GECE'NİN HÜZNÜ

30.Bölüm

mediadaki-Ege

Bölüm şarkımız mediada

DİLAY

Karşımdaki mezar Efe'ye ait olamazdı. Beni bırakıp gitmiş olamaz. Sanki içime bir ateş topu koymuşlardı. Beni yakıp kavuruyordu ama asla küle çevirmiyordu.  Gidiyordu âşık olduğum ilk kez seni seviyorum dediğim adam gidiyordu. Bana korkuları bırakıp gidiyordu. Ağzımdan bir hıçkırık kaçarken bana sarılan kollardan ayrıldım. Kimsenin bana dokunmasını istemiyordum. Ayağa kalkıp küçük adımlarımla ayaklarımı sürüyerek mezar taşına yaklaştım. Başımı iki yana sallarken hala inanamıyordum. Kâbus gibiydi her şey. Islak toprağını sağ elimle sıktım. Kokusu hala burnuma geliyordu. İçime bıraktığı acı canımı yakarken gözlerimden süzülen damlalar toprağıyla buluştu.

"Aa... Aşkım...'' dediğimde dudaklarımı birbirine bastırdım. Konuşmakta zorlanıyordum. Kelimeler uçup gidiyordu. Nemli gözlerimi bana bakan arkadaşlarına çevirdim. Başımı yana yatırıp yalvarırcasına baktım onlara. Bir şey yapmaları için, kabus demeleri için yalvardım. Ama gözlerindeki hüzün bana her şeyin son olduğunu açıklıyordu. Efe gidiyordu uzaklara. Ulaşamayacağım, göremeyeceğim bir yere gitmişti çoktan...

"Kalbimin tek sahibi gitti mi şimdi?'' dediğimde herkes hıçkırıklara boğuldu.  Gerçekti, gerçekti...

"Efeeee, gitme aşkım. Bana geri dön...'' diye yalvardım. Ama artık, ne o beni duyabiliyordu ne de geri dönebilirdi. Bitmişti her şey toz taneleri gibi dağılmıştı. Islak saçlarım yüzüme dökülürken çılgınlar gibi debeleniyordum. Saçlarımı çamur ellerimle yolarken delirmiş durumdaydım. Hangi ara Ege beni kucağına aldı bilmiyordum. Ona sıkıca sarılırken gözyaşlarım ıslak kabanına dökülüyordu. Nefes almakta bile zorlanıyordum. Ege bana güven vermeye çalışsa da her şey boşaydı.

"Biz yanındayız Dilay''

Bu sözleri ne anlam ifade ederdi ki? Efe gittikten sonra...

EGE

Şu hayatta ömrüm boyunca yanımda olmasını istediğim insandı Efe. Kardeşimdi o. Keşke ben ölseydim. Ben ölseydim de bir kez daha böyle bir acıyı yaşamasaydım. Gücüm kalmamıştı. Artık tek bir kişiyi daha kaybedemezdim. Dayanamazdım buna. Kollarımda Dilay ile arabaya yürüdüm. Dilay'ı benim arabama bindirdikten sonra yanıma gelen Taner'e "Nereye gidiyoruz? Bizim eve mi? Egemenlere mi?'' dedim.

"Egemenlere abi. Bizim evin adresi de öğrenilmiştir çoktan. Eşyalarımızı gizlice aldırttım ben. Egemenlere getirecekler. Şimdilik yeni bir yer bulana kadar onlarda kalacağız.'' dedi. Onu onaylayıp arabama bindim. Hala ağlayan genç kıza bakıp üzüntü ile arabayı çalıştırdım. Direksiyonda ki ellerimi daha da sıkıyordum. Yok, abi böyle olmayacak. Efe'nin kanını yerde bırakmam ben. O itler bunun hesabını verecek.  Ölürüm ama kardeşimin kanını yerde koymam ben.

 Gözlerimden yaşlar süzülürken can kardeşimle yaşadığımız anılar geldi gözümün önüne.

**** 

"Oooo... Sertaç yeni kız getirmiş gördünüz mü?'' dediğinde kıkırdıyordum. Gece hızla ayağa kalkıp sağa sola bakarken çoktan eline vazoyu almıştı. Bu kız fena kıskançtı. Geçen Sertaç'ın yanında kız görünce hepimizi dövmüştü amq...

"Hani nerede? Nerede? Efe söylesene manyak!'' diye cırlarken Efe bana göz kırpıp ''Birazdan kapıdan içeri girer. Pusu kur bence.'' Demişti. Gece de heyecanla kapının ardına gizlendi. Çok kıskançtı bu kız. Kıkırdarken Efe'ye işaret parmağımı sallayarak ''Abi vallahi korkulur senden. Sertaç ebeni var ya...'' derken Efe çoktan kafama şaplak geçirmişti. Ben kafamı tutarken kıkırdamaya devam ettim. Kapının açılması ile zavallı Sertaç kafasına vazoyu yemişti. Efe gülme krizine girip sandalyeden aşağı düştü. Bu kez ben ona gülerken Allah'ta beni yere düşürmüştü. Gece'nin ''Sertaç!!!'' diye çığlık atması kulaklarımızı doldurdu.