GECE'NİN HÜZNÜ

12.Bölüm

mediadaki- Gece

SELİN'DEN

Gerçekten kardeşimiz miydi o? Buna inanmam zor olmuştu. Evde Elif ile bu konuyu konuşurken gizemlinin hızla evden çıktığını duyduk. Bizde hızla arabaya binip peşine düştük. Yanan bir eve geldiğinde ayakta zor durmuştum. Geçmişte bir yangın olmuştu.  Ailemizi o yangında kaybettik. Ama şimdi ailemden birini bulmuştuk. Abim kucağında Gece ile evden çıkınca ona koştum. Kalbim ağzımda atıyordu. Korkuyordum. Henüz ona sarılamamışken kaybedemezdik.  Abim eve gelirken birilerini arayıp doktor istedi. Sonra da yeniden bizim adamları aradı.

''Maskelinin fotoğrafını çektilerse ellerinden kimseye ulaşmadan alıp yakın. Ve maskeliyi gören adamı öldürün.''dedi kısa ve net bir şekilde. Hayatımız buydu. Öldürmemiz gerekirse öldürürdük.  Abimin ağlama sesi beni şaşırtmıştı. Abim hiçbir zaman bu kadar kendini hırpalayarak ağlamazdı ki.

GİZEMLİ

Ne olur aç gözlerini. Kardeşim, lütfen duy beni. Korkumdan ne yapacağımı bilmiyordum. Kardeşimin bedeni elimde baygın düşmüştü. Biz eve varana kadar sayıklayıp durmuştu. İçimde kabaran öfkem beni delirtti. Ona bunu kim yaptıysa ödetecektim.  En sonunda eve gelmiştik. Hızla Gece'yi eve götürdüm. Benim yatağıma onu yatırdıktan sonra da doktor geldi. Gece'yi muayene ettikten sonra birkaç ilaç verdi.

''Neyi var?''dedim. Doktor bana gülümsedi ''Merak etmeyin iyi.''dedi. İçimin o an rahatlamasıyla sesli bir şekilde dışarı nefes verdim.

''Başından darbe almış. Tomografisine baktım. İyi. Vücudunda bazı yaralar vardı. onlarıda muayene ettim ve pansuman yaptım.''dedi. İyi ki aşağıda küçük bir klinik kurmuştum. Doktor gittikten sonra Gece'nin yanına oturdum. Yıllar sonra ilk kez ona bu kadar yakındım. Kızlarda yanıma gelip oturdu. Elif'in sessiz hali beni endişelendirmişti. Çatık kaşımla ''Senin neyin var?''dedim. Gözleri dolu bana bakınca içim gitmişti. Kardeşlerim ağlayınca dayanamıyordum.

''Gizemli yani abi, onu korumayı başarabilecek miyiz?''dediğinde sinirlenmiştim. Çünkü maalesef bunun cevabını bende bilmiyordum. Ama kararım kesindi. Ya beraber yaşayacaktık ya da ölecektik. Eğilip Gece'nin yanağına öpücüğümü bıraktım. Ayağa kalkınca sırayla güzel kardeşlerimin alnına öpücüğümü bıraktım.

''Umarım kardeşim. Umarım onu koruyabiliriz.''dedim. Ve bir şey demelerini bırakmadan odadan çıktım. Hızla arabama bindim. Adamımdan gelen mesaja göre o itler yakalanmıştı. Hesaplarını bir zat ben kesecektim.

AYAZ'DAN

Ozan'ın dediğine göre adamlar maskelinin yüzünü öğrenmişler. Ama başka insanların eline geçmeden benim adamlarımla yola çıktık. O kızın bir tek biz gerçek yüzünü bilmeliydik. Çünkü onun hesabını ben kesecektim. Arabalarımız ve motorlarımızla hızlı bir şekilde gitmeye başladık. Ama geldiğimizde gördüğüm şey sinirlerimi alt üst etmişti.

''Allah kahretsin''dedim. Adamlar öldürülmüştü. Ve biz onlardan hiçbir şey öğrenemeyecektik. Üstlerini aradık ama ne bir fotoğraf ne de ipucu vardı. Saçlarımın arasından elimi sinirle geçirdim. Arabanın tekerleğine tekme atmaya başladığımda Ozan beni tutmuş sakinleştirmeye çalışıyordu. Ama artık benim savaşmaya gücüm kalmamıştı. Maskeli benden güçlüydü. Hep o benden bir adım ilerde oluyordu. Maalesef hep benden önde... Ama yeminliydim onu öldürmeden ölmeyecektim.

Yakılan kulübeye geldiğimizde hiçbir şey kalmamıştı. Ardında koca kül yığını bırakmıştı. Ozan'a döndüm.

''Peşindeki adamlardan önce öğrenmeliyiz. Anladın mı? Kim olduğunu bir an önce öğrenmeliyiz. Yoksa ben öldüremeden öldürürler onu.'' Dedim.