yoksun... Burada yoksun...'' diye mırıldandığımda onu unutacağıma inandırmaya çalışıyordum kendimi. Ama imkânsızdı. Ben onu ölsem de unutamazdım ki. Unutamazdım, o kadar güçlü değildim...

Yeniden yürümeye başladım. Ne kadar yürüdüm bilmiyordum. Tek bildiğim yine o caddedeydim. Baharı kaybettiğim yer. O gece durduğum yerde duruyordum. Gözlerim kızarmış bir şekilde karşıya bakıyordum. Gelmesini bekliyordum. Oradan gelmesini. Her anını hatırlamayı bekliyordum. Ama yoktu. Onu benden almıştı. Sevdiğim kız almıştı. Ah Gece ah!

''Özür dilerim...''diye fısıldarken sesim giderek yüksek çıkmaya başlamıştı karanlık, soğuk caddede...

''Özür dilerim! Bahar affet beni affet! Katiline âşık oldum. Affet...'' sonunda sesim kısılmıştı. Dizlerim üzerine çöktüğümde soğuk betona vurmaya başladım. Avucum kanayana kadar devam etmiştim.  Çalan telefonumla güçsüz halde kabanımın cebinden çıkardım. Yazan isim bir kez daha acı çekmeme sebep olmuştu. Ama yüzüne kapatamazdım ki. Bunu yapamazdım.

Açtığımda sevdiğim kızın yorgun sesi'' Ayaz?'' dedi. Gözlerimden yaşlar daha da süzülürken derin bir iç çekip yere tamamen oturdum.

''Ayaz? Ayaz?'' dediğinde halim kalmamıştı. Sol elimin avucundan betona kan damlıyordu. Gözlerim kandayken ona dediğim sözler aklıma geldi. ''Bu sıvı senden akınca daha çok seviyorum.'' Demiştim.

''Sevmiyorum'' dediğimde Gece'nin meraklı sesi hala hiçbir şey bilmediğini anlamama sebep olmuştu.

''Neyi?'' dediğinde kendimle dalga geçercesine kahkaha attım. Şu an tatlı kaşının çatıldığını biliyordum.

''Soğuğu '' dediğimde burnumu çekiyordum.

''Neredesin ki ?'' dediğinde gözlerim yine caddeye dönmüştü. İçime derin bir öfke dolarken sinirle ağlamaya başlamıştım. Sessiz ağlamam yüzünden başımı yana çevirip caddeye bakmamaya çalışıyordum.

''Dışarıdayım, dolaşıyorum. Sen neredesin ?'' dediğimde yalan söylememesini diliyordum. Anlatsın bana her şeyi. Ben değilim desin. Ben değilim. Baharı ben öldürmedim desin. Lütfen...