GECE'NİN HÜZNÜ

26.Bölüm

mediadaki-Elif

AYAZ

Gidenlerin ardında ağlamak düşerdi hep bana... Ne çocukluğum bende kalırdı ne de kırık oyuncağım. Bir tek kalbinde anılar ve yokluğu. Yolun sonunda kalmıştım. Ne ilerliyebiliyordum ne de gerileyebiliyordum. Güçsüz bir halde en ortada kalmıştım. Önce babamı ardından çok geçmeden Bahar'ı kaybetmişti çaresiz yüreğim. Şimdi de canıma can katan başka bir insanı. Ölmemiş olsa bile artık benim için öyle olandı.  Karavanımın içinde hala çöküp kaldığım yatakta düşünceler içinde boğuluyordum. Telefonumun çalmasını umursamıyordum. Ama ısrarla çalmasına daha fazla dayanamayıp ekrana bakmadan açtım.

''Ayaz abi neredesin?'' diyen Ozandı. Güçsüzce cevaplamadım.

''Abi Gece...'' dediğinde o ismi duymak istemediğim için telefonu karşıma fırlatıp. Karavanın çeliklerine çarpıp bin bir parçaya ayırmıştım. Sanki tüm öfkemi telefondan çıkarırsam her şey bitecekmiş gibi...

''Artık, o yok benim için...'' diye mırıldandım. Artık umurumda değildi. Artık unutmalıydım. Esas Ayaz olmalıydım. Bahar'ın intikamını almak isteyen adam olmalıydım... Çaresizce çöktüğüm yerden kalktım. Elimdeki bira kutusu ile adımlarım çıkışaydı. Karavanın içinden aldığım açılmalı hasır kürsüyü açıp karavanın önüne koydum. Yorgun bedenim yeniden çökerken gözlerim ayın ışığı altında parlayan denizdeydi. Gözlerimi her yummak istediğimde unutmak istediğim kadın boğazıma yapışıyordu. ''Bırakma beni'' deyip kalbimin sessiz çığlıklar atmasına sebep oluyordu. Ne dağlar içimdeki feryada çare olabiliyordu ne de deniz ne de ay... Yolunu bulamayan bir yıldız gibi gökyüzünden kayıyordum. Sol kolumda gördüğüm saat daha da canımı yakmıştı. Saatin içindeki ikimizin gülen yüzü ise sevdiğim kızın unutulamayacak kadar derine işlendiğini hatırlattı bana.  

''Sensiz ben bir uçurumum... Kenarıma gelindiği zaman ayağı kayılıp düştüren, uzaktan bakanı korkutan, yüksekten korkanı bayıltan bir uçurumum. Sonum ölüm benim. Ölümde benim... Şimdi söyle Gece bu kadar tehlikeliyken nasıl sana yaklaşırım?'' diye fısıldadım karanlığa. Duymayacağını biliyordum beni kimselerin. Burada öylece kederimle oturmuş kendimle konuşuyordum. Kalbimin dikenleri yine bana batmıştı. Ve kanadıkça kanıyordu. Hiç durmadan...

TANER

Saatlerce çöktüğümüz yerden kalkmamıştık. Allah'a ellerimi açıp artık bir ışık göndermesini diledim. Bir ışık vursun ruhuma aydınlatsın dört bir yanımı. Aydınlatsın ki artık karanlığa gömülmeyelim. Daha fazla canımız yanmasın, üşümeyelim...

İçimde kurduğum düşünceler doktorun sesi ile bir toz bulutu gibi dağılmıştı. Hızla yerden kalkıp endişeli gözler ile doktora bakıyorduk. Bir umut diledim o an. Bir umut, bir ışık...

''Gece hanımın hayati fonksiyonları yeniden cevap verdi. Az önce geçirdiği nöbet birçok hastalıktan şüphelenmemize neden oldu. Bu nedenle bazı tetkikler yapıp size öyle yeniden bilgi verilecektir.'' dediğinde korku dolu gözlerimle ameliyattan çıkarılan Gece'ye döndüm. Onun yumuşak ellerini sımsıkı tutunup tek bir şey söyledim.

''Bana emanetsin. O yüzden yaşa, yaşa ki bende yaşayayım...'' çok anlam ifade ediyordu bu cümlem. Yaşa ki kardeşime verdiğim sözü tutayım yoksa benim yaşamam için hiçbir sebep kalmaz.

OZAN

Nöbet geçirmiş. Hayatının bu denli tehlikede olması suçluluk duygusuna kapılmama neden oldu. Ne olursa olsun ben bu kızı seviyordum. Onun temiz kalbini görmüştüm bir kere. Nasıl nefret ederim ki? Nasıl umurumda değil derim? Her şeyden Ayaz'ın haberi olmalıydı. Heyecanla bahçeye çıkıp onu aradım ama yoktu. Telefonuma sarılıp onu aradım. Ama uzun bir süre cevap vermemişti. Tam ben korkudan ölecekken sonunda açmıştı. Ama açmış olması da bir şey ifade etmiyordu. Daha Gece dememle telefon yine kapanmıştı. Onu anlıyordum. İçinde büyük bir savaş başlamıştı. Hangi yolu seçeceğini bilmiyordu. Ama giden gitmişti. Yeni bir aşk başlamıştı çoktan. Bu saatten sonra o aşka dur denmezdi ki.